:: เรารู้สึกว่า กำลังมีปัญหา ::
โพสต์แล้ว: ศุกร์ ก.ย. 12, 2008 11:10 am
เราเป็นคาทอลิกตั้งแต่เกิด ตั้งแต่เด็กเวลาเรามีปัญหาก็จะขอพระ สวดภาวนา แล้วพระเจ้าก็ให้เรารับรู้เสมอว่าพระองค์ไม่เคยทอดทิ้งเรา แต่ตอนเด็กๆมันก็เป็นปัญหาเล็กๆน้อยๆ
ตอนนี้เราอายุ 19 กำลังเรียนอยู่ปี 3 แล้วเราก็กำลังมีปัญหาอย่างที่คนอื่นๆมักจะมีกันในช่วงนี้ เริ่มแรกเลยก็คือเรื่องแฟน เราเลิกกับแฟน เพราะเค้ากลับไปคืนดีกับแฟนเก่า และนั่นก็ส่งผลกระทบมาถึงเรื่องเรียน ที่เราไม่อยากจะทำอะไรเลย วันๆก็เอาแต่เล่นเน็ต ออกไปหาเพื่อน ไม่อยากทำงานอะไรทั้งนั้นเลย แล้วเราเครียดมากจนเป็นไมเกรน ซึ่งเราจะเป็นอยู่เสมอตั้งแต่เด็กๆ เราพยายามไม่คิด แต่มันก็ทำไม่ได้
ทั้งหมดนี่ เราขอพระทุกวัน ว่าขอให้มันผ่านไปเร็วๆ เราจะได้กลับมาเป็นคนเดิมได้เร็วๆ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างมันก็จะเลื่อนออกไปเรื่อยๆ แล้วเราก็จะเสียเวลาไปเรื่อยๆ เราอยากจะลืมแล้วกลับมาทำสิ่งต่างๆได้อย่างเดิม ต้องบอกด้วยว่าแต่ไหนแต่ไรพระเจ้าทรงประทานให้เราเป็นคนเรียนค่อนข้างดี เราเล่นดนตรีและประกวดแข่งขันทุกปี ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่นั่นก็ทำให้เราและพ่อแม่ภูมิใจ และได้รับคำชมจากคนรอบข้าง แต่สถาณการณ์ตอนนี้ทำให้เรารู้สึกเป็นคนไม่มีค่า ที่วันๆไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ใช้เวลาอย่างไร้ประโยชน์ไปวันๆ
เราไปวัดทุกอาทิตย์ สวด เราเป็นลูกของพระตลอดมา แต่ตอนนี้เราไม่สามารถรับรู้ได้เลย ว่าพระองค์ต้องการให้เราทำอะไร? พระองค์ต้องการให้เราได้อะไรจากการสูญเสียครั้งนี้? ไม่มีสัญญาณอะไรบอกเลย..
เราก็ยังใช้ชีวิตไปวันๆ ทั้งๆที่สวดภาวนา อ้อนวอน ร้องขอพระองค์ นั่งนิ่งๆเงียบๆเพื่อรอว่าพระองค์จะตรัสกับเราหรือทำให้เรารับรู้ถึพระองค์บ้าง.. แต่ก็ไม่มีเลย เราเหมือนขาดการติดต่อกับพระองค์ นี่มันคือปัญหาของเราใช่ไม๊?? เราอยากรู้ว่าเป็นเพราะเราเองใช่ไม๊??..
แต่ทำไมล่ะ... ทั้งๆที่เราไม่เคยละทิ้งพระองค์
หรือว่ามันจะกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ที่เรามีพระองค์อยู่ตลอดมา จนเราไม่สามารถแยกแยะได้ว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่มาจากพระเจ้า สิ่งไหนคือความเป็นจริง..
เราอยากจะกลับเป็นคนเดิมได้เร็วๆ ตอนนี้เราอยู่ในสถานะหยุดนิ่งมาเกือบเดือนแล้ว และเริ่มจะรู้สึกชินชา และสบายใจกับการเป็นอยู่แบบนี้ไปซะแล้ว.. เราควรทำยังไง และคิดยังไงดีกับชีวิตช่วงนี้ ซักวันมันจะผ่าน แต่ปัญหาคือ เมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหน และเราควรอยู่อย่างไรในช่วงเวลาแย่ๆแบบนี้..
