เรื่องเล่าจากการทำบุญที่บ้านเด็ก (31 มกราคม 2552) *แก้ไขรูปแล้ว
โพสต์แล้ว: จันทร์ ก.พ. 01, 2010 10:01 pm
เรื่องเล่าจากการทำบุญวันที่ 31 ม.ค. 53
(ตอนแรกจะโพสต์ห้องรับแขกแล้ว แต่โชคดีที่พี่ Holy แนะนำก่อน :))
***รบกวนอ่านตรงนี้ก่อนค่ะ
คือเวลาเพิร์ลเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วเพิร์ลจะชอบเล่ายาวๆ ดังนั้น...เพิร์ลจึงกั้นเส้นไว้นะค่ะ
ไม่จำเป็นต้องอ่านให้จบทั้งหมดในครั้งเดียว อาจจะวันละ 1 ย่อหน้าก็ได้ หรืออ่านปีละ 1 ย่อหน้าก็ได้ อิอิ
เพราะเพิร์ลเข้าใจนะ...เวลาให้อ่านอะไรยาวๆในครั้งเดียว มันก็น่าเบื่อเหมือนกัน
(แถมไ่ม่ดีต่อสายตาด้วย : emo073 :
)
จริงๆอยากลงรูปนะค่ะ แล้วเล่าเป็นรูปๆไป แต่ไม่มีรูป เพราะไม่ได้เอากล้องไป : xemo016 :
ดังนั้นอนุญาตพิมพ์เป็นเรื่องเล่านะค่ะ....รวมถึงเพิีร์ลขออนุญาตใส่ข้อความบางสิ่งบางอย่าง
ที่ได้เรียนรู้จากพระเจ้าผ่านทางน้องๆด้วยนะค่ะ
วันอาทิตย์ไปทำบุญกับพี่ LL, พี่หน่อย และน้องๆผู้หญิงที่น่ารักอีก 3 คน
(ตอนแรกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นลูกพี่ LL (ขอโทษค่า : emo031 :))
เริ่มแรกไปถึง กำลังแทะไก่ย่างอยู่หน้าทางเข้าสำนักงานบ้านเด็กฯ ก็โดนลากเข้าไปด้านในสำนักงาน
เจอพี่ LL ยืนอยู่ ก็มองดูด้วยความตกใจ (แต่ก็เก็บอาการไว้นิดหน่อย...
)
ตกใจตรงที่ว่า ผิดคาดสุดๆ เพราะตอนแรกจิตนาการพี่เขาไว้แบบสุดๆ (จากกระทู้อั้มฯ) (ขอโทษค่า : xemo016 :)
แต่พอเจอยอมรับว่า พี่ LL สวยค่ะ น่ารักด้วยเนอะๆ (ขอคอนเฟริม 1 เสียงว่้า พี่ LL สวย)
แล้วเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปด้วยความหรูหราสุดๆ (ด้านหลังของบริจาคเงี๊ยะเพียบเลย (ของคนอื่นนะ...
))
เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านเด็กฯค่ะ สิ่งแรกที่ได้ยินจากพี่หน่อยและพี่ LL ที่เคยมาที่นี่แล้วคือ
"บ้านเด็กฯมีการพัฒนาเยอะขึ้นมาก (สิ่งอำนวยความสะดวก และสถานที่...)"
แล้วเด็กคนแรกที่เจอคือน้อง สไปรท์ ที่ชอบขี่มอเตอร์ไซท์...
น้องเขาดูมีความสุขกับการได้ขึ้นไปนั่งบนเบาะมอเตอร์ไซท์มากๆค่ะ (แล้วทำท่าขับ) สิ่งที่เพิร์ลได้รับจากภาพนั้นคือ...
