อภัยแล้วสบายใจ
โพสต์แล้ว: อังคาร เม.ย. 19, 2005 9:17 pm
เคยโกรธคนอยู่ 2 คน ... โกรธมากชนิดที่คิดว่าคงไม่มีทางให้อภัยแน่ๆ
หรือถ้าแบบให้อภัยก็ได้ แต่จะไม่ลืมสิ่งที่เค้าทำ
แล้วก็พร้อมที่จะไม่ทำดีให้เค้า
คือเรียกว่า โกรธจนเกลียด ไม่อยากเห็นหน้ากันเลย ทำนองนั้น
แล้ววันนึง ไปชวนเพื่อนมาเรียนคำสอนกัน
เค้าบอกว่า ต้องรู้จักปรับจิตใจตัวเองก่อนนะ
เราต้องให้อภัยคนอื่นได้
ตอนนั้นก็ยังเถียงอยู่ เถียงแบบนี้ล่ะ แบบที่ว่าอภัยก็ได้ แต่ฉันไม่ลืมหรอกนะ ว่าเค้าทำอะไรกับฉันไว้ ..
แล้วหลังจากวันนั้น .. ก็นึกถึงพระเจ้าเวลาสวด (คิดยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน) .. นึกถึงทุกครั้ง
เพราะคุยกับพี่จิง พี่จิงแนะนำว่า เวลาสวดจะต้องมีการขอบคุณพระเจ้า ขออภัย และก็ขอพร เลยนึกขออภัยพระเจ้า แล้วก็พูดกับตัวเองว่าจะพยายามให้อภัยคนอื่นเหมือนกัน
พอทำแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ไม่โกรธเค้าทั้งสองคนแล้ว
คุยกันได้ พูดกันได้ .. แล้วจิตใจตัวเองสบายขึ้นมาก ๆ ..
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ..
อาจจะได้บทเรียนมาจากคนบนฟ้าก็ได้มั้ง ..
ว่าขนาดเราขออภัยเค้า เค้ายังพร้อมจะอภัยให้
แล้วทำไมเราจะรู้จักให้อภัยคนอื่น โดยไม่มีเงื่อนไขบ้าง
สบายใจที่สุดเล้ยยยย ;D
หรือถ้าแบบให้อภัยก็ได้ แต่จะไม่ลืมสิ่งที่เค้าทำ
แล้วก็พร้อมที่จะไม่ทำดีให้เค้า
คือเรียกว่า โกรธจนเกลียด ไม่อยากเห็นหน้ากันเลย ทำนองนั้น
แล้ววันนึง ไปชวนเพื่อนมาเรียนคำสอนกัน
เค้าบอกว่า ต้องรู้จักปรับจิตใจตัวเองก่อนนะ
เราต้องให้อภัยคนอื่นได้
ตอนนั้นก็ยังเถียงอยู่ เถียงแบบนี้ล่ะ แบบที่ว่าอภัยก็ได้ แต่ฉันไม่ลืมหรอกนะ ว่าเค้าทำอะไรกับฉันไว้ ..
แล้วหลังจากวันนั้น .. ก็นึกถึงพระเจ้าเวลาสวด (คิดยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน) .. นึกถึงทุกครั้ง
เพราะคุยกับพี่จิง พี่จิงแนะนำว่า เวลาสวดจะต้องมีการขอบคุณพระเจ้า ขออภัย และก็ขอพร เลยนึกขออภัยพระเจ้า แล้วก็พูดกับตัวเองว่าจะพยายามให้อภัยคนอื่นเหมือนกัน
พอทำแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ไม่โกรธเค้าทั้งสองคนแล้ว
คุยกันได้ พูดกันได้ .. แล้วจิตใจตัวเองสบายขึ้นมาก ๆ ..
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ..
อาจจะได้บทเรียนมาจากคนบนฟ้าก็ได้มั้ง ..
ว่าขนาดเราขออภัยเค้า เค้ายังพร้อมจะอภัยให้
แล้วทำไมเราจะรู้จักให้อภัยคนอื่น โดยไม่มีเงื่อนไขบ้าง
สบายใจที่สุดเล้ยยยย ;D