กลัวใจตัวเองค่ะ
โพสต์แล้ว: เสาร์ เม.ย. 02, 2005 1:23 am
ช่วงนี้พีชได้ไปทำงานพิเศษเป็นพนักงานขายหนังสือที่งานสัปดาห์หนังสือน่ะค่ะ เหนื่อยมากๆ เพราะต้องออกแต่เช้าแล้วกลับดึกๆทุกวัน บางวันก็กลับเอง บางวันก็มีเพื่อนมารับ อืม.. เริ่มด้วยเรื่องที่อยากเล่าให้ฟังก่อนนะคะ
วันแรกๆที่พีชทำงาน เลิกดึกมาก ก็เลยนั่ง taxi กลับบ้านตลอด จนวันนึงเลิกงานประมาณสามทุ่มครึ่งพีชนั่งรถไฟใต้ดินมาลงที่สถานีห้วยขวาง เพราะขามาก็ขึ้นรถเมล์มาลงที่สถานีนี้ และก่อนลงรถเมล์ก็ถามกระเป๋าแล้วว่า ขากลับก็ต้องขึ้นรถเมล์ตรงที่เดิมใช่ไหม เขาก็ว่าใช่
มาถึงห้วยขวางประมาณ สี่ทุ่ม ก็เริ่มต้อนนั่งรอรถเมลล์ที่หน้าโรงแรม ดิ เอมเมอรัล จนชั่วโมงนึงผ่านไป ก็ไม่มีรถเมล์สายเดียวกันกับที่นั่งมาเลย พีชเริ่มเหนื่อยและกลัวค่ะ เพราะว่าไม่รู้จักที่ทาง อีกอย่างตังค์ก็คงไม่พอค่า taxi ด้วย ตอนนั้นตังค์น้อยมาก พีชเลยเริ่มอธิษฐานค่ะ ขอให้มีรถเมลล์สายที่ต้องการโผล่มาด้วยเถิด.. ไม่ถึง 5 นาที เพื่อนคนนึงก็โทรมาหา...
ปกติเพื่อนคนนี้เลิกงานตีสองกว่าๆ แล้วบังเอิญว่า วันนั้นเค้าเลิกห้าทุ่ม แล้วบังเอิญอีกว่าเค้าโทรมาหา (ปกติไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่) แล้วบังเอิญอีกว่าเค้าถามว่าพีชอยู่ไหน เค้าอาสาจะมารับ พีชก็งงค่ะ แต่ก็ดีใจ ที่ได้กลับบ้านสักที เค้าก็ขับรถมาจากโชคชัยสี่มารับพีชไปส่งที่บ้าน
เช้ารุ่งขึ้น ก็นั่งรถเมลล์ไปลงสถานีเดิม แล้วถามกระเป๋าอีกครั้ง ได้คำตอบว่า มีรถวิ่งทั้งคืนก็จริง แต่หลังสี่ทุ่ม จะวิ่งอ้อมไปทางอื่น ซึ่งคือไม่ผ่านหน้าโรงแรมที่พีชไปรอนั่นเอง
พีชขอบคุณพระเจ้า ที่พาพีชกลับมาส่งที่บ้านอย่างปลอดภัย
ส่วนเรื่องที่กลัวใจตัวเอง ก็เพราะตอนนี้สนิทกับคนที่ไปส่งพีชมากขึ้น เค้ามารับเกือบทุกว่าเลยหลังจากวันนั้น แล้ว... พีชเป็นคนขี้เหงาค่ะ ไม่ดีเลย พีชกลัวเผลอใจง่ายๆ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ไม่อยากทำผิดค่ะ น่ากลัวเหลือเกิน
ยังไงก็ช่วยภาวนาด้วยนะคะ ไม่อยากรักมากคน
ขอบคุณค่ะ
ปล. พีชเคยตัดสินใจจะไม่เข้าบอร์ดนี้อีกแล้วด้วยล่ะค่ะ เพราะยิ่งอ่านก็ยิ่งงง มีเรื่องของคาทอลิคมากมาย จนบางทีก็แยกไม่ออกว่าต้องอ่านอันไหนกันแน่ แต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ เหมือนที่พยายามจะทำงานเต็มวันในวันอาทิตย์ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอลาครึ่งวันไปนมัสการพระเจ้า พีชไม่ได้ไปคริสตจักรมาสองอาทิตย์แล้วค่ะ รู้สึกแย่จัง แต่อาทิตย์นี้จะไปค่ะ คงต้องไปคนเดียวแล้ว... น้องยศไม่ได้ไปด้วยอีกแล้ว