"บางสิ่งที่เรามองว่า มันเป็นเรื่องชีวิตประจำวัน...แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ใครอีกคนมีความสุข"
ต่อมาแล้วก็มาเจอ...น้องอีกนึงคน ที่นั่งกดกล่องดนตรีของเล็ดเด็กอะ (ที่กดแล้วมีเสียงอ่าค่ะ เพิร์ลไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรอ่า =__=')
น้องเขาสั่งกดไปยิ้มไป ใครจะมองหรือใครจะทำอะไรเขาก็ไม่สนใจ (อยู่ในโลกส่วนตัว) กดไปกดมา มีเสียงดนตรี
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเพิร์ลคือ "บางครั้ง...ความสุขที่ยิ่งใหญ่ก็เริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกิดจากความพอเพียง"
(อันนี้คงต้องอธิบายนิดหน่อย จากมุุมมองของเพิร์ลๆรู้สึกว่า...น้องเขาพอใจกับของเล่นของเขาค่ะ ไม่เรียกร้องงอแงหาคนเข้ามาอุ้ม
หรืองอแงหาของใหม่ๆ ถ้าลองกลับมามองที่ตัวของเพิร์ลเองแล้วเพิร์ลรู้สึกว่า เออ เรานี่นะ...โลภสุดๆ ไอ้นู้นชั้นก็อยากได้ ไอ้นี่ชั้นก็อยากได้
พอได้มาแล้วถ้าถามว่ามีความสุขไหม? ยอมรับว่า มีความสุขค่ะ แต่ก็สุขเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆเท่านั้นแหละ...)
ต่อไปก็เจอน้องผู้หญิงคนนึง (มารู้ภายหลังว่า...น้องเขาเป็นใบ้ หูหนวก...)
แล้วที่ตกใจที่สุดคือ...น้องเขาเข้ามาสัมผัสมือ(ดม) (เพิ่งกินแทะไก่มาด้วย 555) แล้วก็ทำท่านึกไปเรื่อยๆ
แล้วก็เข้ามากอด มาหอมแก้ม... เหมือนมาพยายามสื่อสารกับเรา...(เสียดายที่ตอนนั้นน่าจะตามแม่ไปเรียนภาษามือที่รพ.แม่ เห้ออ)
พยายามๆทั้งๆที่รู้ว่า เราไม่เข้าใจ จนสุดท้ายน้องเขาก็รำคาญไปเอง อิอิ (เพราะเพิร์ลเหวออย่างเดียว)
จากตอนนั้น ได้เรียนรู้เยอะเลยค่ะ ยิ่งตอนก่อนไปทะเลาะกับคนในครอบครัวอยู่ด้วย เลยได้อะไรจากบทเรียนนี้เยอะมาก
"ยังมีคนอีกหลายคนที่พยายามจะสื่อสาร ทั้งๆที่พวกเขาอาจจะพูดไม่ได้ หรือไม่ได้ยิน แต่ทำไมล่ะในเมื่อเรามีโอกาสตรงนั้น ทำไมเราถึงเรายังมัวแต่ถือทิฐิเพราะเรื่องเล็กน้อยอยู่ ซึ่งมันจะทำให้เราเสียโอกาสดีๆที่จะได้พูดคุยกับคนที่เรารักไป"
(วันนั้นกลับไปแล้วไปดีกับพ่อและแม่ทันทีค่ะ : xemo026 :)
แล้วก็เดินไปอีก เห็นน้องผู้ชายหลายคนอยู่ค่ะ กำลังนอนเอาหัวโขกกับพื้นตลอดเวลา จนหัวบวมเบ่งเลย : emo031 :
แล้วทีนี้น้องผู้หญิง1ใน3คนที่ไปด้วยเขาก็เดินมาสะกิด...พี่ๆๆน้องผู้ชายคนนี้(อีกคนแล้วนะ)เอาเก้าอี้ไปฟาดเพื่อน
แล้วน้องเขาก็เดินแบกเก้าอี้ออก (แบบ...นึกภาพด้วยนะค่ะ น้องหน้าตานิ่งๆ ถือเก้าอี้พลาสติก
(แอบโหด))
กำลังเดินข้ามน้องผู้ชายที่นั่งเอาหัวโขกกับพื้น...เพิร์ลก็เลยคว้าตัวแล้วอุ้มข้ามน้องที่เอาหัวโขกพื้น...
