เรื่องเล่าจากการทำบุญที่บ้านเด็ก (31 มกราคม 2552) *แก้ไขรูปแล้ว
เรื่องเล่าจากการทำบุญวันที่ 31 ม.ค. 53
(ตอนแรกจะโพสต์ห้องรับแขกแล้ว แต่โชคดีที่พี่ Holy แนะนำก่อน :))
***รบกวนอ่านตรงนี้ก่อนค่ะ
คือเวลาเพิร์ลเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วเพิร์ลจะชอบเล่ายาวๆ ดังนั้น...เพิร์ลจึงกั้นเส้นไว้นะค่ะ
ไม่จำเป็นต้องอ่านให้จบทั้งหมดในครั้งเดียว อาจจะวันละ 1 ย่อหน้าก็ได้ หรืออ่านปีละ 1 ย่อหน้าก็ได้ อิอิ
เพราะเพิร์ลเข้าใจนะ...เวลาให้อ่านอะไรยาวๆในครั้งเดียว มันก็น่าเบื่อเหมือนกัน
(แถมไ่ม่ดีต่อสายตาด้วย : emo073 : )
จริงๆอยากลงรูปนะค่ะ แล้วเล่าเป็นรูปๆไป แต่ไม่มีรูป เพราะไม่ได้เอากล้องไป : xemo016 :
ดังนั้นอนุญาตพิมพ์เป็นเรื่องเล่านะค่ะ....รวมถึงเพิีร์ลขออนุญาตใส่ข้อความบางสิ่งบางอย่าง
ที่ได้เรียนรู้จากพระเจ้าผ่านทางน้องๆด้วยนะค่ะ
วันอาทิตย์ไปทำบุญกับพี่ LL, พี่หน่อย และน้องๆผู้หญิงที่น่ารักอีก 3 คน
(ตอนแรกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นลูกพี่ LL (ขอโทษค่า : emo031 :))
เริ่มแรกไปถึง กำลังแทะไก่ย่างอยู่หน้าทางเข้าสำนักงานบ้านเด็กฯ ก็โดนลากเข้าไปด้านในสำนักงาน
เจอพี่ LL ยืนอยู่ ก็มองดูด้วยความตกใจ (แต่ก็เก็บอาการไว้นิดหน่อย... )
ตกใจตรงที่ว่า ผิดคาดสุดๆ เพราะตอนแรกจิตนาการพี่เขาไว้แบบสุดๆ (จากกระทู้อั้มฯ) (ขอโทษค่า : xemo016 :)
แต่พอเจอยอมรับว่า พี่ LL สวยค่ะ น่ารักด้วยเนอะๆ (ขอคอนเฟริม 1 เสียงว่้า พี่ LL สวย)
แล้วเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปด้วยความหรูหราสุดๆ (ด้านหลังของบริจาคเงี๊ยะเพียบเลย (ของคนอื่นนะ... ))
เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านเด็กฯค่ะ สิ่งแรกที่ได้ยินจากพี่หน่อยและพี่ LL ที่เคยมาที่นี่แล้วคือ
"บ้านเด็กฯมีการพัฒนาเยอะขึ้นมาก (สิ่งอำนวยความสะดวก และสถานที่...)"
แล้วเด็กคนแรกที่เจอคือน้อง สไปรท์ ที่ชอบขี่มอเตอร์ไซท์...
น้องเขาดูมีความสุขกับการได้ขึ้นไปนั่งบนเบาะมอเตอร์ไซท์มากๆค่ะ (แล้วทำท่าขับ) สิ่งที่เพิร์ลได้รับจากภาพนั้นคือ...
"บางสิ่งที่เรามองว่า มันเป็นเรื่องชีวิตประจำวัน...แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ใครอีกคนมีความสุข"
ต่อมาแล้วก็มาเจอ...น้องอีกนึงคน ที่นั่งกดกล่องดนตรีของเล็ดเด็กอะ (ที่กดแล้วมีเสียงอ่าค่ะ เพิร์ลไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรอ่า =__=')
น้องเขาสั่งกดไปยิ้มไป ใครจะมองหรือใครจะทำอะไรเขาก็ไม่สนใจ (อยู่ในโลกส่วนตัว) กดไปกดมา มีเสียงดนตรี
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเพิร์ลคือ "บางครั้ง...ความสุขที่ยิ่งใหญ่ก็เริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกิดจากความพอเพียง"
(อันนี้คงต้องอธิบายนิดหน่อย จากมุุมมองของเพิร์ลๆรู้สึกว่า...น้องเขาพอใจกับของเล่นของเขาค่ะ ไม่เรียกร้องงอแงหาคนเข้ามาอุ้ม
หรืองอแงหาของใหม่ๆ ถ้าลองกลับมามองที่ตัวของเพิร์ลเองแล้วเพิร์ลรู้สึกว่า เออ เรานี่นะ...โลภสุดๆ ไอ้นู้นชั้นก็อยากได้ ไอ้นี่ชั้นก็อยากได้
พอได้มาแล้วถ้าถามว่ามีความสุขไหม? ยอมรับว่า มีความสุขค่ะ แต่ก็สุขเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆเท่านั้นแหละ...)
