ขอคำปรึกษา
โพสต์แล้ว: ศุกร์ พ.ค. 04, 2007 1:48 am
สวสัดีครับพี่น้องทุกคน
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้ามาบ่อยนัก ไม่ค่อยรู้จักทุกคน ไม่ค่อยสนิทชิดเชื้อ
แต่ผมก็คิดว่าทุกๆคนที่นี่ มีความจริงใจ และจะคอยช่วยเหลือทุกๆคนที่ทุกข์ทั้งทางกายและทางใจ
วันนี้ ผมมีเรื่องมาขอปรึกษาครับ
มันก็เป็นเรื่องของวัยรุ่นทั่วๆไปแหละครับ ผมก็ได้รู้ ได้ฟัง ได้อ่านมาเยอะ แต่พอเจอเข้ากับตัว
มันกลับไม่รับรู้อะไร ไม่รับฟังอะไร ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น อะไรๆที่รู้มาไม่มีประโยชน์เอาเลย
มันเป็นเรื่องของความรักครับ
ผมขอเล่าให้ฟังคร่าวๆละกันนะครับ ว่าผมได้ไปชอบคนที่รู้จักกันคนหนึ่ง แรกๆก็เป็นเพียงคนรู้จักกันธรรมดาๆ
คุยกันธรรมดาๆ เฮฮาบ้าบอไปตามประสาของผม แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมละสายตา หรือเลิกที่จะไม่คุย
เลิกที่จะไม่เข้าใกล้เค้า ยามที่เจอกันไม่ได้ จนในที่สุดผมก็รู้ว่าผมชอบเค้า ผมรักเค้า ผมมีความสุขที่ได้คุย ได้อยู่ใกล้เค้า
จนเวลาผ่านมาเป็นปีๆ แล้ววันหนึ่งที่ผมไม่สามารถทนต่อใจของตัวเองได้ ผมได้บอกกับเค้าไปว่าผมชอบเค้านะ
ผมมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เค้า ได้พูดคุยกับเค้า ได้มองเห็นเค้า แต่เค้าบอกกับผมว่า ผมกับเค้าคงเป็นกันไปมากกว่าเพื่อนไม่ได้
ผมเลยถามเค้าไปว่า เค้ามีคนที่ชอบแล้วใช่ไหม เค้าก็ตอบว่าใช่ ผมไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นผมกลัวเสียเค้าไป
กลัวที่จะไม่เจอหน้า ไม่พบกัน ไม่พูดคุยกันอีก ผมเลยบอกเค้าไปว่า งั้นขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไหม
เค้าก็บอกว่า ได้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ต่อไป
หลังจากวันนั้นผมก็ พยายามที่จะพูดคุย หรือทำอะไรๆกับเค้าตามปกติที่เพื่อนทั่วๆไปทำกัน
แต่..... ผมเลิกความคิดของผมไม่ได้ ผมเลิกคิดไม่ได้ว่าผมชอบเค้า รักเค้ามากเท่าไร
ผมอยากให้เค้ามีความสุขมากเท่าไหร่ ผมกลับไปคิดกับเค้าแบบเพื่อนไม่ได้ คือจริงๆผมก็ไม่ได้คิดแบบเพื่อนมานานแล้ว
แต่หลังจากวันนั้น ทำไมใจผมมันทรมานมากขึ้นก็ไม่รู้
ผมเองที่เลิกคิดกับเค้าเกินเพื่อนไม่ได้ ดูเค้าเองแรกๆก็ไม่อยากเข้ามาพบปะ หรือพูดคุยเท่าไหร่
พยายามหลบหน้าผมพอสมควร แต่เวลาผ่านไป ก็เหมือนเรา 2 คนพยายามที่จะสวมหน้ากากเข้าหากัน
หน้ากากของเพื่อนธรรมดาๆ
แผลในใจผมก็ค่อยๆเล็กลงๆ แต่ก็มีเปิดบ้างในบางครั้งที่ผมคิดถึงเค้า คิดเพ้อเจ้อไปมากๆ
จนวันหนึ่งที่ผ่านมาเร็วๆนี้ ผมได้ทำอะไรบางอย่างลงไป ซึ่งมัน บ้า และ ทำร้ายตัวเองมากๆ
ผมได้พยายามค้นหาว่าคนที่เค้าชอบเป็นใคร จนในที่สุดผมก็พอรู้ในระดับนึงว่าเค้าเป็นใคร และเค้า2คนเป็นยังไง