แล้วน้องเขาก็เลยลากเพิร์ลไปที่สนามเด็กเล่น แล้วก็นั่งเล่นชิงช้า...ก่อนที่จะกลับเพิร์ลก็เลยอุ้มน้องเขากลับไปที่บ้านเดิม
ตอนที่อุ้มเขาเอาขารัดอ่า (ลองนึกสภาพเวลาลูกลิงเอาขารัดแม่ลิง...) แล้วก็แน่นมาก ตอนแรกเพิร์ลก็ไม่เข้าใจนะ
แต่พอมาคุยกับพี่ LL แล้วก็พี่หน่อยถึงได้รู้ว่า เด็กๆถึงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบพร้อม แต่สิ่งที่พวกเขาขาดก็คือ "สัมผัส"
(ครู 1 คน ต่อเด็กตั้งกี่คนเนอะ) สำหรับเด็กคนนี้ เพิร์ลประทับใจมากที่สุดค่ะ...เพราะทำให้เพิร์ลรู้สึกว่า "ตัวเองเิกิดมาโชคดีมากๆที่มีพ่อแม่คอยกอด คอยสัมผัส คอยเอาใจใส่ตลอดเวลา"
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวตอนนั้นคือ..."ต่อไปนี้จะกลับไปกอดพ่อแม่ทุกวัน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้กอด"
แล้วคุณล่ะ...วันนี้คุณกอดพ่อแม่แล้วรึัยัง?
อยากจบแค่นี้นะ...แต่กลัวเหมือนโฆษณานมไป อิอิ (ล้อเล่นนะค่ะ)
ก็อยากจะบอกพี่ LL ว่า "อยากให้จัดไปสถานที่แบบนี้อีก (แต่กันดารกว่านี้จะดีมากค่ะ(ไปปีนดอยกัน ฮี่ฮี่)) เพราะนอกจากจะได้ช่วยเหลือน้องๆแล้ว ยังได้รับอะไรดีๆที่เราคาดไม่ถึงจากได้ให้อีกผู้อื่นอีกด้วยด้วย"
“บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มธ.5.9)
จบแล้วค่ะ : emo045 :
(ตอนแรกจะโพสต์ห้องรับแขกแล้ว แต่โชคดีที่พี่ Holy แนะนำก่อน :))
***รบกวนอ่านตรงนี้ก่อนค่ะ
คือเวลาเพิร์ลเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วเพิร์ลจะชอบเล่ายาวๆ ดังนั้น...เพิร์ลจึงกั้นเส้นไว้นะค่ะ
ไม่จำเป็นต้องอ่านให้จบทั้งหมดในครั้งเดียว อาจจะวันละ 1 ย่อหน้าก็ได้ หรืออ่านปีละ 1 ย่อหน้าก็ได้ อิอิ
เพราะเพิร์ลเข้าใจนะ...เวลาให้อ่านอะไรยาวๆในครั้งเดียว มันก็น่าเบื่อเหมือนกัน
(แถมไ่ม่ดีต่อสายตาด้วย : emo073 :
)จริงๆอยากลงรูปนะค่ะ แล้วเล่าเป็นรูปๆไป แต่ไม่มีรูป เพราะไม่ได้เอากล้องไป : xemo016 :
ดังนั้นอนุญาตพิมพ์เป็นเรื่องเล่านะค่ะ....รวมถึงเพิีร์ลขออนุญาตใส่ข้อความบางสิ่งบางอย่าง
ที่ได้เรียนรู้จากพระเจ้าผ่านทางน้องๆด้วยนะค่ะ
วันอาทิตย์ไปทำบุญกับพี่ LL, พี่หน่อย และน้องๆผู้หญิงที่น่ารักอีก 3 คน
(ตอนแรกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นลูกพี่ LL (ขอโทษค่า : emo031 :))
เริ่มแรกไปถึง กำลังแทะไก่ย่างอยู่หน้าทางเข้าสำนักงานบ้านเด็กฯ ก็โดนลากเข้าไปด้านในสำนักงาน
เจอพี่ LL ยืนอยู่ ก็มองดูด้วยความตกใจ (แต่ก็เก็บอาการไว้นิดหน่อย...