ต่อไปก็เจอน้องผู้หญิงคนนึง (มารู้ภายหลังว่า...น้องเขาเป็นใบ้ หูหนวก...)
แล้วที่ตกใจที่สุดคือ...น้องเขาเข้ามาสัมผัสมือ(ดม) (เพิ่งกินแทะไก่มาด้วย 555) แล้วก็ทำท่านึกไปเรื่อยๆ
แล้วก็เข้ามากอด มาหอมแก้ม... เหมือนมาพยายามสื่อสารกับเรา...(เสียดายที่ตอนนั้นน่าจะตามแม่ไปเรียนภาษามือที่รพ.แม่ เห้ออ)
พยายามๆทั้งๆที่รู้ว่า เราไม่เข้าใจ จนสุดท้ายน้องเขาก็รำคาญไปเอง อิอิ (เพราะเพิร์ลเหวออย่างเดียว)
จากตอนนั้น ได้เรียนรู้เยอะเลยค่ะ ยิ่งตอนก่อนไปทะเลาะกับคนในครอบครัวอยู่ด้วย เลยได้อะไรจากบทเรียนนี้เยอะมาก
"ยังมีคนอีกหลายคนที่พยายามจะสื่อสาร ทั้งๆที่พวกเขาอาจจะพูดไม่ได้ หรือไม่ได้ยิน แต่ทำไมล่ะในเมื่อเรามีโอกาสตรงนั้น ทำไมเราถึงเรายังมัวแต่ถือทิฐิเพราะเรื่องเล็กน้อยอยู่ ซึ่งมันจะทำให้เราเสียโอกาสดีๆที่จะได้พูดคุยกับคนที่เรารักไป"
(วันนั้นกลับไปแล้วไปดีกับพ่อและแม่ทันทีค่ะ : xemo026 :)
แล้วก็เดินไปอีก เห็นน้องผู้ชายหลายคนอยู่ค่ะ กำลังนอนเอาหัวโขกกับพื้นตลอดเวลา จนหัวบวมเบ่งเลย : emo031 :
แล้วทีนี้น้องผู้หญิง1ใน3คนที่ไปด้วยเขาก็เดินมาสะกิด...พี่ๆๆน้องผู้ชายคนนี้(อีกคนแล้วนะ)เอาเก้าอี้ไปฟาดเพื่อน
แล้วน้องเขาก็เดินแบกเก้าอี้ออก (แบบ...นึกภาพด้วยนะค่ะ น้องหน้าตานิ่งๆ ถือเก้าอี้พลาสติก (แอบโหด))
กำลังเดินข้ามน้องผู้ชายที่นั่งเอาหัวโขกกับพื้น...เพิร์ลก็เลยคว้าตัวแล้วอุ้มข้ามน้องที่เอาหัวโขกพื้น...
แล้วน้องเขาก็เลยลากเพิร์ลไปที่สนามเด็กเล่น แล้วก็นั่งเล่นชิงช้า...ก่อนที่จะกลับเพิร์ลก็เลยอุ้มน้องเขากลับไปที่บ้านเดิม
ตอนที่อุ้มเขาเอาขารัดอ่า (ลองนึกสภาพเวลาลูกลิงเอาขารัดแม่ลิง...) แล้วก็แน่นมาก ตอนแรกเพิร์ลก็ไม่เข้าใจนะ
แต่พอมาคุยกับพี่ LL แล้วก็พี่หน่อยถึงได้รู้ว่า เด็กๆถึงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบพร้อม แต่สิ่งที่พวกเขาขาดก็คือ "สัมผัส"
(ครู 1 คน ต่อเด็กตั้งกี่คนเนอะ) สำหรับเด็กคนนี้ เพิร์ลประทับใจมากที่สุดค่ะ...เพราะทำให้เพิร์ลรู้สึกว่า "ตัวเองเิกิดมาโชคดีมากๆที่มีพ่อแม่คอยกอด คอยสัมผัส คอยเอาใจใส่ตลอดเวลา"
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวตอนนั้นคือ..."ต่อไปนี้จะกลับไปกอดพ่อแม่ทุกวัน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้กอด"
แล้วคุณล่ะ...วันนี้คุณกอดพ่อแม่แล้วรึัยัง?
