เมื่อวันที่ 20 พฤศภาคม ที่ผ่านมา ผมกับแฟนได้ไปที่ลำไทรด้วยกันจากวันนั้นทำให้ผมเชื่อว่า แม่ของเราทำอัศจรรย์ที่นั้นจริง
อาจเกิดจากเพราะเรากำลังเจอปัญหา ที่ไม่อยากเจอ เลยคิดอยากจะไปขอความช่วยเหลือจากแม่พระ
อย่างที่นักบุญ ยอน บอสโก กล่าว ว่า ไม่เคยเห็นใครมาพึ่งพระนางแล้วจะผิดหวัง
จากบ้าน เราออกเดินทางไปโดยอาศัยรถประจำทาง อนิจจารถดันมาเสียอีก ก็เลยเดินเล่นในจังหวะรอรถคันใหม่ผ่าน
เหมือนอะไรดลใจให้รถเสีย เรามาเจอตลาดพอดี ดอกไม้ขายอยู่ทั่วไป ก็เลยตกลงใจซื้อ ดอกกุหลาบ
ประจวบเหมาะกับที่รถคันใหม่มาถึง แต่....ปัยหาพื้นฐานของโลก รถติด ... อารมณืเลยเสีย ร้อน..เบื่อ
ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะถึงวะที่ ไม่ถึงง่ายจะกลับแระนะ ผมเปรยออกมา ทว่าเสียงนึงสวนกลับเข้ามาว่า
: ฉันเคยทุกข์กว่าเธอมาก : ผมถึงกับสะอึก
ใครพูด ...... แต่ที่แน่ๆๆเริ่มรู้สึกว่าเรามาถูกที่แล้วมีอะไรสักอย่างที่พิเศษรออยู่ที่ปลายทางของคลอง 12 มีอะไรสักอย่างรอผมที่ลำไทร
ท่ามกลางความอดทน(บนรถที่แน่นขนัดไปด้วยคน และกลิ่นเหงือไครที่ทำแทบจะอ้วก)
สิ่งที่รอก็มาถึง ยอดกางเขนสีขาว ธงชัยที่รอ ถึงซะที่จุดหมายปลายทาง แฟนสะกิดให้เราลงเดิน
ป้ายชื่อเด่นเป็นสง่า วัดพระประสุทธิวงศื ลำไทร ตัวโบสสีขาว เราเดินสวนทางกับเด็กๆๆที่พึ่งเลิกเรียนและพร้มจะกลับบ้านด้วยอาการลิงโลด
เหมือนพระทำให้เรามาช้า พระเตรียมบรรยากาศไว้ ความเงียบสงบ ใจเราคิดขอบคุณพระและขอโทที่ไม่อดทน
เราเดินไปยังสนามหญ้าสีเขียวที่สูงพ้นตาตุม มองไปยังถําแม่พระ นี้เหรอ ที่ๆๆเขาว่าแม่มาประจักษ์ ต้นไม้ใหญ่ปกคลุม
อึมครึม ทางเดินเข้าไปแทบจะไม่มี เกิดอะไรขึ้นละ ผมเดินไปหน้าถํา ดูน่าสังเวช ดอกไม้แห้งๆๆในเจกันที่เน่าเหม็นเพราะฝน
ดอกไม้ที่ผู้ศรัทธานำมาวางเพื่อเป็นเกียติแก่พระ บัดนี้กลายเป็นขยะที่ไม่มีใครเก็บไปทิ้ง และโดยรอบเต็มไปด้วยซากพระรูปหักๆๆ
ทำให้ดูเหมือนศาลพระภูมิเก่าๆข้างทางมากว่าจะเป็นที่สวดภาวนาของใครได้
ผมกับแฟนมองหน้ากัน ไม่มีคำพูด เราลงมือเก็บกวาดทันที แจกันที่มีดอกไม้เน่าๆ เอาออกซะ ที่เราซื้อมา จัดใส่เข้าไปใหม่
พระรูปหักๆๆเอาไปกองที่อื่น ดอกไม่อื่นๆๆเก็บไปทิ้งซะ ไม่นานถําของแม่ก็ดูดีขึ้น
เราจุเทียน ยกดอกไม้ถวายใหม่ และเริ่มสวดภาวนา ในใจคิดไป ลูกไม่จำต้องเห็นแม่หรอก เพราะลูกเชื่อเสมอว่าแม่พระจักษ์ทุกที
บทเทวดาถือสาร วันทามารีอา ขอเความช่วยเหลือของมารดา และขอบพระคุณพลางขอขมาที่ทำบาป
เมื่อสวดไปใกล้จบแฟนผมหยุดสวดไปครู่นึง เขาจ้องมองในถํา ตาไม่กระพริบผมก็ไม่สนใจอะไร
เมื่อสวดสายประคำจบ ตามองมองไปยังแม่สิ่งที่ผมเห็นคือ บริเวรโดยรอบ มืดสนิทเลย รูปของแม่พระเท่านั้นที่ยังคงมองเห็นแล้วแม่พระก็ค่อยๆส่องแสงเป็นแส่งสว่างมาก ความประทับใจในทันที เป็นแสงสัขาวนวล สักครู่ที่ผมเห็นก็หายไป ทุกอย่างกลับมาดังเดิม
ผมคิดในใจ เจอแล้วเห็นยแล้ว ลูกขอโทษที่ไม่เชื่อ สักครู่แฟนผมถามว่าเห็นไหม แสงที่แม่พระ สว่างมาก
สองคน มองเห็นเมือนกัน เรามั่นใจในพระมากขึ้น แม่ไม่ได้ตรัสอะไรนอกจากกระทำสิ่งที่ผมได้กล่าวไปแล้ว
เพียงแค่แสงสีขาวนวล ที่ชักชวนให้เราสำนึกว่า พระนางรับรู้และดูแลเราเสมอ แล้วพระบุตรละ จะยิ่งรักเรามากกว่าพระมารดาของพระนางสักเท่าใด
ที่ผมมาเล่านี้ ไม่ได้แปลว่าผมจะประกาศว่าผมคือนักบุญหรือผู้ที่ศักดิ์สิทธิแต่ประการใด แค่อย่างบอกเล่าสิ่งที่ผมเคยเห็นมาคับ สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ สิ่งที่ทำให้ผมเชื่อว่า
จงวางใจในพระเจ้า เป็นบุญของผู้ที่เชื่อแม้ไม่ได้เห็น เพราะโดยความเชื่อเราจะเป็นสุข
ขอพระเจ้าอวยพระพรแกทุกคนนะครับ
ขอถวายพระพรแด่พระเจ้าสูงสุด อัลเลลูยาแด่พระเจ้า
และขอถวายพรแด่ผูที่มาในนามพระเจ้า
พระแม่มารีแห่งลำไทร ช่วยวิงวอนเทิน อาแมน 