ตอนนี้เราอายุ 19 กำลังเรียนอยู่ปี 3 แล้วเราก็กำลังมีปัญหาอย่างที่คนอื่นๆมักจะมีกันในช่วงนี้ เริ่มแรกเลยก็คือเรื่องแฟน เราเลิกกับแฟน เพราะเค้ากลับไปคืนดีกับแฟนเก่า และนั่นก็ส่งผลกระทบมาถึงเรื่องเรียน ที่เราไม่อยากจะทำอะไรเลย วันๆก็เอาแต่เล่นเน็ต ออกไปหาเพื่อน ไม่อยากทำงานอะไรทั้งนั้นเลย แล้วเราเครียดมากจนเป็นไมเกรน ซึ่งเราจะเป็นอยู่เสมอตั้งแต่เด็กๆ เราพยายามไม่คิด แต่มันก็ทำไม่ได้
ทั้งหมดนี่ เราขอพระทุกวัน ว่าขอให้มันผ่านไปเร็วๆ เราจะได้กลับมาเป็นคนเดิมได้เร็วๆ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างมันก็จะเลื่อนออกไปเรื่อยๆ แล้วเราก็จะเสียเวลาไปเรื่อยๆ เราอยากจะลืมแล้วกลับมาทำสิ่งต่างๆได้อย่างเดิม ต้องบอกด้วยว่าแต่ไหนแต่ไรพระเจ้าทรงประทานให้เราเป็นคนเรียนค่อนข้างดี เราเล่นดนตรีและประกวดแข่งขันทุกปี ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่นั่นก็ทำให้เราและพ่อแม่ภูมิใจ และได้รับคำชมจากคนรอบข้าง แต่สถาณการณ์ตอนนี้ทำให้เรารู้สึกเป็นคนไม่มีค่า ที่วันๆไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ใช้เวลาอย่างไร้ประโยชน์ไปวันๆ
เราไปวัดทุกอาทิตย์ สวด เราเป็นลูกของพระตลอดมา แต่ตอนนี้เราไม่สามารถรับรู้ได้เลย ว่าพระองค์ต้องการให้เราทำอะไร? พระองค์ต้องการให้เราได้อะไรจากการสูญเสียครั้งนี้? ไม่มีสัญญาณอะไรบอกเลย..
เราก็ยังใช้ชีวิตไปวันๆ ทั้งๆที่สวดภาวนา อ้อนวอน ร้องขอพระองค์ นั่งนิ่งๆเงียบๆเพื่อรอว่าพระองค์จะตรัสกับเราหรือทำให้เรารับรู้ถึพระองค์บ้าง.. แต่ก็ไม่มีเลย เราเหมือนขาดการติดต่อกับพระองค์ นี่มันคือปัญหาของเราใช่ไม๊?? เราอยากรู้ว่าเป็นเพราะเราเองใช่ไม๊??..
แต่ทำไมล่ะ... ทั้งๆที่เราไม่เคยละทิ้งพระองค์
หรือว่ามันจะกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ที่เรามีพระองค์อยู่ตลอดมา จนเราไม่สามารถแยกแยะได้ว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่มาจากพระเจ้า สิ่งไหนคือความเป็นจริง..
เราอยากจะกลับเป็นคนเดิมได้เร็วๆ ตอนนี้เราอยู่ในสถานะหยุดนิ่งมาเกือบเดือนแล้ว และเริ่มจะรู้สึกชินชา และสบายใจกับการเป็นอยู่แบบนี้ไปซะแล้ว.. เราควรทำยังไง และคิดยังไงดีกับชีวิตช่วงนี้ ซักวันมันจะผ่าน แต่ปัญหาคือ เมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหน และเราควรอยู่อย่างไรในช่วงเวลาแย่ๆแบบนี้..
คำตอบอยู่ที่นี่คะ อ่านดีดีแล้วจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา
โดนอย่างแรง