วันแรกๆที่พีชทำงาน เลิกดึกมาก ก็เลยนั่ง taxi กลับบ้านตลอด จนวันนึงเลิกงานประมาณสามทุ่มครึ่งพีชนั่งรถไฟใต้ดินมาลงที่สถานีห้วยขวาง เพราะขามาก็ขึ้นรถเมล์มาลงที่สถานีนี้ และก่อนลงรถเมล์ก็ถามกระเป๋าแล้วว่า ขากลับก็ต้องขึ้นรถเมล์ตรงที่เดิมใช่ไหม เขาก็ว่าใช่
มาถึงห้วยขวางประมาณ สี่ทุ่ม ก็เริ่มต้อนนั่งรอรถเมลล์ที่หน้าโรงแรม ดิ เอมเมอรัล จนชั่วโมงนึงผ่านไป ก็ไม่มีรถเมล์สายเดียวกันกับที่นั่งมาเลย พีชเริ่มเหนื่อยและกลัวค่ะ เพราะว่าไม่รู้จักที่ทาง อีกอย่างตังค์ก็คงไม่พอค่า taxi ด้วย ตอนนั้นตังค์น้อยมาก พีชเลยเริ่มอธิษฐานค่ะ ขอให้มีรถเมลล์สายที่ต้องการโผล่มาด้วยเถิด.. ไม่ถึง 5 นาที เพื่อนคนนึงก็โทรมาหา...
ปกติเพื่อนคนนี้เลิกงานตีสองกว่าๆ แล้วบังเอิญว่า วันนั้นเค้าเลิกห้าทุ่ม แล้วบังเอิญอีกว่าเค้าโทรมาหา (ปกติไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่) แล้วบังเอิญอีกว่าเค้าถามว่าพีชอยู่ไหน เค้าอาสาจะมารับ พีชก็งงค่ะ แต่ก็ดีใจ ที่ได้กลับบ้านสักที เค้าก็ขับรถมาจากโชคชัยสี่มารับพีชไปส่งที่บ้าน
เช้ารุ่งขึ้น ก็นั่งรถเมลล์ไปลงสถานีเดิม แล้วถามกระเป๋าอีกครั้ง ได้คำตอบว่า มีรถวิ่งทั้งคืนก็จริง แต่หลังสี่ทุ่ม จะวิ่งอ้อมไปทางอื่น ซึ่งคือไม่ผ่านหน้าโรงแรมที่พีชไปรอนั่นเอง
พีชขอบคุณพระเจ้า ที่พาพีชกลับมาส่งที่บ้านอย่างปลอดภัย
ส่วนเรื่องที่กลัวใจตัวเอง ก็เพราะตอนนี้สนิทกับคนที่ไปส่งพีชมากขึ้น เค้ามารับเกือบทุกว่าเลยหลังจากวันนั้น แล้ว... พีชเป็นคนขี้เหงาค่ะ ไม่ดีเลย พีชกลัวเผลอใจง่ายๆ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ไม่อยากทำผิดค่ะ น่ากลัวเหลือเกิน
ยังไงก็ช่วยภาวนาด้วยนะคะ ไม่อยากรักมากคน
ขอบคุณค่ะ
ปล. พีชเคยตัดสินใจจะไม่เข้าบอร์ดนี้อีกแล้วด้วยล่ะค่ะ เพราะยิ่งอ่านก็ยิ่งงง มีเรื่องของคาทอลิคมากมาย จนบางทีก็แยกไม่ออกว่าต้องอ่านอันไหนกันแน่ แต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ เหมือนที่พยายามจะทำงานเต็มวันในวันอาทิตย์ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอลาครึ่งวันไปนมัสการพระเจ้า พีชไม่ได้ไปคริสตจักรมาสองอาทิตย์แล้วค่ะ รู้สึกแย่จัง แต่อาทิตย์นี้จะไปค่ะ คงต้องไปคนเดียวแล้ว... น้องยศไม่ได้ไปด้วยอีกแล้ว