Belong to the Truth Jesus Christ

ร้อยล้านดวงใจ อาลัยรัก แด่คุณพ่อเรย์มอนด์ อัลลีน เบรนนัน C.Ss.R. (Father Raymond A. Brennan, C.Ss.R.)


วันนี้ วันที่ ๑๖ สิงหาคม ๒๐๐๖ เป็นวันครบรอบปีที่สามแห่งการเกิดใหม่ในพระเจ้าของคุณพ่อเรย์

คุณพ่อเรย์ สงฆ์คณะพระมหาไถ่ เป็นผู้ริเริ่มก่อตั้งองค์กรการกุศลเพื่อเด็กกำพร้า เด็กตาบอด ผู้พิการ เด็กเร่ร่อน คนชรา และผู้ด้อยโอกาส และเป็นผู้ที่ทุ่มเทชีวิตทำงานด้านนี้มาโดยตลอดระยะเวลากว่า ๓๐ ปี เป็นพยานยืนยันถึงชีวิตจิตตารมณ์แห่งพระวรสารของพระเยซูเจ้าในสังคมไทยของเรา ชีวิตของคุณพ่อจึงเป็นแบบอย่าง คำสอน และเป็นพยาน และชีวิตนี้เองที่คุณพ่อได้ถวายคืนแด่พระเจ้า แต่ถึงกระนั้นก็ดี แบบอย่างคำสอนและการเป็นพยานของคุณพ่อก็ยังคงอยู่กับเราเสมอไป

ชีวิตของคุณพ่อเรย์


บาทหลวงเรย์มอนด์ อัลลีน เบรนนัน หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า

คุณพ่อเรย์ได้เข้ามารับงานครั้งแรกในภาคอิสาน ภารกิจที่คุณพ่อเรย์ได้รับก็คือการช่วยเหลือผู้อพยพชาวกัมพูชา พม่าและเวียดนาม คุณพ่อเรย์ต้องเรียนภาษาไทย ภาษาลาวและภาษาอื่นเพื่อที่จะสื่อสารกับคนเหล่านี้ คุณพ่อทำงานร่วมกับทหารสหรัฐอเมริกาเพื่อช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ และช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจน คุณพ่อเรย์ทำงานในภาคอิสานเป็นระยะเวลา ๑๐ ปี

พ.ศ. ๒๕๑๓ คุณพ่อเรย์ได้ย้ายมาอยู่ที่พัทยา และเช้าวันหนึ่งเมื่อคุณพ่อเรย์เปิดประตูโบสถ์ก็พบว่ามีเด็กแบเบาะถูกทิ้งไว้ที่หน้าบันได คุณพ่อเรย์ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรก็เลยเลี้ยงดูไว้โดยถามเพื่อน ๆ ว่าจะให้นมอย่างไรเปลี่ยนผ้าอ้อมอย่างไร ข่าวการเลี้ยงดูเด็กได้แพร่ออกไป ทำให้มีคนนำเด็กมาทิ้งไว้มากขึ้น ซึ่งส่วนมากเป็นผลมาจากการเข้ามาตั้งฐานทัพสหรัฐที่สัตหีบ ในที่สุดคุณพ่อเรย์จึงตั้งเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และทำการจดทะเบียนเป็นมูลนิธิสงเคราะห์เด็กพัทยาภายใต้การดูแลของสังฆมณฑลจันทบุรี

คุณพ่อเรย์เล่าว่าช่วงเริ่มต้นใหม่ ๆ คุณพ่อต้องขับรถไปเก็บ เงินจากกล่องบริจาคที่วางไว้ตามโรงแรมต่าง ๆ ทุกวันทั้งเช้าและเย็น ก่อนที่จะกลับถึงบ้านก็แวะซื้อนมและของใช้ที่จำเป็นต่าง ๆ คุณพ่อเรย์ต้องทำเช่นนี้เป็นเวลาหลายปีติดต่อกันกว่าที่จะพอมีเงินทุนที่เพียงพอและขยายงานได้ หลายต่อหลายครั้งที่คุณพ่อจะต้องเดินทางเพื่อกล่าวสุนทรพจน์ นั่งตอบจดหมายในที่ทำงาน ต้อนรับแขกในห้องทำงานเล็ก ๆ สิ่งเหล่านี้เป็นภารกิจประจำวันที่เกิดขึ้นเจ็ดวันต่อสัปดาห์ตลอดชีวิตของคุณพ่อเรย์

