@@@ รู้จักตัวเอง เมื่ออายุสี่สิบสอง @@@
โพสต์แล้ว: อังคาร ธ.ค. 30, 2008 3:08 pm
สวัสดีค่ะทุกท่าน แอบด้อมๆ มองๆ มานานแล้วแต่ไม่กล้าเข้ามาค่ะ
ขอแนะนำตัวเองว่าเป็นคุณแม่ลูกสอง ของสาวน้อยอาุยุ 5 กะ 6 ขวบที่แสนน่ารัก
แต่ก่อนหน้านี้ตลอด 42 ปี พี่นับถือศาสนาพุทธตามบรรพบุรุษ เคร่งครัดต่อการถือศีลแปด
(เฉพาะเวลาที่อยู่วัดน่ะค่ะ) 555....พอออกมานอกวัดก็เป็นยัยป้าตัวร้าย ปากจัด ใครกัดมากัดตอบ
พยามนั่งสมาธิ แต่ก็สมาธิหนีหายไปทุกที จิตใจไม่ค่อยสงบตามกระแสของทุกเรื่องที่เข้ามากระทบใจ
แต่เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา พี่ (ไม่อยากเรียกตัวเองว่าป้าค่ะ)ได้มีการเปลี่ยนแปลงในบางอย่าง
ใขขณะที่พี่รู้สึกไม่สบายใจในเรื่องที่จะต้องผ่าตัด และด้วยเรื่องเศรษฐกิจในปัจจุบัน และหมดหนทาง
แต่พอหันไปเห็นแววตาของลูกที่มองมาด้วยความรักอย่างหมดหัวใจ พี่รู้สึกถึงกระแสความรักของลูกที่มีมากมายเหลือเกิน
มองที่สามีก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่น พี่รู้สึกว่า พี่เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก จะมีความรักที่ไหนยิ่งใหญ่กว่านี้บ้าง
แล้วจู่ๆ พี่ก็นึกถึงพระเจ้าขึ้นมาทันที โดยที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดมาก่อน และรู้สึกว่าพระเจ้ามีอยู่จริงและรู้สึกถึงความรัก
ที่มีมากมายกว่าความรักไหนๆ พี่รู้สึกปิติ ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
พี่โทรไปหาเพื่อนที่เป็นคริสเตียน เค้าบอกว่าพระเจ้าทรงเลือกพี่ พี่ไม่เข้าใจ พี่รู้แต่ว่าพี่มีความสุข และต้องทำอะไรซักอย่าง
พี่ขอให้สามีพาไปโบสถ์ ที่ไหนก็ได้ที่เค้ารู้จัก (ครอบครัวเค้าเป็นอิสลาม แต่เค้าเคยบวชในพุทธศาสนา)
วันนั้นเป็นวันอังคาร พี่ได้พบกับผู้ชายคนนึงท่าทางสุภาพ ยืนอยู่หน้าโบสถ์ (เหมือนรอพี่เลยล่ะ)
พี่ถามเค้าว่าที่นี่เรียกว่าอะไร และถามเค้าว่าทำยังไงถึงจะเข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ได้ เค้าก็พาพี่ไปที่ห้องประวัติศาสตร์
ที่มีประวัติยาวนานกว่า 140 ปี แล้วเขาก็ชวนให้พี่มาร่วมนมัสการวันอาทิตย์ พี่ตอบตกลงทันที
พี่ทราบภายหลังว่าเขาเป็นศัตยาภิบาลที่นี่
พี่ไปนมัสการพระเจ้าได้สองอาทิตย์แล้ว และพี่ตั้งใจไว้ว่าจะต้องเรียนคำสอนให้ได้
หลังจากนั้นพี่ก็หนักใจว่าจะเอาพระพุทธรูปไปไว้ที่ไหนดี คุณน้าได้ยินก็เก็บให้หมดเลย
ก็เลยบอกท่านว่าจะให้ใครก็ให้ ถือเป็นสิทธิของน้าแล้ว พี่ก็โล่งใจ.. จริงๆแล้วคุณน้าเชื่อในพุทธศาสนามาก
ตอนนี้ไม่ว่าจะทุกข์ใจยังไง พี่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆ ว่าพระเจ้าอยู่ข้างๆ เราตลอดเวลาไม่เคว้้งคว้างอีกต่อไป
ที่เขียนมานี่คืออยากแบ่งปัน และต้องการคำชี้้แนะจากทุกท่าน พี่เองยังไม่ตัดสินใจว่า
เป็นคริสตังหรือคริสเตียน เพราะพี่คิดว่า ไม่ว่าใครก็รักพระเจ้า รักพระเยซูกันทั้งนั้นใช่ไม๊ค่ะ
เพราะเราเป็นพี่น้องกัน มีพ่อคนเดียวกัน พี่เข้าใจถูกรึเปล่า
สำคัญกว่าอื่นใด ช่วยภาวนาให้พี่หน่อยสิค่ะ
พี่ต้องผ่า่ตัดเปลี่ยนหมอนรองกระดูกที่คอค่ะ เืดือนกุมภาพันธ์นี้ ไม่อยากผ่าเลย ในชีวิตพี่ผ่าตัดมาแล้ว 6 ครั้ง
เลยเริ่มกลัวๆ ค่ะ อย่างน้อยจะได้ช่วยให้พี่สบายใจขึ้น