เค้าไปชอบคนๆๆนึง ซึ่งคนๆนึงที่ว่านั้นก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า ดูเป็นเพื่อนปกติกันดี
แต่เพื่อนๆเค้าก็เชียร์กันอยู่ และดูว่าจะไปได้สวยด้วย
มันเหมือนคนบ้าที่เอามีดมาแทงแผลเดิมของตัวเองมากๆ
ตอนนี้ใจผมไม่รับรู้ ไม่คิดอะไรเลย นอกจากเธอคนนั้น
ผมรู้ว่าผมต้องดีใจที่เห็นเค้ากำลังจะมีความสุข และยินดีกับเค้า
แต่อีกใจก็คิดว่า แล้วทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็นเรา
และความคิดนี้ก็แรงกว่าด้วย
ไม่รู้ว่าผมเขียนวกวนไปไหม แต่ตอนนี้ผมสับสนมาก ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
ผมไม่รู้ว่าผมควรตัดใจจากความรักของผมทิ้งไป หรือเก็บเอาไว้ดี
ผมไม่อยากเจ็บปวดทรมานอีก แต่ก็ไม่อยากลืมว่าผมเคยรักเค้ามากแค่ไหน
ผมจะทำอย่างไรกับใจของผมดี ผมจะตัดใจอย่างไร ผมไปหาจิตแพทย์ดีไหม
ตอนนี้ใจของผมมี 2 ความคิดที่ไม่รู้จะให้มันสำเร็จได้อย่างไรคือ
ให้เค้าได้รู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน
กับอยากให้เค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารัก โดยพยายามไม่คิดว่า ถ้าคนๆนั้นเป็นผมจะดีแค่ไหน
ผมขอคำปรึกษาหน่อยครับว่าจะทำยังไงดี
และขอคำภาวนาให้เค้ามีความสุขมากๆ และให้ผมสามารถยืนขึ้นมาได้อีกครั้งด้วยเถอะครับ
ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ทำให้ลูกได้รู้จักคำว่าความรัก
ขอขอบพระคุณพระองค์ อาเมน
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้ามาบ่อยนัก ไม่ค่อยรู้จักทุกคน ไม่ค่อยสนิทชิดเชื้อ
แต่ผมก็คิดว่าทุกๆคนที่นี่ มีความจริงใจ และจะคอยช่วยเหลือทุกๆคนที่ทุกข์ทั้งทางกายและทางใจ
วันนี้ ผมมีเรื่องมาขอปรึกษาครับ
มันก็เป็นเรื่องของวัยรุ่นทั่วๆไปแหละครับ ผมก็ได้รู้ ได้ฟัง ได้อ่านมาเยอะ แต่พอเจอเข้ากับตัว
มันกลับไม่รับรู้อะไร ไม่รับฟังอะไร ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น อะไรๆที่รู้มาไม่มีประโยชน์เอาเลย
มันเป็นเรื่องของความรักครับ
ผมขอเล่าให้ฟังคร่าวๆละกันนะครับ ว่าผมได้ไปชอบคนที่รู้จักกันคนหนึ่ง แรกๆก็เป็นเพียงคนรู้จักกันธรรมดาๆ
คุยกันธรรมดาๆ เฮฮาบ้าบอไปตามประสาของผม แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมละสายตา หรือเลิกที่จะไม่คุย
เลิกที่จะไม่เข้าใกล้เค้า ยามที่เจอกันไม่ได้ จนในที่สุดผมก็รู้ว่าผมชอบเค้า ผมรักเค้า ผมมีความสุขที่ได้คุย ได้อยู่ใกล้เค้า
จนเวลาผ่านมาเป็นปีๆ แล้ววันหนึ่งที่ผมไม่สามารถทนต่อใจของตัวเองได้ ผมได้บอกกับเค้าไปว่าผมชอบเค้านะ
ผมมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เค้า ได้พูดคุยกับเค้า ได้มองเห็นเค้า แต่เค้าบอกกับผมว่า ผมกับเค้าคงเป็นกันไปมากกว่าเพื่อนไม่ได้