คุณพ่อเรย์ดีใจมากเมื่อมีคนมาเยี่ยมและได้ช่วยเหลือลูก ๆ ของพ่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อวันที่ ๒๑ กันยายน ๒๕๓๘ สมเด็จพระราชินีฟาบิโอลาแห่งเบลเยี่ยมพร้อมด้วยสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ได้ทรงเสด็จมาเยี่ยมชมกิจการของบ้าน ซึ่งทำให้คุณพ่อเรย์เบิกบานใจและมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกมาก





บ้านเด็กกำพร้าให้การสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งและยากจน โดยให้ที่อยู่อาศัย อาหาร การศึกษา ซึ่งไม่คำนึงถึงด้านเชื้อชาติ ศาสนา จัดหาพ่อแม่ที่ดีรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรม ตั้งแต่ก่อตั้งมีเด็กทั้งชายและหญิงได้รับความอนุเคราะห์แล้วทั้งสิ้น ๕๓๙ คน ปัจจุบันมีเด็กที่อยู่ในความอนุเคราะห์ ๑๘๐ คน

พ.ศ. ๒๕๒๕ คุณพ่อเรย์ได้ก่อตั้งโรงเรียนอนุบาลโสตพัฒนา เพื่อจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานระดับอนุบาลด้วยภาษามือแก่เด็กพิการทางการได้ยิน ภาพที่คุณพ่อลงมาจากรถและอ้าแขนทั้งสองข้างออกรับเด็ก ๆที่วิ่งกรูกันเข้าไปหาคุณพ่อในทุกเช้าเป็นภาพที่พวกเราคุ้นตา ปัจจุบันมีนักเรียนหูหนวกทั้งสิ้น ๔๔ คน จบการศึกษาแล้วทั้งสิ้น ๒๕๖ คน

อีกสองปีต่อมาคุณพ่อเรย์ก็ได้เปิดโรงเรียนฝึกอาชีพสำหรับคนพิการทางกาย คือคนพิการแขนขาดขาขาด บางคนเป็นอัมพาตต้องนั่งเก้าอี้ล้อเข็น บางคนเป็นโปลิโอเดินกะโผกกะเผก โรงเรียนนี้ชื่อว่า โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่ พัทยา สอนทางด้านคอมพิวเตอร์และอิเล็กทรอนิกส์ นักเรียนที่จบการศึกษาคุณพ่อให้จัดหางานให้สำหรับทุกคน และเป็นที่น่ายินดีว่านักเรียนที่จบโดยส่วนมากมีคุณภาพ ทุกคนมีงานทำ โรงเรียนได้รับการยกย่องทั้งจากภายในและภายนอกประเทศว่าเป็นโรงเรียนฝึกอาชีพคนพิการที่ดีที่สุดในภูมิภาคเอเชียและแปซิฟิค โรงเรียนได้รับการประกาศจากรัฐบาลว่าเป็นหน่วยงานที่สนับสนุนงานคนพิการดีเด่นประจำปี พ.ศ. ๒๕๔๑



คุณพ่อเรย์กับแม่ชีเทเรซา



หลายครั้งที่คุณพ่อเรย์สวมเสื้อกีฬาตัวใหญ่สีเหลืองแดง เราจะเห็นคุณพ่อนั่งยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขและภาคภูมิใจ โรงเรียนผลิตศิษย์ชายหญิงออกไปแล้งประมาณ ๑,๕๐๐ คน ปัจจุบันมีนักเรียนประมาณ ๒๐๐ คน พร้อมทั้งเพิ่มหลักสูตรคอมพิวเตอร์และการจัดการธุรกิจภาคภาษาอังกฤษซึ่งเป็นหลักสูตรใหม่ล่าสุด เพื่อให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาดแรงงาน นักเรียนของโรงเรียนนี้มาจากทั่วประเทศ