)ตกใจตรงที่ว่า ผิดคาดสุดๆ เพราะตอนแรกจิตนาการพี่เขาไว้แบบสุดๆ (จากกระทู้อั้มฯ) (ขอโทษค่า : xemo016 :)
แต่พอเจอยอมรับว่า พี่ LL สวยค่ะ น่ารักด้วยเนอะๆ (ขอคอนเฟริม 1 เสียงว่้า พี่ LL สวย)
แล้วเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปด้วยความหรูหราสุดๆ (ด้านหลังของบริจาคเงี๊ยะเพียบเลย (ของคนอื่นนะ...
))เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านเด็กฯค่ะ สิ่งแรกที่ได้ยินจากพี่หน่อยและพี่ LL ที่เคยมาที่นี่แล้วคือ
"บ้านเด็กฯมีการพัฒนาเยอะขึ้นมาก (สิ่งอำนวยความสะดวก และสถานที่...)"
แล้วเด็กคนแรกที่เจอคือน้อง สไปรท์ ที่ชอบขี่มอเตอร์ไซท์...
น้องเขาดูมีความสุขกับการได้ขึ้นไปนั่งบนเบาะมอเตอร์ไซท์มากๆค่ะ (แล้วทำท่าขับ) สิ่งที่เพิร์ลได้รับจากภาพนั้นคือ...
"บางสิ่งที่เรามองว่า มันเป็นเรื่องชีวิตประจำวัน...แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ใครอีกคนมีความสุข"
ต่อมาแล้วก็มาเจอ...น้องอีกนึงคน ที่นั่งกดกล่องดนตรีของเล็ดเด็กอะ (ที่กดแล้วมีเสียงอ่าค่ะ เพิร์ลไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรอ่า =__=')
น้องเขาสั่งกดไปยิ้มไป ใครจะมองหรือใครจะทำอะไรเขาก็ไม่สนใจ (อยู่ในโลกส่วนตัว) กดไปกดมา มีเสียงดนตรี
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเพิร์ลคือ "บางครั้ง...ความสุขที่ยิ่งใหญ่ก็เริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกิดจากความพอเพียง"
(อันนี้คงต้องอธิบายนิดหน่อย จากมุุมมองของเพิร์ลๆรู้สึกว่า...น้องเขาพอใจกับของเล่นของเขาค่ะ ไม่เรียกร้องงอแงหาคนเข้ามาอุ้ม
หรืองอแงหาของใหม่ๆ ถ้าลองกลับมามองที่ตัวของเพิร์ลเองแล้วเพิร์ลรู้สึกว่า เออ เรานี่นะ...โลภสุดๆ ไอ้นู้นชั้นก็อยากได้ ไอ้นี่ชั้นก็อยากได้
พอได้มาแล้วถ้าถามว่ามีความสุขไหม? ยอมรับว่า มีความสุขค่ะ แต่ก็สุขเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆเท่านั้นแหละ...)
ต่อไปก็เจอน้องผู้หญิงคนนึง (มารู้ภายหลังว่า...น้องเขาเป็นใบ้ หูหนวก...)