อยากจบแค่นี้นะ...แต่กลัวเหมือนโฆษณานมไป อิอิ (ล้อเล่นนะค่ะ)
ก็อยากจะบอกพี่ LL ว่า "อยากให้จัดไปสถานที่แบบนี้อีก (แต่กันดารกว่านี้จะดีมากค่ะ (ไปปีนดอยกัน ฮี่ฮี่)) เพราะนอกจากจะได้ช่วยเหลือน้องๆแล้ว ยังได้รับอะไรดีๆที่เราคาดไม่ถึงจากได้ให้อีกผู้อื่นอีกด้วยด้วย"
“บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มธ.5.9)
จบแล้วค่ะ : emo045 :
(ตอนแรกจะโพสต์ห้องรับแขกแล้ว แต่โชคดีที่พี่ Holy แนะนำก่อน :))
***รบกวนอ่านตรงนี้ก่อนค่ะ
คือเวลาเพิร์ลเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วเพิร์ลจะชอบเล่ายาวๆ ดังนั้น...เพิร์ลจึงกั้นเส้นไว้นะค่ะ
ไม่จำเป็นต้องอ่านให้จบทั้งหมดในครั้งเดียว อาจจะวันละ 1 ย่อหน้าก็ได้ หรืออ่านปีละ 1 ย่อหน้าก็ได้ อิอิ
เพราะเพิร์ลเข้าใจนะ...เวลาให้อ่านอะไรยาวๆในครั้งเดียว มันก็น่าเบื่อเหมือนกัน
(แถมไ่ม่ดีต่อสายตาด้วย : emo073 : )
จริงๆอยากลงรูปนะค่ะ แล้วเล่าเป็นรูปๆไป แต่ไม่มีรูป เพราะไม่ได้เอากล้องไป : xemo016 :
ดังนั้นอนุญาตพิมพ์เป็นเรื่องเล่านะค่ะ....รวมถึงเพิีร์ลขออนุญาตใส่ข้อความบางสิ่งบางอย่าง
ที่ได้เรียนรู้จากพระเจ้าผ่านทางน้องๆด้วยนะค่ะ
วันอาทิตย์ไปทำบุญกับพี่ LL, พี่หน่อย และน้องๆผู้หญิงที่น่ารักอีก 3 คน
(ตอนแรกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นลูกพี่ LL (ขอโทษค่า : emo031 :))
เริ่มแรกไปถึง กำลังแทะไก่ย่างอยู่หน้าทางเข้าสำนักงานบ้านเด็กฯ ก็โดนลากเข้าไปด้านในสำนักงาน
เจอพี่ LL ยืนอยู่ ก็มองดูด้วยความตกใจ (แต่ก็เก็บอาการไว้นิดหน่อย... )
ตกใจตรงที่ว่า ผิดคาดสุดๆ เพราะตอนแรกจิตนาการพี่เขาไว้แบบสุดๆ (จากกระทู้อั้มฯ) (ขอโทษค่า : xemo016 :)
แต่พอเจอยอมรับว่า พี่ LL สวยค่ะ น่ารักด้วยเนอะๆ (ขอคอนเฟริม 1 เสียงว่้า พี่ LL สวย)
แล้วเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปด้วยความหรูหราสุดๆ (ด้านหลังของบริจาคเงี๊ยะเพียบเลย (ของคนอื่นนะ... ))
เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านเด็กฯค่ะ สิ่งแรกที่ได้ยินจากพี่หน่อยและพี่ LL ที่เคยมาที่นี่แล้วคือ
"บ้านเด็กฯมีการพัฒนาเยอะขึ้นมาก (สิ่งอำนวยความสะดวก และสถานที่...)"
แล้วเด็กคนแรกที่เจอคือน้อง สไปรท์ ที่ชอบขี่มอเตอร์ไซท์...
น้องเขาดูมีความสุขกับการได้ขึ้นไปนั่งบนเบาะมอเตอร์ไซท์มากๆค่ะ (แล้วทำท่าขับ) สิ่งที่เพิร์ลได้รับจากภาพนั้นคือ...