ความคิดและพลังที่จะช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากและผู้ด้อยโอกาสของคุณพ่อเรย์ยังไม่หมดสิ้น คุณพ่อเรย์ได้เปิดโรงเรียนสอนคนตาบอดพระมหาไถ่ขึ้นในปี พ.ศ. ๒๕๒๙ เพราะคุณพ่อเรย์ทราบดีว่าชีวิตของคนตาบอดนั้นลำบากมาก คุณพ่อเรย์คิดเสมอว่าจะทำอย่างไรที่จะช่วยให้คนตาบอดมีอาชีพที่ดีและสามารถเลี้ยงตนเองได้ คุณพ่อเรย์เริ่มต้นด้วยการเปิดโรงเรียนแห่งนี้เพื่อจัดระบบการศึกษาระดับประถมและมัธยม

คุณพ่อเรย์ภูมิใจมากที่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามราชกุมารี ได้ทรงเสด็จทำพิธีเปิดอาคารถาวรของโรงเรียนแห่งนี้เมื่อวันที่ ๑๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๓๖ โรงเรียนสอนคนตาบอดแห่งนี้สร้างรอยยิ้มให้คุณพ่อเรย์มากจากผลงานทั้งด้านการศึกษาและการกีฬา เป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับคุณพ่อเรย์ นักเรียนตาบอดปัจจุบันมี ๑๗๑ คนและศิษย์เก่าประมาณ ๓๐๐ คน ขณะนี้โรงเรียนอยู่ระหว่างการขยายเพื่อเปิดสอนหลักสูตรวิชาชีพดังที่คุณพ่อเรย์ได้ตั้งความหวังไว้ว่าต้องการให้คนตาบอดมีอาชีพที่มั่นคง

พ.ศ. ๒๕๓๑ คุณพ่อเรย์เริ่มต้นโครงการใหม่อีกโครงการหนึ่งโครงการคือบ้านพักคนชราพระมหาไถ่ เพื่อรองรับคนชราต่างชาติที่พ้นโทษจากสถานกักกันของกองตรวจคนเข้าเมือง ซึ่งคนเหล่านี้ไร้ญาติพี่น้อง คุณพ่อเรย์ตระหนักถึงสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานและความสำคัญของจิตวิญญาณมนุษย์  คุณพ่อต้องการเห็นคนชราเหล่านี้มีชีวิตบั้นปลายที่สุขสงบ มีเพื่อน มีเจ้าหน้าที่คอยดูแลอำนวยความสะดวกตามสมควร คุณพ่อเริ่มต้นโครงการนี้ด้วยคนชรา ๒๐ คน แต่ไม่ได้รับเพิ่มเพราะปัจจุบันทางราชการได้มีสถานที่ไว้รองรับคนชราต่างชาติเหล่านี้แล้ว วันเวลาที่ผ่านไปคนชราแต่ละคนก็เสียชีวิตไปตากาลเวลา ปัจจุบันมีคนชราในความดูแลของคุณพ่อ ๖ คน



คุณพ่อเรย์ประกอบพิธีมิสซาในวันคริสตมาสครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

พ.ศ. ๒๕๓๓ คุณพ่อเรย์เริ่มต้นโครงการใหม่อีกครั้งด้วยการเปิดบ้านเด็กผู้ด้อยโอกาสสำหรับเด็กเร่ร่อน ให้ได้รับความรักความอบอุ่น ได้รับอาหาร ที่อยู่อาศัย การศึกษาและฝึกอาชีพ คุณพ่อต้องการให้เด็ก ๆ ได้รับโอกาสที่จะกลับสู่อ้อมอกของครอบครัวตนเองอีกครั้งหนึ่ง ไม่ต้องการให้เด็ก ๆ เหล่านี้ตกเป็นเหยื่อสังคมของพวกมิจฉาชีพหรือถูกทารุณกรรมทั้งทางร่างกายและจิตใจ โครงการนี้เป็นโครงการใหม่ที่คุณพ่อภาคภูมิใจที่มีผู้เห็นความสำคัญและให้ความช่วยเหลือเด็ก ๆ   ปัจจุบันมีเด็กในอุปการะ ๑๑๑ คนและมีเด็กที่เคยได้รับความช่วยเหลือแล้ว ๒๘๒ คน