ผมเลยถามเค้าไปว่า เค้ามีคนที่ชอบแล้วใช่ไหม เค้าก็ตอบว่าใช่ ผมไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นผมกลัวเสียเค้าไป
กลัวที่จะไม่เจอหน้า ไม่พบกัน ไม่พูดคุยกันอีก ผมเลยบอกเค้าไปว่า งั้นขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไหม
เค้าก็บอกว่า ได้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ต่อไป
หลังจากวันนั้นผมก็ พยายามที่จะพูดคุย หรือทำอะไรๆกับเค้าตามปกติที่เพื่อนทั่วๆไปทำกัน
แต่..... ผมเลิกความคิดของผมไม่ได้ ผมเลิกคิดไม่ได้ว่าผมชอบเค้า รักเค้ามากเท่าไร
ผมอยากให้เค้ามีความสุขมากเท่าไหร่ ผมกลับไปคิดกับเค้าแบบเพื่อนไม่ได้ คือจริงๆผมก็ไม่ได้คิดแบบเพื่อนมานานแล้ว
แต่หลังจากวันนั้น ทำไมใจผมมันทรมานมากขึ้นก็ไม่รู้
ผมเองที่เลิกคิดกับเค้าเกินเพื่อนไม่ได้ ดูเค้าเองแรกๆก็ไม่อยากเข้ามาพบปะ หรือพูดคุยเท่าไหร่
พยายามหลบหน้าผมพอสมควร แต่เวลาผ่านไป ก็เหมือนเรา 2 คนพยายามที่จะสวมหน้ากากเข้าหากัน
หน้ากากของเพื่อนธรรมดาๆ
แผลในใจผมก็ค่อยๆเล็กลงๆ แต่ก็มีเปิดบ้างในบางครั้งที่ผมคิดถึงเค้า คิดเพ้อเจ้อไปมากๆ
จนวันหนึ่งที่ผ่านมาเร็วๆนี้ ผมได้ทำอะไรบางอย่างลงไป ซึ่งมัน บ้า และ ทำร้ายตัวเองมากๆ
ผมได้พยายามค้นหาว่าคนที่เค้าชอบเป็นใคร จนในที่สุดผมก็พอรู้ในระดับนึงว่าเค้าเป็นใคร และเค้า2คนเป็นยังไง
เค้าไปชอบคนๆๆนึง ซึ่งคนๆนึงที่ว่านั้นก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า ดูเป็นเพื่อนปกติกันดี
แต่เพื่อนๆเค้าก็เชียร์กันอยู่ และดูว่าจะไปได้สวยด้วย
มันเหมือนคนบ้าที่เอามีดมาแทงแผลเดิมของตัวเองมากๆ
ตอนนี้ใจผมไม่รับรู้ ไม่คิดอะไรเลย นอกจากเธอคนนั้น
ผมรู้ว่าผมต้องดีใจที่เห็นเค้ากำลังจะมีความสุข และยินดีกับเค้า
แต่อีกใจก็คิดว่า แล้วทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็นเรา
และความคิดนี้ก็แรงกว่าด้วย
ไม่รู้ว่าผมเขียนวกวนไปไหม แต่ตอนนี้ผมสับสนมาก ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
ผมไม่รู้ว่าผมควรตัดใจจากความรักของผมทิ้งไป หรือเก็บเอาไว้ดี
ผมไม่อยากเจ็บปวดทรมานอีก แต่ก็ไม่อยากลืมว่าผมเคยรักเค้ามากแค่ไหน
ผมจะทำอย่างไรกับใจของผมดี ผมจะตัดใจอย่างไร ผมไปหาจิตแพทย์ดีไหม
ตอนนี้ใจของผมมี 2 ความคิดที่ไม่รู้จะให้มันสำเร็จได้อย่างไรคือ
ให้เค้าได้รู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน
กับอยากให้เค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารัก โดยพยายามไม่คิดว่า ถ้าคนๆนั้นเป็นผมจะดีแค่ไหน
ผมขอคำปรึกษาหน่อยครับว่าจะทำยังไงดี
และขอคำภาวนาให้เค้ามีความสุขมากๆ และให้ผมสามารถยืนขึ้นมาได้อีกครั้งด้วยเถอะครับ
ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ทำให้ลูกได้รู้จักคำว่าความรัก
ขอขอบพระคุณพระองค์ อาเมน
สู้ๆค่ะ