"บางสิ่งที่เรามองว่า มันเป็นเรื่องชีวิตประจำวัน...แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ใครอีกคนมีความสุข"
ต่อมาแล้วก็มาเจอ...น้องอีกนึงคน ที่นั่งกดกล่องดนตรีของเล็ดเด็กอะ (ที่กดแล้วมีเสียงอ่าค่ะ เพิร์ลไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรอ่า =__=')
น้องเขาสั่งกดไปยิ้มไป ใครจะมองหรือใครจะทำอะไรเขาก็ไม่สนใจ (อยู่ในโลกส่วนตัว) กดไปกดมา มีเสียงดนตรี
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเพิร์ลคือ "บางครั้ง...ความสุขที่ยิ่งใหญ่ก็เริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกิดจากความพอเพียง"
(อันนี้คงต้องอธิบายนิดหน่อย จากมุุมมองของเพิร์ลๆรู้สึกว่า...น้องเขาพอใจกับของเล่นของเขาค่ะ ไม่เรียกร้องงอแงหาคนเข้ามาอุ้ม
หรืองอแงหาของใหม่ๆ ถ้าลองกลับมามองที่ตัวของเพิร์ลเองแล้วเพิร์ลรู้สึกว่า เออ เรานี่นะ...โลภสุดๆ ไอ้นู้นชั้นก็อยากได้ ไอ้นี่ชั้นก็อยากได้
พอได้มาแล้วถ้าถามว่ามีความสุขไหม? ยอมรับว่า มีความสุขค่ะ แต่ก็สุขเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆเท่านั้นแหละ...)
ต่อไปก็เจอน้องผู้หญิงคนนึง (มารู้ภายหลังว่า...น้องเขาเป็นใบ้ หูหนวก...)
แล้วที่ตกใจที่สุดคือ...น้องเขาเข้ามาสัมผัสมือ(ดม) (เพิ่งกินแทะไก่มาด้วย 555) แล้วก็ทำท่านึกไปเรื่อยๆ
แล้วก็เข้ามากอด มาหอมแก้ม... เหมือนมาพยายามสื่อสารกับเรา...(เสียดายที่ตอนนั้นน่าจะตามแม่ไปเรียนภาษามือที่รพ.แม่ เห้ออ)
พยายามๆทั้งๆที่รู้ว่า เราไม่เข้าใจ จนสุดท้ายน้องเขาก็รำคาญไปเอง อิอิ (เพราะเพิร์ลเหวออย่างเดียว)
จากตอนนั้น ได้เรียนรู้เยอะเลยค่ะ ยิ่งตอนก่อนไปทะเลาะกับคนในครอบครัวอยู่ด้วย เลยได้อะไรจากบทเรียนนี้เยอะมาก
"ยังมีคนอีกหลายคนที่พยายามจะสื่อสาร ทั้งๆที่พวกเขาอาจจะพูดไม่ได้ หรือไม่ได้ยิน แต่ทำไมล่ะในเมื่อเรามีโอกาสตรงนั้น ทำไมเราถึงเรายังมัวแต่ถือทิฐิเพราะเรื่องเล็กน้อยอยู่ ซึ่งมันจะทำให้เราเสียโอกาสดีๆที่จะได้พูดคุยกับคนที่เรารักไป"
(วันนั้นกลับไปแล้วไปดีกับพ่อและแม่ทันทีค่ะ : xemo026 :)
แล้วก็เดินไปอีก เห็นน้องผู้ชายหลายคนอยู่ค่ะ กำลังนอนเอาหัวโขกกับพื้นตลอดเวลา จนหัวบวมเบ่งเลย : emo031 :
แล้วทีนี้น้องผู้หญิง1ใน3คนที่ไปด้วยเขาก็เดินมาสะกิด...พี่ๆๆน้องผู้ชายคนนี้(อีกคนแล้วนะ)เอาเก้าอี้ไปฟาดเพื่อน
แล้วน้องเขาก็เดินแบกเก้าอี้ออก (แบบ...นึกภาพด้วยนะค่ะ น้องหน้าตานิ่งๆ ถือเก้าอี้พลาสติก (แอบโหด))
กำลังเดินข้ามน้องผู้ชายที่นั่งเอาหัวโขกกับพื้น...เพิร์ลก็เลยคว้าตัวแล้วอุ้มข้ามน้องที่เอาหัวโขกพื้น...