คุณพ่อเรย์กับบรรดาเทวดาน้อย ๆ

คุณพ่อเรย์ทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่มุ่งหวังสิ่งตอบแทนใด ๆ คุณพ่อต้องการช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ คุณพ่อไม่ยอมบอกเล่าประวัติชีวิตหรือผลงานใด ๆ และคุณพ่อไม่ยินยอมให้ใครเสนอประวัติหรือผลงานเพื่อรับรางวัลใด ๆ เว้นแต่มีผู้ดำเนินการโดยไม่แจ้งให้ท่านทราบ ซึ่งในปี พ.ศ. ๒๕๔๐ โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่ พัทยา ได้เสนอชื่อคุณพ่อเข้ารับรางวัลผู้สนับสนุนงานด้านคนพิการดีเด่นแห่งชาติ ซึ่งคุณพ่อได้รับโล่เกียรติยศจาก ฯพณฯ นายกรัฐมนตรี (นายชวน หลีกภัย) นับเป็นเกียรติประวัติที่ลูก ๆ ต่างภาคภูมิใจที่มีต่อคุณพ่อเช่นคุณพ่อเรย์

ในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำซึ่งได้ส่งผลกระทบต่อการหาทุน แต่สิ่งที่คุณพ่อเรย์ให้ความสนใจมากกว่าคือ ศิษย์เก่าของคุณพ่อมีงานทำหรือไม่ นักเรียนที่จบการศึกษาใหม่จะมีงานทำหรือไม่ ทำให้เกิดโครงการใหม่ภายใต้โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่ คือโครงการศูนย์จัดหางานคนพิการพระมหาไถ่ โครงการนี้เริ่มดำเนินงานในเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๒ เพื่อทำหน้าที่จักหางานสำหรับคนพิการทุกประเภท ตั้งแต่ก่อตั้งถึงปัจจุบัน สามารถดำเนินการจัดหางานให้คนพิการได้ทั้งสิ้น ๘๓๒ คน ช่วยเหชือด้านให้คำปรึกษาเพื่อส่งต่อเข้ารับการฟื้นฟูทางการแพทย์ เข้ารับการศึกษาต่อ หรือฝึกอาชีพจำนวน ๗๙๗ คน รวมทั้งสิ้น ๑,๖๒๙ คนที่ได้รับความช่วยเหลือ



คุณพ่อเรย์กับท่านทะไลลามะ

๗๐ ปี ๘ เดือน ๙ วัน ในชีวิตของคุณพ่อเรย์เป็นชีวิตเพื่อผู้อื่นแทบทั้งสิ้น ความตรากตรำทำงานหนักของคุณพ่อเรย์ทำให้สุขภาพร่างกายของคุณพ่อเรย์ทรุดโทรมลงตามลำดับ

วันที่ ๑๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๖ คุณพ่อเรย์ยอมเข้าโรงพยาบาลพัทยาอินเตอร์ตามคำขอร้องของคุณพ่ออธิการบ้าน (คุณพ่อบรรจง ไชยรา C.Ss.R. ซึ่งเพิ่งได้รับการอภิเษกเป็นพระสังฆราชสังฆมณฑลอุบลราชธานี) หมอบอกว่าในวันนั้นคุณพ่อมีโอกาสเสียชีวิตถึง ๔ ต่อ ๑๐ คุณพ่อกลับมายิ้มและหัวเราะได้พร้อมกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่คุณพ่อบอกว่าต้องการเอามาเขียนจดหมาย สติปัญญาและความนึกคิดของคุณพ่อสมบูรณ์ทุกประการ  ยกเว้นแต่กำลังขาเริ่มอ่อนแรงลงพร้อมดัวยระบบการย่อยอาหารและขับถ่ายที่เริ่มไม่ปกติ

