ขอคำภาวนาด้วยค่ะ...
โพสต์แล้ว: อังคาร เม.ย. 10, 2007 2:44 am
หนูเพิ่งได้เป็นคริสชนใหม่ ได้รับศีลล้างบาปเมื่อวันที่ 7 เมษายนที่ผ่านมาค่ะ...
ปัญหาเริ่มจาก โดยพื้นฐานเเล้วหนูเป็นคนไม่ดีค่ะ คือใจร้อน โมโห อคติ...
ก่อนจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย ช่วงที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอนท์เข้าคณะไหนดี...
ช่วงนั้นมองไม่เห็นทาง เรียนเลขไม่เก่ง (ขี้เกียจ) เรียนสังคมก็ธรรมดา ภาษาอังกฤษก็ใช้ได้ แต่ไม่โดดเด่นมาก...
ปกติครูหลายๆ คนบอกว่าหนูเป็นคนหัวดี เรียนรู้เร็ว...
แต่พอจะจบม. ปลายจริงๆ แล้ว กลับมองไม่เห็นทางเลยค่ะ ว่าจะไปทางไหน เป็นเพราะอคติที่มีต่ออาจารย์ในวิชานั้นๆ ทำให้มีความคิดในแง่ลบกับวิชานั้นไปเลย...
สรุปแล้ว คิดได้ว่า คงเป็นเรื่องศิลปะ ที่เราถนัดที่สุด (คิดเอาเองค่ะ เพราะในตอนนั้นได้ชื่อว่าเก่งที่สุดในรุ่น แน่นอน เพราะที่โรงเรียนไม่มีใครเก่งด้านนี้เลยค่ะ)...
เลยจองหอง คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว เรียนสายนี้ต้องประสบความสำเร็จแน่นอน...
ตัดสินใจสอบเข้าเรียนต่อด้านศิลปะ...
ผิดคาดค่ะ ต้องเจอกับอะไรที่ไม่ชอบเอาเสียเลย...
เช่นระบบโซตัส และด้วยความที่เป็นคนไม่ยอมใคร ก็เลยเหมือนจะอยู่ไม่ได้ ถูกรังแก ไม่ได้รับความยุติธรรม แต่ส่วนหนึ่งของเหตุการณ์เหล่านั้นก็เป็นเพราะความไม่ยอมใครและไม่สามารถอดทนได้นานของหนู...เรียกได้ว่า ใครทำมา หนูโต้กลับทันที...
การเรียนก็แย่ลงทุกทีๆ เพราะเพิ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ได้เก่งเลยนะ เราแค่บังเอิญทำได้เท่านั้นเอง...
ทุกๆ วันไปเรียนเหมือนเข้าสงคราม ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ...และยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่สะเทือนใจมาก จนบางครั้งคิดว่า "ถ้าอยู่ต่อไปฉันต้องขาดใจตายแน่ๆ "
แต่แล้วช่วงที่มีปัญหามากๆอยู่ๆ ก็เกิดมีความคิดอยากร้องเพลงขึ้นมา (หนูคิดว่าพระเจ้าคงนำทางให้หนูพบทางที่เหมาะสมมากกว่าทางที่หนูเลือกโดยมิจฉาทิษฐิ) ปกติเป็นคนชอบร้องเพลงค่ะ แต่เลิกไปเพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งเกิดหูเพี้ยน ร้องเพลงไม่ครงคีย์ เลยเกิดความรู้สึกอาย ไม่กล้าร้อง...
แต่ตอนนั้นกลับมาร้องได้อย่างน่าอัศจรรย์...
ตั้งแต่นั้นมาจึงฝึกฝนมาเรื่อยๆ...
และต่อมาหนูก็ได้ตามหาพระองค์โดยการเข้าเรียนคำสอนจากการแนะนำของคุณพี่โจเซฟ...
สิ่งที่ค้างคาในใจเสมอคือ หนูควรจะลาออกจากที่เดิมไปเรียนร้องเพลงเลยดีไหม...