แล้วที่ตกใจที่สุดคือ...น้องเขาเข้ามาสัมผัสมือ(ดม) (เพิ่งกินแทะไก่มาด้วย 555) แล้วก็ทำท่านึกไปเรื่อยๆ
แล้วก็เข้ามากอด มาหอมแก้ม... เหมือนมาพยายามสื่อสารกับเรา...(เสียดายที่ตอนนั้นน่าจะตามแม่ไปเรียนภาษามือที่รพ.แม่ เห้ออ)
พยายามๆทั้งๆที่รู้ว่า เราไม่เข้าใจ จนสุดท้ายน้องเขาก็รำคาญไปเอง อิอิ (เพราะเพิร์ลเหวออย่างเดียว)
จากตอนนั้น ได้เรียนรู้เยอะเลยค่ะ ยิ่งตอนก่อนไปทะเลาะกับคนในครอบครัวอยู่ด้วย เลยได้อะไรจากบทเรียนนี้เยอะมาก
"ยังมีคนอีกหลายคนที่พยายามจะสื่อสาร ทั้งๆที่พวกเขาอาจจะพูดไม่ได้ หรือไม่ได้ยิน แต่ทำไมล่ะในเมื่อเรามีโอกาสตรงนั้น ทำไมเราถึงเรายังมัวแต่ถือทิฐิเพราะเรื่องเล็กน้อยอยู่ ซึ่งมันจะทำให้เราเสียโอกาสดีๆที่จะได้พูดคุยกับคนที่เรารักไป"
(วันนั้นกลับไปแล้วไปดีกับพ่อและแม่ทันทีค่ะ : xemo026 :)
แล้วก็เดินไปอีก เห็นน้องผู้ชายหลายคนอยู่ค่ะ กำลังนอนเอาหัวโขกกับพื้นตลอดเวลา จนหัวบวมเบ่งเลย : emo031 :
แล้วทีนี้น้องผู้หญิง1ใน3คนที่ไปด้วยเขาก็เดินมาสะกิด...พี่ๆๆน้องผู้ชายคนนี้(อีกคนแล้วนะ)เอาเก้าอี้ไปฟาดเพื่อน
แล้วน้องเขาก็เดินแบกเก้าอี้ออก (แบบ...นึกภาพด้วยนะค่ะ น้องหน้าตานิ่งๆ ถือเก้าอี้พลาสติก
(แอบโหด))กำลังเดินข้ามน้องผู้ชายที่นั่งเอาหัวโขกกับพื้น...เพิร์ลก็เลยคว้าตัวแล้วอุ้มข้ามน้องที่เอาหัวโขกพื้น...
แล้วน้องเขาก็เลยลากเพิร์ลไปที่สนามเด็กเล่น แล้วก็นั่งเล่นชิงช้า...ก่อนที่จะกลับเพิร์ลก็เลยอุ้มน้องเขากลับไปที่บ้านเดิม
ตอนที่อุ้มเขาเอาขารัดอ่า (ลองนึกสภาพเวลาลูกลิงเอาขารัดแม่ลิง...) แล้วก็แน่นมาก ตอนแรกเพิร์ลก็ไม่เข้าใจนะ
แต่พอมาคุยกับพี่ LL แล้วก็พี่หน่อยถึงได้รู้ว่า เด็กๆถึงจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบพร้อม แต่สิ่งที่พวกเขาขาดก็คือ "สัมผัส"
(ครู 1 คน ต่อเด็กตั้งกี่คนเนอะ) สำหรับเด็กคนนี้ เพิร์ลประทับใจมากที่สุดค่ะ...เพราะทำให้เพิร์ลรู้สึกว่า "ตัวเองเิกิดมาโชคดีมากๆที่มีพ่อแม่คอยกอด คอยสัมผัส คอยเอาใจใส่ตลอดเวลา"
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวตอนนั้นคือ..."ต่อไปนี้จะกลับไปกอดพ่อแม่ทุกวัน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้กอด"
แล้วคุณล่ะ...วันนี้คุณกอดพ่อแม่แล้วรึัยัง?
อยากจบแค่นี้นะ...แต่กลัวเหมือนโฆษณานมไป อิอิ (ล้อเล่นนะค่ะ)
ก็อยากจะบอกพี่ LL ว่า "อยากให้จัดไปสถานที่แบบนี้อีก (แต่กันดารกว่านี้จะดีมากค่ะ
(ไปปีนดอยกัน ฮี่ฮี่)) เพราะนอกจากจะได้ช่วยเหลือน้องๆแล้ว ยังได้รับอะไรดีๆที่เราคาดไม่ถึงจากได้ให้อีกผู้อื่นอีกด้วยด้วย"“บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มธ.5.9)
จบแล้วค่ะ : emo045 :