แล้วน้องเขาก็เลยลากเพิร์ลไปที่สนามเด็กเล่น แล้วก็นั่งเล่นชิงช้า...ก่อนที่จะกลับเพิร์ลก็เลยอุ้มน้องเขากลับไปที่บ้านเดิม
ตอนที่อุ้มเขาเอาขารัดอ่า (ลองนึกสภาพเวลาลูกลิงเอาขารัดแม่ลิง...) แล้วก็แน่นมาก ตอนแรกเพิร์ลก็ไม่เข้าใจนะ
แต่พอมาคุยกับพี่ LL แล้วก็พี่หน่อยถึงได้รู้ว่า เด็กๆถึงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบพร้อม แต่สิ่งที่พวกเขาขาดก็คือ "สัมผัส"
(ครู 1 คน ต่อเด็กตั้งกี่คนเนอะ) สำหรับเด็กคนนี้ เพิร์ลประทับใจมากที่สุดค่ะ...เพราะทำให้เพิร์ลรู้สึกว่า "ตัวเองเิกิดมาโชคดีมากๆที่มีพ่อแม่คอยกอด คอยสัมผัส คอยเอาใจใส่ตลอดเวลา"
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวตอนนั้นคือ..."ต่อไปนี้จะกลับไปกอดพ่อแม่ทุกวัน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้กอด"
แล้วคุณล่ะ...วันนี้คุณกอดพ่อแม่แล้วรึัยัง?
อยากจบแค่นี้นะ...แต่กลัวเหมือนโฆษณานมไป อิอิ (ล้อเล่นนะค่ะ)
ก็อยากจะบอกพี่ LL ว่า "อยากให้จัดไปสถานที่แบบนี้อีก (แต่กันดารกว่านี้จะดีมากค่ะ (ไปปีนดอยกัน ฮี่ฮี่)) เพราะนอกจากจะได้ช่วยเหลือน้องๆแล้ว ยังได้รับอะไรดีๆที่เราคาดไม่ถึงจากได้ให้อีกผู้อื่นอีกด้วยด้วย"
“บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มธ.5.9)
จบแล้วค่ะ : emo045 :
แก้ไขล่าสุดโดย Anonymous เมื่อ อังคาร ก.พ. 02, 2010 11:25 pm, แก้ไขไปแล้ว 1 ครั้ง.
ขอบคุณน้องเพิร์ลมากนะครับ ที่มาแบ่งปันประสบการณ์
-
- ~@
- โพสต์: 8259
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ม.ค. 17, 2005 9:56 pm
- ที่อยู่: Bangkok
"การให้มีความยินดีมากกว่าการรับ" ฮะ
- Ministry Of Men
- โพสต์: 3972
- ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ เม.ย. 18, 2007 3:09 pm
อ่านแต่ตัวเด่นๆนะ ยาวจัด -*-
ทำดีต่อไป ช่วยเหลือสังคมต่อไปครับ อุลตร้าเกิร์ลอุลตร้าบอย ทั้งหลาย
ผมชอบไปมูลนิธิเด็กพิการกับครอบครัวและวงศ์ ไปป้อนข้าวเด็ก เด็กคนไหนเคี้ยวช้าๆ ก็ยัดข้าวไปอีกช้อน จะได้กลืนเร็วๆ
ส่งท้าย ก็เอามื้อเช็ดหัวเด็กหน่อย ด้วยความรักความเอ็นดู
ปล.ไปหาเด็กน้อยทั้งหลายผู้ที่เขาโอกาสน้อยกว่าเรา เขาน่ารักมากครับ ใสซื่อสุดๆ
ทำดีต่อไป ช่วยเหลือสังคมต่อไปครับ อุลตร้าเกิร์ลอุลตร้าบอย ทั้งหลาย
ผมชอบไปมูลนิธิเด็กพิการกับครอบครัวและวงศ์ ไปป้อนข้าวเด็ก เด็กคนไหนเคี้ยวช้าๆ ก็ยัดข้าวไปอีกช้อน จะได้กลืนเร็วๆ
ส่งท้าย ก็เอามื้อเช็ดหัวเด็กหน่อย ด้วยความรักความเอ็นดู
ปล.ไปหาเด็กน้อยทั้งหลายผู้ที่เขาโอกาสน้อยกว่าเรา เขาน่ารักมากครับ ใสซื่อสุดๆ
- ~@Little lamb@~
- Defender of lawS
- โพสต์: 9396
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ม.ค. 17, 2005 3:00 pm
- ติดต่อ:
ขอโทษที เพิ่งจะเห็นกระทู้ ลงซ้อนซะงั้น
เอารูปมาลงที่กระทู้นี้ซะเลย
เริ่มจากมอบเงินและของบริจาคแก่เจ้าหน้าที่ (ปล. ของไม่ใช่ของเราทั้งหมดนะจ้า มีของเจ้าอื่นด้วย)
พี่หน่อยคุยกะน้อง
น้องเพริ์ลตกเป็นที่รักของน้อง รักขนาดไหน ดูเอา
เพริ์ลโดนน้องลักพาตัว หรือ โดนลักพาตัวเองก็ไม่รู้
อ้อ...ลักพาตัวมาเล่นนิเอง
เนื้อหอมใช่ย่อยนะ น้องเพริ์ล อิอิ
ดูรูปที่กระทู้นี้ได้ค่ะ
http://www.newmana.com/yabb/http://newm ... 00#p199700
เอารูปมาลงที่กระทู้นี้ซะเลย
เริ่มจากมอบเงินและของบริจาคแก่เจ้าหน้าที่ (ปล. ของไม่ใช่ของเราทั้งหมดนะจ้า มีของเจ้าอื่นด้วย)
พี่หน่อยคุยกะน้อง
น้องเพริ์ลตกเป็นที่รักของน้อง รักขนาดไหน ดูเอา
เพริ์ลโดนน้องลักพาตัว หรือ โดนลักพาตัวเองก็ไม่รู้
อ้อ...ลักพาตัวมาเล่นนิเอง
เนื้อหอมใช่ย่อยนะ น้องเพริ์ล อิอิ
ดูรูปที่กระทู้นี้ได้ค่ะ
http://www.newmana.com/yabb/http://newm ... 00#p199700
แก้ไขล่าสุดโดย Anonymous เมื่อ อังคาร ก.พ. 02, 2010 11:24 pm, แก้ไขไปแล้ว 1 ครั้ง.