ขอบคุณมากน่ะค่ะ ที่อ่านมาจนจบ รับพี่ไว้ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้ด้วยนะค่ะ
ขอแนะนำตัวเองว่าเป็นคุณแม่ลูกสอง ของสาวน้อยอาุยุ 5 กะ 6 ขวบที่แสนน่ารัก
แต่ก่อนหน้านี้ตลอด 42 ปี พี่นับถือศาสนาพุทธตามบรรพบุรุษ เคร่งครัดต่อการถือศีลแปด
(เฉพาะเวลาที่อยู่วัดน่ะค่ะ) 555....พอออกมานอกวัดก็เป็นยัยป้าตัวร้าย ปากจัด ใครกัดมากัดตอบ
พยามนั่งสมาธิ แต่ก็สมาธิหนีหายไปทุกที จิตใจไม่ค่อยสงบตามกระแสของทุกเรื่องที่เข้ามากระทบใจ
แต่เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา พี่ (ไม่อยากเรียกตัวเองว่าป้าค่ะ)ได้มีการเปลี่ยนแปลงในบางอย่าง
ใขขณะที่พี่รู้สึกไม่สบายใจในเรื่องที่จะต้องผ่าตัด และด้วยเรื่องเศรษฐกิจในปัจจุบัน และหมดหนทาง
แต่พอหันไปเห็นแววตาของลูกที่มองมาด้วยความรักอย่างหมดหัวใจ พี่รู้สึกถึงกระแสความรักของลูกที่มีมากมายเหลือเกิน
มองที่สามีก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่น พี่รู้สึกว่า พี่เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก จะมีความรักที่ไหนยิ่งใหญ่กว่านี้บ้าง
แล้วจู่ๆ พี่ก็นึกถึงพระเจ้าขึ้นมาทันที โดยที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดมาก่อน และรู้สึกว่าพระเจ้ามีอยู่จริงและรู้สึกถึงความรัก
ที่มีมากมายกว่าความรักไหนๆ พี่รู้สึกปิติ ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
พี่โทรไปหาเพื่อนที่เป็นคริสเตียน เค้าบอกว่าพระเจ้าทรงเลือกพี่ พี่ไม่เข้าใจ พี่รู้แต่ว่าพี่มีความสุข และต้องทำอะไรซักอย่าง
พี่ขอให้สามีพาไปโบสถ์ ที่ไหนก็ได้ที่เค้ารู้จัก (ครอบครัวเค้าเป็นอิสลาม แต่เค้าเคยบวชในพุทธศาสนา)
วันนั้นเป็นวันอังคาร พี่ได้พบกับผู้ชายคนนึงท่าทางสุภาพ ยืนอยู่หน้าโบสถ์ (เหมือนรอพี่เลยล่ะ)
พี่ถามเค้าว่าที่นี่เรียกว่าอะไร และถามเค้าว่าทำยังไงถึงจะเข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ได้ เค้าก็พาพี่ไปที่ห้องประวัติศาสตร์
ที่มีประวัติยาวนานกว่า 140 ปี แล้วเขาก็ชวนให้พี่มาร่วมนมัสการวันอาทิตย์ พี่ตอบตกลงทันที
พี่ทราบภายหลังว่าเขาเป็นศัตยาภิบาลที่นี่
พี่ไปนมัสการพระเจ้าได้สองอาทิตย์แล้ว และพี่ตั้งใจไว้ว่าจะต้องเรียนคำสอนให้ได้
หลังจากนั้นพี่ก็หนักใจว่าจะเอาพระพุทธรูปไปไว้ที่ไหนดี คุณน้าได้ยินก็เก็บให้หมดเลย
ก็เลยบอกท่านว่าจะให้ใครก็ให้ ถือเป็นสิทธิของน้าแล้ว พี่ก็โล่งใจ.. จริงๆแล้วคุณน้าเชื่อในพุทธศาสนามาก
ตอนนี้ไม่ว่าจะทุกข์ใจยังไง พี่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆ ว่าพระเจ้าอยู่ข้างๆ เราตลอดเวลาไม่เคว้้งคว้างอีกต่อไป
ที่เขียนมานี่คืออยากแบ่งปัน และต้องการคำชี้้แนะจากทุกท่าน พี่เองยังไม่ตัดสินใจว่า
เป็นคริสตังหรือคริสเตียน เพราะพี่คิดว่า ไม่ว่าใครก็รักพระเจ้า รักพระเยซูกันทั้งนั้นใช่ไม๊ค่ะ
เพราะเราเป็นพี่น้องกัน มีพ่อคนเดียวกัน พี่เข้าใจถูกรึเปล่า
สำคัญกว่าอื่นใด ช่วยภาวนาให้พี่หน่อยสิค่ะ
พี่ต้องผ่า่ตัดเปลี่ยนหมอนรองกระดูกที่คอค่ะ เืดือนกุมภาพันธ์นี้ ไม่อยากผ่าเลย ในชีวิตพี่ผ่าตัดมาแล้ว 6 ครั้ง
เลยเริ่มกลัวๆ ค่ะ อย่างน้อยจะได้ช่วยให้พี่สบายใจขึ้น
ขอบคุณมากน่ะค่ะ ที่อ่านมาจนจบ รับพี่ไว้ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้ด้วยนะค่ะ
