เเต่ก่อนเราอยู่โรงเรียนพุทธไม่เคยรู้จักพระเจ้า พอถึงเทศกาลวันคริตรมัตเข้าก็จัดชุ้มเกื่ยวกับความเป็นมาขอวันคริตรมัตเราก็ไปดูเราก็งงใครชื่อเยซูใครคือเเม่พระทำไมต้องไปนอนบนหญ้ามันไม่สะอาด(ความคิดซื่อๆ 
) ต่อมามีโอกาสได้ได้อยู่โรงเรียนคาทอลิกตอนเเรกก็ไม่คิดอะไรมากคิดว่าคงเหมือนโรงเรียนเก่ามั่ง เเต่ดูไปดูมาช่างเเตกต่างบทสวดข้าเเต่พระบิดา วันทามารีอาตอนเช้า ปวดหัวสุดๆ บางวันก็ไม่มีเพื่อนไปพักทำให้เหงา เเต่เผอิญเดินไปสะดุดอะไรไม่รู้อยู่ตรงหน้าเเม่พระ เหมือนเเม่ยิ้มให้เเล้วก็บอกว่าไม่ต้องเหงาเเม่อยู่ด้วยเเล้ว 
เราก็จ้องเเม่พระสักพักเเล้วยิ้มให้เเม่เเบบไม่รู้ตัวเหมือนในช่วงนั้นมีความสูขมากๆ โปรดอ่านต่อตอนต่อไปป.ล ถ้าเขียนยาวเเล้วเขียนผิดเขียนถูกบ้างต้องขออภัย
ก็คิดว่าไม่เป็นไรเดียวเเม่คงใจอ่อน จากนั้นศึกาาคริสตอย่างจริงจัง จนในวิชาคริสตเป็นเด็กที่ตอบคำถามในวิชาเรียนได้หมด เเต่เด็กคาทอลิกดันตอบไม่ได้ 
จากนั้นก็สวดสายประคำอฐิทานทุกวันขอให้พระองค์เปิดใจเเม่ด้วย จากนั้นเลยลองคุยกับเเม่อีกครั้ง ตอนนั้นเเม่กำลังบ้าพวกดูดวงเขาบอกว่าหนูต้องบวชอย่างเดียว เลยถามเเม่ว่าของคริสตได้ไหม เเม่บอกได้จะศาสนาไหนก็ได้ ดีใจมากเลยในที่สุดพระองค์ก็ทรงตอบคำอฐิทานของลูก จากที่เเม่เคยค้านหัวชนฝาเเต่อยู่ดีๆเเม่ก็ให้ นี่คืออัศจรรค์จากพระเจ้าที่หนูได้รับ ขอพระเจ้าสถิตกับท่าน 
จะภาวนาให้มากๆน่ะค่ะชื่อพี่นุชใช่ไหมค่ะ 