- ~@Little lamb@~
- Defender of lawS
- โพสต์: 9396
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ม.ค. 17, 2005 3:00 pm
- ติดต่อ:
ขอเสริมอีกนิด ว่า เด็ก ๆ เหล่านี้คือ เทวดาเดินดินนะคะ
อย่าคิดว่าเขาน่าสงสาร นี่แหละ นักบุญของแท้ ผู้ที่ไม่มีบาปในโลกนี้
พวกเราที่ปกติดีเนี่ยแหละ ตัวบาปเลย
แต่เด็ก ๆ เหล่านี้ บริสุทธิ์มาก เพราะเขาไม่รู้จักบาป
มีความสุขแต่ในโลกของตัวเอง หัวเราะอย่างสนุกสนานได้ทั้งวัน
เพียงแต่นั่งเก้าอี้เฉย ๆ หรือ นั่งหมุนตัวไปรอบ ๆ ก็แฮ๊ปปี้
เราเคยมีความสุขกับสิ่งรอบตัวได้เท่านี้ไหม ยิ่งโตยิ่งบาป
ยิ่งแสวงหาความสุขที่มาพร้อมกับความบาป
คราวหน้า ขอเชิญสมาชิกบอร์ดไปเยี่ยมนักบุญก่อนอีกนะคะ
อย่าคิดว่าเขาน่าสงสาร นี่แหละ นักบุญของแท้ ผู้ที่ไม่มีบาปในโลกนี้
พวกเราที่ปกติดีเนี่ยแหละ ตัวบาปเลย
แต่เด็ก ๆ เหล่านี้ บริสุทธิ์มาก เพราะเขาไม่รู้จักบาป
มีความสุขแต่ในโลกของตัวเอง หัวเราะอย่างสนุกสนานได้ทั้งวัน
เพียงแต่นั่งเก้าอี้เฉย ๆ หรือ นั่งหมุนตัวไปรอบ ๆ ก็แฮ๊ปปี้
เราเคยมีความสุขกับสิ่งรอบตัวได้เท่านี้ไหม ยิ่งโตยิ่งบาป
ยิ่งแสวงหาความสุขที่มาพร้อมกับความบาป
คราวหน้า ขอเชิญสมาชิกบอร์ดไปเยี่ยมนักบุญก่อนอีกนะคะ
เด็กๆ เหล่านี้เค้าจะมีประกายแววตาที่มีความสุข โดยที่เค้าก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย
การไปเยี่ยมเค้าทำให้เราได้รับความสุขจากเค้ามากกว่า ส่วนคนที่คิดว่าจะไปให้เค้า
แต่จริงๆ แล้วเค้าให้เรากลับมามากว่าค่ะ มีโอกาสก็แวะไปเยี่ยมไปโอบกอดน้องๆ เค้านะคะ
ไม่มีตังก็ไปได้ แค่ไปนั่งกอดเค้า แค่นี้เค้าก็มีความสุขที่สุดแล้วค่ะ สัมผัสรักเป็นสิ่งสำคัญที่ทุกๆ คนอยากได้
ขณะที่เรากอดเค้า เราเองก็จะได้รับความสุขกลับมาเช่นกันค่ะ : emo045 :
การไปเยี่ยมเค้าทำให้เราได้รับความสุขจากเค้ามากกว่า ส่วนคนที่คิดว่าจะไปให้เค้า
แต่จริงๆ แล้วเค้าให้เรากลับมามากว่าค่ะ มีโอกาสก็แวะไปเยี่ยมไปโอบกอดน้องๆ เค้านะคะ
ไม่มีตังก็ไปได้ แค่ไปนั่งกอดเค้า แค่นี้เค้าก็มีความสุขที่สุดแล้วค่ะ สัมผัสรักเป็นสิ่งสำคัญที่ทุกๆ คนอยากได้
ขณะที่เรากอดเค้า เราเองก็จะได้รับความสุขกลับมาเช่นกันค่ะ : emo045 :
แก้ไขล่าสุดโดย sinner เมื่อ อังคาร ก.พ. 02, 2010 10:10 am, แก้ไขไปแล้ว 1 ครั้ง.