วันที่ ๑๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๖ คุณพ่ออธิการได้ขออนุญาตนำคุณพ่อเรย์ไปรับการรักษาต่อที่โรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ กรุงเทพฯ คุณพ่อเรย์ไม่ต้องการที่จะไปกรุงเทพฯ แต่ก็ปฏิบัติตามคำขอ คุณพ่อเรย์ยังคงพูดคุยได้กับทุกคน แต่คุณพ่อรู้สึกอ่อนเพลีย คุณพ่อเรย์ไม่บ่นเจ็บปวดใดๆ แต่มีบางคำพูดที่แสดงให้เห็นว่าคุณพ่อเรย์ทราบว่าจะจากเราไปแล้ว คุณพ่อเรย์พูดว่าไม่รู้จะหายหรือเปล่า คุณพ่อเรย์พูดกับเจ้าคณะว่าขอขอบคุณที่มาเยี่ยมเป็นครั้งสุดท้าย

วันที่ ๑๕ สิงหาคม ๒๕๔๖ คุณพ่อเรย์บอกกับคุณพ่อแดง (คุณพ่อแพททริก เรมอนด์ มอริสซี่ C.Ss.R. 1929-2004 ซึ่งเป็นผู้ร่วมงานของคุณพ่อเรย์ที่พัทยา) ว่าขอให้พาพี่ชายและพี่สาวของคุณพ่อเรย์มาพบให้ได้ภายในคืนนี้ คุณพ่อดอนและคุณชารอนได้เดินทางไปพบคุณพ่อเรย์ทันทีเมื่อลงจากเครื่องบินตามที่คุณพ่อเรย์ร้องขอ หลังจากที่พูดคุยกันได้ประมาณ ๑๕ นาที ต่างกล่าวลากัน รุ่งเช้าของวันที่ ๑๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๖ เวลา ๐๖.๑๕ นาฬิกา คุณพ่อเรย์ได้สิ้นใจด้วยความสงบ

พิธีปลงศพคุณพ่อเรย์

ความตายของคุณพ่อเป็นการฉลองชัยชนะแห่งชีวิต คุณพ่อได้ให้ชีวิตตัวอย่างแก่พวกเราและแก่สังคมซึ่งจะจารึกไว้ในความทรงจำตลอดไป เรามั่นใจและเชื่อมั่นว่าพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงพระทัยดีทรงเมตตากรุณาต่อดวงวิญญาณของคุณพ่อ ทรงประทานบำเหน็จรางวัลวิ่งใหญ่แด่คุณพ่อแล้วในสรวงสวรรค์หลังจากที่คุณพ่อได้ตรากตรำทำงานด้วยความเสียสละอุทิศตน ฟันฝ่าอุปสรรคปัญหาต่าง ๆ มาเป็นเวลากว่า ๓๐ ปี ขอดวงวิญญาณของคุณพ่อได้พักผ่อนอย่างสงบในพระเจ้าตลอดนิรันดร์ และขอคุณพ่อโปรดระลึกถึงพวกเรา โดยเฉพาะลูก ๆ เด็กกำพร้า เด็กผู้ด้อยโอกาส ผู้พิการ คนชราที่คุณพ่อรักเป็นพิเศษ และโปรดภาวนาเพื่อองค์กรการกุศลต่าง ๆ ที่คุณพ่อได้ริเริ่มตั้งขึ้นและดำเนินกิจการมาด้วยดี ได้เจริญก้าวหน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

ขอบคุณครับ ที่นำมาแบ่งปัน

NNS เขียน:

คุณพ่อเรย์ประกอบพิธีมิสซาในวันคริสตมาสครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๐๐๕

อันนี้สงสัย พ.ศ. จะผิดนะจ๊ะ เพราะวันนี้ครบรอบ 3 ปีของคุณพ่ออ่ะคะ

ซึ้งค่ะ น้ำตาจะร่วง พ่อฝรั่งที่เข้ามาไทยนี่ จะสร้างคุณุปการต่อคนไทย กันหลายคนเลย นะ

จอมนางกระบี่เดี่ยว เขียน: ซึ้งค่ะ น้ำตาจะร่วง พ่อฝรั่งที่เข้ามาไทยนี่ จะสร้างคุณุปการต่อคนไทย กันหลายคนเลย นะ