เพราะทุกวันนอกจากจะทุกข์ทรมานกายใจแล้ว ยังเป็นเหตุให้หนูทำบาปมากมาย...
คือไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ เมื่อไม่ได้รับความยุติธรรม ถูกเลือกปฏิบัติ หรือถูกตำหนิจากอาจารย์ให้เลิกเล่นดนตรี และให้ความสำคัญกับการเรียนมากกว่านี้...เพราะบางครั้งหนูพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้ หรือบางครั้งไม่อยากไปเรียนเพราะไม่สามารถทนกับสภาพเหล่านั้นได้...
บางทีเพื่อนสนิทก็บอกว่า หนูอาจคิดมากไปเอง...แต่หนูก็ยังสับสน...
ที่สำคัญเหลืออีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ไม่กล้าบอกทางบ้านว่าอยากเรียนใหม่...
แต่ทุกครั้งที่ต้องไปเรียนหรือเพียงแต่ได้ยินชื่อคณะก็ทำให้หนูรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที...
หนูทราบดีว่าอคติเป็นบาป ...
ทุกครั้งหนูพยายามอดกลั้น และสวดภาวนาขอให้นักบุญโจน ออฟ อาร์ค ช่วยวิงวอนขอพระให้หนูมีความกล้าหาญที่จะตัดสินใจและทำให้สำเร็จ...
ขอพระให้ช่วยชี้ทางให้หนูตามน้ำพระทัยของพระองค์...
หนูจึงอยากขอคำภาวนาจากทุกๆ คนด้วยค่ะ...
ที่หนูเล่ามาอาจฟังดูไร้สาระหรือดูเป็นคนจิตใจโลเล และอคติ...
แต่ตอนนี้หนูสับสนมากๆ ค่ะ ขอคำภาวนาด้วยค่ะ...
ปล. ขอบคุณพี่โจเซฟมากๆ ค่ะ ถ้าไม่มีพี่ ก็คงไม่มีหนูวันนี้...
ขอพระคุ้มครองทุกๆ คนนะคะ...
ปัญหาเริ่มจาก โดยพื้นฐานเเล้วหนูเป็นคนไม่ดีค่ะ คือใจร้อน โมโห อคติ...
ก่อนจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย ช่วงที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอนท์เข้าคณะไหนดี...
ช่วงนั้นมองไม่เห็นทาง เรียนเลขไม่เก่ง (ขี้เกียจ) เรียนสังคมก็ธรรมดา ภาษาอังกฤษก็ใช้ได้ แต่ไม่โดดเด่นมาก...
ปกติครูหลายๆ คนบอกว่าหนูเป็นคนหัวดี เรียนรู้เร็ว...
แต่พอจะจบม. ปลายจริงๆ แล้ว กลับมองไม่เห็นทางเลยค่ะ ว่าจะไปทางไหน เป็นเพราะอคติที่มีต่ออาจารย์ในวิชานั้นๆ ทำให้มีความคิดในแง่ลบกับวิชานั้นไปเลย...
สรุปแล้ว คิดได้ว่า คงเป็นเรื่องศิลปะ ที่เราถนัดที่สุด (คิดเอาเองค่ะ เพราะในตอนนั้นได้ชื่อว่าเก่งที่สุดในรุ่น แน่นอน เพราะที่โรงเรียนไม่มีใครเก่งด้านนี้เลยค่ะ)...
เลยจองหอง คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว เรียนสายนี้ต้องประสบความสำเร็จแน่นอน...
ตัดสินใจสอบเข้าเรียนต่อด้านศิลปะ...
ผิดคาดค่ะ ต้องเจอกับอะไรที่ไม่ชอบเอาเสียเลย...