-
- ~@
- โพสต์: 7624
- ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ มี.ค. 23, 2005 9:49 pm
- ที่อยู่: Pattaya Chonburi
ขอบคุณที่แบ่งปันจ้า
- (⊙△⊙)คุณxuู๓้uxoม(⊙△⊙)
- โพสต์: 892
- ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ต.ค. 10, 2008 12:38 am
ขอบคุณมากค่ะน้องเพิร์ล
ลิ้งรูปตายแล้วละมั้งค่ะ ภาพไม่ติดเลย
ลิ้งรูปตายแล้วละมั้งค่ะ ภาพไม่ติดเลย
รูปไม่ขึ้นครับ
-
- โพสต์: 690
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ มี.ค. 09, 2009 12:00 pm
ขอบคุณพี่เพิร์ลกับพี่LLมากเลยนะครับ ผมก็เคยไปเยี่ยมเด็กที่บ้านราชวิถีเมื่อปีที่แล้ว น้องๆเขาน่้าสงสารมากเหมือนขาดความอบอุ่น ขาดความรัก ซึ่งผมก็พยายามเต็มเติมให้น้องๆเค้า บางคนก็ไม่มีนามสกุลด้วย ต้องใช้นามสกุลของแม่บ้านที่มาดูแลเด็ก ตอนที่จะกลับน้องเค้าน้ำตาซึมเลย... บอกว่า " พี่คะ วันหลังมาหนูอีกได้มั้ยคะ หนูคิดถึงพี่ " พอน้องพูดจบผมก็น้ำตาซึมเลย
- Ministry Of Men
- โพสต์: 3972
- ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ เม.ย. 18, 2007 3:09 pm
ไม่ตายหรอก กลืนกันรวดเร็ว... ฝีมือพี่ อร่อยเสมอA Sheep เขียน:Ministry Of Men เขียน:
เด็กคนไหนเคี้ยวช้าๆ ก็ยัดข้าวไปอีกช้อน จะได้กลืนเร็วๆ
เอ่อ...พี่บอยคะ...
เขาจะติดคอตายมั้ยนั่น =__=''
- ~@Little lamb@~
- Defender of lawS
- โพสต์: 9396
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ม.ค. 17, 2005 3:00 pm
- ติดต่อ:
รูปขึ้นแล้วจ้า
~@Little lamb@~ เขียน: ขอเสริมอีกนิด ว่า เด็ก ๆ เหล่านี้คือ เทวดาเดินดินนะคะ
อย่าคิดว่าเขาน่าสงสาร นี่แหละ นักบุญของแท้ ผู้ที่ไม่มีบาปในโลกนี้
พวกเราที่ปกติดีเนี่ยแหละ ตัวบาปเลย
แต่เด็ก ๆ เหล่านี้ บริสุทธิ์มาก เพราะเขาไม่รู้จักบาป
มีความสุขแต่ในโลกของตัวเอง หัวเราะอย่างสนุกสนานได้ทั้งวัน
เพียงแต่นั่งเก้าอี้เฉย ๆ หรือ นั่งหมุนตัวไปรอบ ๆ ก็แฮ๊ปปี้
เราเคยมีความสุขกับสิ่งรอบตัวได้เท่านี้ไหม ยิ่งโตยิ่งบาป
ยิ่งแสวงหาความสุขที่มาพร้อมกับความบาป
คราวหน้า ขอเชิญสมาชิกบอร์ดไปเยี่ยมนักบุญก่อนอีกนะคะ
นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เพิร์ลชอบมุมมองและคำสอนของคริสต์ค่ะ
สิ่งที่หลายคนอาจจะมองว่า "เลวร้าย, โชคร้ายมากๆ"
แต่ถ้าเป็นคริสต์จะมองอีกมุมมองนึง เช่นของพี่ LL ที่บอกว่าน้องๆเป็นนักบุญ
ชอบและประทับใจตรงนี้มากค่ะ ตั้งแต่หันมาสนใจศาสนานี้
รู้สึกว่า มองอะไร(ไม่ว่าร้ายแค่ไหน)ก็มีแต่เรื่องดีๆค่ะ
- Ministry Of Men
- โพสต์: 3972
- ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ เม.ย. 18, 2007 3:09 pm