พวกมิชชั่นนารีจะเป็นประมาณนี้อ่ะคะ ซึ้งมากอย่าลืมสวดและสนับสนุนคณะเรานะคะ (โปโมท) อิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สงฆ์ดีเป็นที่ชื่นใจ สงฆ์ทั่วไปเป็นที่ชื่นชม สงฆ์ตรอมตรมชนตรอมใจ

anton เขียน: สงฆ์ดีเป็นที่ชื่นใจ สงฆ์ทั่วไปเป็นที่ชื่นชม สงฆ์ตรอมตรมชนตรอมใจ

ไมมันจบ แบบทะแม่งอย่างนี้ล่ะพี่

จอมนางกระบี่เดี่ยว เขียน:

anton เขียน: สงฆ์ดีเป็นที่ชื่นใจ สงฆ์ทั่วไปเป็นที่ชื่นชม สงฆ์ตรอมตรมชนตรอมใจ

ไมมันจบ แบบทะแม่งอย่างนี้ล่ะพี่

เหมือนบทปิดท้ายบทความอ่ะครับ

Batholomew เขียน:

จอมนางกระบี่เดี่ยว เขียน:

anton เขียน: สงฆ์ดีเป็นที่ชื่นใจ สงฆ์ทั่วไปเป็นที่ชื่นชม สงฆ์ตรอมตรมชนตรอมใจ

ไมมันจบ แบบทะแม่งอย่างนี้ล่ะพี่

เหมือนบทปิดท้ายบทความอ่ะครับ

ออกแนว ขึ้นต้นอะไรก็ได้ แต่ว่าลงท้ายเป้นมะลิลา ยังไงไม่รู้

อุ้ยยตายยย ลืมตัว ไม่ได้ วิจารร์ว่างาน เฮียอันตนไม่ดีนะคะ แค่แซวเล่น ๆ 

จอมนางกระบี่เดี่ยว เขียน: อุ้ยยตายยย ลืมตัว ไม่ได้ วิจารร์ว่างาน เฮียอันตนไม่ดีนะคะ แค่แซวเล่น ๆ   

555 แหม อย่าซีเรียส ขำๆอะ

:+: seraphim :+: เขียน: มาถึงนี่เชียวหรือ วันนี้พี่ต้องไปเล่นอิเลคโทนงานนี้ด้วย เจ้าของกระทู้ไปด้วยมั๊ยคะเนี่ยยยย

ขอบคุณมากครับพี่ฟิม วันนั้นไม่ได้ไปครับ รบกวนช่วยเล่าบรรยากาศของงานด้วยครับ ได้ข่าวว่าพี่เล่นอิเลคโทนเก่งมาก และต้องขอโทษด้วยครับที่ตอบช้าไปหน่อยครับ

:+: seraphim :+: เขียน:

NNS เขียน:

คุณพ่อเรย์ประกอบพิธีมิสซาในวันคริสตมาสครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๐๐๕

อันนี้สงสัย พ.ศ. จะผิดนะจ๊ะ เพราะวันนี้ครบรอบ 3 ปีของคุณพ่ออ่ะคะ

ขอบคุณอีกครั้งครับที่ช่วยทัก พ.ศ.ผิดจริง ๆ ครับ พิมพ์เร็วไปหน่อยครับ พ.ศ. ที่ถูกต้องคือ ๒๕๔๕ ซึ่งเป็นคริสตมาสครั้งสุดท้ายก่อนที่คุณพ่อเรย์จะเกิดใหม่ในพระเจ้า 

ได้แก้ในกระทู้แล้วครับ

จอมนางกระบี่เดี่ยว เขียน: ซึ้งค่ะ น้ำตาจะร่วง พ่อฝรั่งที่เข้ามาไทยนี่ จะสร้างคุณุปการต่อคนไทย กันหลายคนเลย นะ

ครับ นอกจากคุณพ่อเรย์แล้วก็ยังมีคุณพ่อ โจเซฟ ไมเออร์ C.Ss.R. ที่ทำงานในศูนย์สลัมที่คลองเตยมา ๓๐ กว่าปี, คุณพ่อ ไมเกิ้ล เช C.Ss.R. ที่ทำงานเกี่ยวกับการดูแลเด็กที่พ่อแม่ติดเชื้อ HIV ที่หนองคาย, คุณพ่อ แฮรี่ ทีล C.Ss.R. ที่ทำงานศูนย์ม้งที่ภาคอิสาน (ปัจจุบันท่านกลับไปใช้บั้นปลายของชีวิตที่สหรัฐฯ แล้ว) ฯลฯ