เช่นระบบโซตัส และด้วยความที่เป็นคนไม่ยอมใคร ก็เลยเหมือนจะอยู่ไม่ได้ ถูกรังแก ไม่ได้รับความยุติธรรม แต่ส่วนหนึ่งของเหตุการณ์เหล่านั้นก็เป็นเพราะความไม่ยอมใครและไม่สามารถอดทนได้นานของหนู...เรียกได้ว่า ใครทำมา หนูโต้กลับทันที...
การเรียนก็แย่ลงทุกทีๆ เพราะเพิ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ได้เก่งเลยนะ เราแค่บังเอิญทำได้เท่านั้นเอง...
ทุกๆ วันไปเรียนเหมือนเข้าสงคราม ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ...และยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่สะเทือนใจมาก จนบางครั้งคิดว่า "ถ้าอยู่ต่อไปฉันต้องขาดใจตายแน่ๆ "
แต่แล้วช่วงที่มีปัญหามากๆอยู่ๆ ก็เกิดมีความคิดอยากร้องเพลงขึ้นมา (หนูคิดว่าพระเจ้าคงนำทางให้หนูพบทางที่เหมาะสมมากกว่าทางที่หนูเลือกโดยมิจฉาทิษฐิ) ปกติเป็นคนชอบร้องเพลงค่ะ แต่เลิกไปเพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งเกิดหูเพี้ยน ร้องเพลงไม่ครงคีย์ เลยเกิดความรู้สึกอาย ไม่กล้าร้อง...
แต่ตอนนั้นกลับมาร้องได้อย่างน่าอัศจรรย์...
ตั้งแต่นั้นมาจึงฝึกฝนมาเรื่อยๆ...
และต่อมาหนูก็ได้ตามหาพระองค์โดยการเข้าเรียนคำสอนจากการแนะนำของคุณพี่โจเซฟ...
สิ่งที่ค้างคาในใจเสมอคือ หนูควรจะลาออกจากที่เดิมไปเรียนร้องเพลงเลยดีไหม...
เพราะทุกวันนอกจากจะทุกข์ทรมานกายใจแล้ว ยังเป็นเหตุให้หนูทำบาปมากมาย...
คือไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ เมื่อไม่ได้รับความยุติธรรม ถูกเลือกปฏิบัติ หรือถูกตำหนิจากอาจารย์ให้เลิกเล่นดนตรี และให้ความสำคัญกับการเรียนมากกว่านี้...เพราะบางครั้งหนูพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้ หรือบางครั้งไม่อยากไปเรียนเพราะไม่สามารถทนกับสภาพเหล่านั้นได้...
บางทีเพื่อนสนิทก็บอกว่า หนูอาจคิดมากไปเอง...แต่หนูก็ยังสับสน...
ที่สำคัญเหลืออีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ไม่กล้าบอกทางบ้านว่าอยากเรียนใหม่...
แต่ทุกครั้งที่ต้องไปเรียนหรือเพียงแต่ได้ยินชื่อคณะก็ทำให้หนูรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที...
หนูทราบดีว่าอคติเป็นบาป ...
ทุกครั้งหนูพยายามอดกลั้น และสวดภาวนาขอให้นักบุญโจน ออฟ อาร์ค ช่วยวิงวอนขอพระให้หนูมีความกล้าหาญที่จะตัดสินใจและทำให้สำเร็จ...
ขอพระให้ช่วยชี้ทางให้หนูตามน้ำพระทัยของพระองค์...
หนูจึงอยากขอคำภาวนาจากทุกๆ คนด้วยค่ะ...
ที่หนูเล่ามาอาจฟังดูไร้สาระหรือดูเป็นคนจิตใจโลเล และอคติ...
แต่ตอนนี้หนูสับสนมากๆ ค่ะ ขอคำภาวนาด้วยค่ะ...
ปล. ขอบคุณพี่โจเซฟมากๆ ค่ะ ถ้าไม่มีพี่ ก็คงไม่มีหนูวันนี้...
ขอพระคุ้มครองทุกๆ คนนะคะ...
อย่างนึงคือ เค้าเสียสละทำงานคณะนะคะ