ขอบคุณพี่จิงจ้า
ปล.ลายเซ็นพี่ก็หาย (โดนหิ้วทั้งบัญชี เหอๆ)
ปล.ลายเซ็นพี่ก็หาย (โดนหิ้วทั้งบัญชี เหอๆ)
-
- โพสต์: 1653
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ก.ย. 10, 2007 9:22 pm
- ที่อยู่: ไม่ใกล้ไม่ใกล้จากวัดอัสสัม-0-
เค้าๆ กำลังนึกน้อยใจว่า ทำไมไปไม่ชวนเค้าเลยอ่ะT^T
-
- โพสต์: 1653
- ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ก.ย. 10, 2007 9:22 pm
- ที่อยู่: ไม่ใกล้ไม่ใกล้จากวัดอัสสัม-0-
sinner เขียน:เค้าประกาศในบอร์ดตั้งนานละ ไม่เห็นเหรอจ๊ะ คุณฟีฟี่..เรียกเต็มยศเลย~ฮีUโปฟัuxaoxน้ๅโJ™~ เขียน: เค้าๆ กำลังนึกน้อยใจว่า ทำไมไปไม่ชวนเค้าเลยอ่ะT^T
อ้าวหรอคับ ตอนไหนหว่า-*-
เมื่อวันเสาร์ที่ 6 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ผมได้ไปเยี่ยมเด็กพิการซ้ำซ้อนที่บ้านเทวา ซึ่งดูแลโดยซิสเตอร์แองเจล่า อยู่ใกล้ ๆ วัดพระแม่มหาการุณย์ ซึ่งเป็นบ้านแห่งหนึ่งในหลาย ๆ บ้านของศูนย์นักบุญมาร์ติน พอดีวันที่ไปนั้นมีเด็กเหลืออยู่ไม่กี่คน เพราะบางคนพ่อแม่รับไปอยู่ด้วยช่วงวันหยุด บางคนก็ไปนอนโรงพยาบาล เมื่อผมดูจากสภาพความเป็นอยู่ระหว่างที่บ้านเทวากับบ้านที่กลุ่มลูกแกะได้ไปเยี่ยม รู้สึกว่าที่กลุ่มลูกแกะไปเยี่ยมดูน่าสงสารกว่า ที่บ้านเทวาซิสเตอร์จะดูแลเด็ก ๆ เป็นอย่างดีด้วยความรัก แล้วก็มีเจ้าหน้าที่ช่วยดูแลเด็ก ๆ ด้วย ซิสเตอร์ได้อธิบายให้เราฟังว่า "เด็กเหล่านี้บริสุทธิ์ เขาเป็นเหมือนเทวดา พวกเขาไม่ได้มาขอความช่วยเหลือจากพวกเรา แต่เราต่างหากที่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา เพื่อให้เราได้สามารถรับใช้พระเยซูเจ้าในเพื่อนมนุษย์ได้ แล้วพวกเขาไม่มีอะไรตอบแทนเรานอกจากความสุขที่เราได้รับจากการได้มีโอกาสอยู่กับพวกเขา"
ผมเองเห็นว่างานสงเคราะห์ของคาทอลิกมีจิตตารมณ์ความรักของพระคริสต์ และการเห็นพระเจ้าผู้ประทับในบุคคลที่ต่ำต้อยที่สุด และความทุกข์ความบกพร่องไม่ใช่เรื่องของเวรกรรม แต่เป็นพระพร กิจการเมตตากิจเหล่านี้จึงมีรูปแบบที่แตกต่างจากงานสงเคราะห์ของหน่วยงานอื่น
ผมเองเห็นว่างานสงเคราะห์ของคาทอลิกมีจิตตารมณ์ความรักของพระคริสต์ และการเห็นพระเจ้าผู้ประทับในบุคคลที่ต่ำต้อยที่สุด และความทุกข์ความบกพร่องไม่ใช่เรื่องของเวรกรรม แต่เป็นพระพร กิจการเมตตากิจเหล่านี้จึงมีรูปแบบที่แตกต่างจากงานสงเคราะห์ของหน่วยงานอื่น
-
- โพสต์: 605
- ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ ก.ย. 05, 2009 3:19 pm
- ที่อยู่: พเนจร
- ติดต่อ:
ขอให้เด็กๆเหล่านี้มีความสุขแล้วกันนะฮะ
เห็นแล้วก็สงสาร
เห็นแล้วก็สงสาร