พระวาจา จากวัดราชินี แห่งสันติสุข

รวม ความรู้ ความเข้าใจ เกี่ยวกับพระคัมภีร์ไบเบิ้ล
เข้าใจ พระคัมภีร์ ชีวิต และคำสั่งสอนของพระเยซูคริสต์ ตามลำดับ อย่างง่ายๆ
ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
tuztiz
โพสต์: 423
ลงทะเบียนเมื่อ: จันทร์ ก.พ. 19, 2007 7:45 pm

พุธ พ.ย. 14, 2012 9:03 am

วันพุธที่ 14 พฤศจิกายน 2012
สัปดาห์ที่ 32 เทศกาลธรรมดา

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงทิตัส ทต 3:1-7

พี่น้อง จงตักเตือนเขาเหล่านั้นให้อยู่ใต้อำนาจและเชื่อฟังเจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจ พร้อมที่จะทำความดีทุกประการ ไม่กล่าวร้ายผู้ใด หลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาท มีความอดกลั้นและสุภาพอ่อนโยนต่อทุกคน ในอดีต เราเคยเป็นคนโง่ ไม่เชื่อฟัง และหลงผิด เป็นทาสของกิเลสตัณหาและความหลงระเริงต่าง ๆ ขณะนั้นเราดำเนินชีวิตอย่างชั่วร้าย มีความอิจฉาริษยา น่ารังเกียจและเกลียดชังกัน

แต่เมื่อพระเจ้าพระผู้ไถ่ของเราทรงแสดงพระทัยดีและความรักต่อมนุษย์ พระองค์ทรงช่วยเราให้รอดพ้นมิใช่เพราะกิจการชอบธรรมใด ๆ ที่เรากระทำ แต่เพราะความรักมั่นคงของพระองค์ ทรงใช้น้ำชำระเราให้สะอาด เราจึงเกิดใหม่และได้รับการฟื้นฟูโดยพระจิตเจ้า พระองค์ทรงหลั่งพระจิตเจ้าลงเหนือเราอย่างอุดมโดยทางพระเยซูคริสตเจ้าพระผู้ไถ่ของเรา เพื่อพระหรรษทานของพระองค์จะบันดาลให้เรากลับเป็นผู้ชอบธรรมและเป็นทายาทในความหวังว่าจะได้ชีวิตนิรันดร

พระวรสารนักบุญลูกา ลก 17:11-19

ขณะที่พระเยซูเจ้าเสด็จไปยังกรุงเยรูซาเล็มนั้น พระองค์เสด็จผ่านแคว้นสะมาเรียและกาลิลี เมื่อเสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คนโรคเรื้อนสิบคนเข้ามาเฝ้าพระองค์ ยืนอยู่ห่างพระองค์ ร้องตะโกนว่า “พระเยซู พระอาจารย์ โปรดสงสารพวกเราเถิด” พระองค์ทอดพระเนตรเห็นจึงตรัสกับเขาว่า “จงไปแสดงตนแก่บรรดาสมณะเถิด”

ขณะที่เขากำลังไป เขาก็หายจากโรค คนหนึ่งในสิบคนนี้ เมื่อพบว่าตนหายจากโรคแล้ว ก็กลับมา พลางร้องตะโกนสรรเสริญพระเจ้า ซบหน้าลงแทบพระบาท ขอบพระคุณพระองค์ เขาผู้นี้เป็นชาวสะมาเรีย

พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “ทั้งสิบคนหายจากโรคมิใช่หรือ อีกเก้าคนอยู่ที่ใดเล่า ไม่มีใครกลับมาถวายพระเกียรติแด่พระเจ้านอกจากคนต่างชาติคนนี้หรือ” แล้วพระองค์ตรัสกับเขาว่า “จงลุกขึ้น ไปเถิด ความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว”

ข้อคิด

เป็นครั้งที่สามที่ลูกาเขียนถึงการที่พระเยซูเสด็จไปที่กรุงเยรูซาเล็ม เพื่อแสดงให้เห็นถึงจุดหมายปลายทางแห่งภารกิจของพระองค์ แต่อย่างไรก็ตามพระองค์เองก็ยังทรงสนพระทัยและแสดงพระเมตตาต่อผู้เข้ามาขอความช่วยเหลือจากพระองค์เสมอ ซึ่งเราได้เห็นคนโรคเรื้อนสิบคนเข้ามา ร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ พระองค์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธพวกเขาเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ ตัดคนเหล่านี้ออกจากสังคม และพระองค์ก็ทรงรักษาพวกเขาให้หายจากโรคเรื้อน แต่สิ่งที่สำคัญก็คือเพียงคนเดียวที่กลับมาขอบคุณพระองค์ ส่วนอีกเก้าคนไม่ได้กลับมา บางครั้งในชีวิตเราก็ลืมที่จะขอบคุณพระองค์ สำหรับพระพรและพระหรรษทานที่พระองค์ประทานให้เราในชีวิตประจำวัน จงกลับมาขอบคุณพระองค์เสมอ
ตอบกลับโพส