ไว้ว่าง ๆ จะพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับงานของท่านเหล่านี้มาลงเผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้พวกเราเอาอย่างพวกท่านเหล่านี้บ้างในการอุทิศตนเพื่อผู้ด้อยโอกาสโดยไม่หวังผลตอบแทนใด ๆ

ขอบคุณมากครับพี่ฟิม วันนั้นไม่ได้ไปครับ

อ้าว... นึกว่าจะได้เจอกันนิ



รบกวนช่วยเล่าบรรยากาศของงานด้วยครับ

อืมม์....คุณพ่อวรวุฒิ สารพันธุ์ C.Ss.R. เป็นประธาน ร่วมด้วยเจ้าวัด คุณพ่อไพบูลย์ อุดมเดช C.Ss.R. เริ่มต้นด้วยนพวารพระมารดานิจจานุเคราะห์ปกติ แล้วก็มิสซา บทเทศน์ก็เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชีวประวัติของพ่อเรย์ การอุทิศตนเพื่องาน ฯลฯ คือจากไปก็มีแต่คนเสียดาย และคิดถึงท่าน คิดถึงความเสียสละของท่าน การผูกพันธ์กับกิจการงานต่างๆ ของคุณพ่อ หลังพิธีมิสซาปกติจะอวยพรให้แต่ละคน ก็เปลี่ยนมาเป็นอวยพรรวม เพราะจะได้ไม่เสียเวลา คือคนค่อนข้างเยอะคะ

หลังจากนั้นคุณพ่อ และสัตบุรุษทุกคนก็เดินออกไปที่สุสานพร้อมเทียนกันคนละเล่ม นำไปปักที่หลุมศพของคุณพ่อ เพลงที่ใช้เพื่อเสริมบรรยากาศ ก็เป็นเพลงที่แต่งให้คุณพ่อเรย์โดยตรง อันซาง ฮีโร่

แขกที่มาร่วมงานส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนพิการ พนักงานในมูลนิธิของท่าน ส่วนพี่จริงๆ แล้วไม่ได้กะไป แต่คุณพ่อเรียกให้ไปเล่นเพลง ก็เลยต้องไปคะ



ได้ข่าวว่าพี่เล่นอิเลคโทนเก่งมาก

อันนี้ขอแก้ข่าวคะ ไม่ได้เล่นเก่งอะไรเลย แต่อาจจะเลือกเพลงได้เข้ากับบทอ่าน หรือ บรรยากาศของงานมากกว่า
เพราะพี่อ่านโน๊ตไม่เป็น แต่ดันเล่นได้อ่ะ อาจจะงง..ว่า ทำไมเล่นได้ ตอบไม่ถูกเหมือนกันคะ แต่เล่นได้จริงๆ  และคิดว่า คงเป็นพระพรของพระมากกว่า ที่ให้คนธรรมดาคนหนึ่งอย่างพี่ได้มีความสามารถอะไรเล็กๆ น้อยๆ ที่สามารถช่วยเหลืองานวัดได้บ้างบางโอกาส



และต้องขอโทษด้วยครับที่ตอบช้าไปหน่อยครับ

ไม่เป็นไรจ๊ะ

อ่านแล้ว อยากเป็นเณรมหาไถ่จังครับ..............

lovejesus(cap) เขียน: อ่านแล้ว อยากเป็นเณรมหาไถ่จังครับ..............

มาเลยคะ ยินดีตอนรับน้องแค๊ปคับ เข้าไปชมที่นี่ได้เลยนะคะ

http://www.acs.ac.th/~cssrway/

ขอบคุณ พี่ NNS มาก ฮะ มาทุกที นำของดีมาฝากเสมอๆ

ขอบคุณเจ๊ฟีม ที่บรรยาย และได้ถวายงานรับใช้พระ ขอพระเจ้าทรงตอบแทนคุณความดีของเจ๊เสมอฮะ