ขออนุญาตแบ่งปันประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตของผม ในการเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าครับ
วันนี้ ผมเพิ่งกลับจากมิสซาบูชาสมโภชน์ ฉลองครบรอบ 36 ปี มูลนิธิสงเคราะห์เด็ก พัทยา มาครับ
(เสียดาย ไม่ได้เอากล้องไปด้วย เลยไม่ได้เก็บภาพมาฝากครับ ขออภัยด้วยครับผม เอารูปจาก web ของมูลนิธิ มาประกอบการเล่า แทนนะครับ)
โดยปัจจุบันมี คุณพ่อ วีระ ผังรักษ์ เป็นผู้อำนวยการมูลนิธิสงเคราะห์เด็ก พัทยา อยู่ครับ
ซึ่งหลังจากเสร็จสิ้นพิธีบูชามิสซา ผมกับภรรยา ก็ได้ไปเยี่ยมชมบ้านเด็กอ่อนของมูลนิธิครับ
ด้วยความที่เป็นครั้งแรกในชีวิตของ ผมกับภรรยา ที่ได้พบมากับน้องๆ ที่เป็นเด็กกำพร้าจริงๆ ซึ่งมีตั้งแต่วัยแบเบาะ จนถึงประมาณ 3 ขวบ (น่ารักน่าหยิกทุกคนเลยครับ)
ความรู้สึกของเรา 2 คน เริ่มอ่อนไหวเล็กน้อย เมื่อได้เห็นน้องๆ ตัวเล็กๆ หลายคน นอนเรียงรายอยู่บนเตียงของแต่ละคน และมีบางคนเริ่มตื่น เมื่อได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจากเหล่าพี่น้องคริสตชน ผู้มาเยี่ยมชมจำนวนมากขึ้นๆ
ขณะที่เรากำลังเดินชม เหล่าเจ้าตัวเล็กๆ ทั้งหลาย ก็มีน้องหนูคนหนึ่ง (ที่พี่เลี้ยงอุ้มออกมาวิ่งเล่น) ดูท่าทางยังเดินได้ไม่คล่องเท่าไหร่ มาดึงขากางเกงแฟนผม พร้อมกับชูแขน 2 ข้างขึ้นเพื่อจะให้แฟนผมอุ้ม แฟนผมจึงอุ้มเค้าขึ้นมา และเราก็ได้เอาไป take care อยู่พักใหญ่ๆ
เราจึงได้ผลัดกันมอบประสบการณ์ความเป็นพ่อแม่ ซึ่งแม้จะเป็นเวลาอันน้อยนิด ให้แก่น้องหนูคนนี้ ผู้ซึ่งอาจจะคงกำลังคิดว่า พ่อจ๋าอุ้มหน่อย แม่จ๋าอุ้มหน่อย อุ้มหนูหน่อย เล่นกับหนูหน่อย !
แม้แต่ ตอนเราจะปล่อยหนูน้อยคนนี้ลง เธอก็จะร้อง ให้เราอุ้มเธอต่อ...
ถัดไป ผมหันไปเจอน้องหนูผู้ชายอีกคนนึง ที่เพิ่งตื่นอยู่บนเตียงและกำลังมองมาที่ผม ผมเลยเดินเข้าไปหา และสิ่งที่ผมเห็นก็ไม่ต่างกับน้องหนูคนแรก คือ เค้าชูแขน 2 ข้างขึ้นจะให้ผมอุ้ม !
ความสงสารและสะเทือนใจเริ่มเกิดขึ้นในใจผม ความคิดของผมขณะนั้น มีอยู่อย่างเดียวคือ พวกเค้าอยู่ในวัยที่กำลังต้องการความรักจากพ่อแม่ ต้องการการอุ้ม การกอด ความเอาใจใส่ จากพ่อแม่แท้ๆ ของเขา แทนที่จะเป็นเหล่าพี่เลี้ยงผู้ใจดี ผู้น่านับถือเป็นอย่างยิ่ง
ขณะที่ผมมองไปไกลๆ ก็เห็นหนูน้อยอีกคน ที่อยู่บนเตียงไม้เช่นกัน กำลังโยนลูกบอลออกมานอกเตียง ทีละลูก เพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ นั้น ช่วยเก็บบอลให้เค้า เล่นกับเค้า!
ถ้าผมไม่ได้มาสัมผัสประสบการณ์นี้ด้วยตนเอง ผมคงไม่มีทางรับรู้ถึงความรู้สึกของน้องๆ เด็กกำพร้าอย่างแท้จริง และอาจจะคิดเอาเองต่อไปว่า เอ้อ พวกเด็กกำพร้าน่าสงสารนะ โดยที่อาจจะพูดไปงั้นๆ แต่ไม่รู้สึกอินเลยก็ได้
แต่สิ่งที่น่ายินดีคือ พระเป็นเจ้าทรงดูแลพวกเค้าเสมอมาถึง 36 ปี ภายใต้การนำของพระสังฆราช คุณพ่อ ลอเรนซ์ เทียนชัย สมานจิต นับตั้งแต่สมัย คุณพ่อเรย์มอนด์ แอลลีน เบรนนัน ผู้ร่วมก่อตั้งมูลนิธิ จนถึงยุค คุณพ่อ วีระ
จนถึงทุกวันนี้ น้องๆ เด็กกำพร้า ยังคงได้รับความรัก ความเอาใจใส่ จากบุคลากรในมูลนิธิ ในบ้านหลังนี้ และผู้อุปถัมป์ภายนอก ทั้งในและต่างประเทศ เพื่อเลี้ยงดูพวกเค้าให้เติบใหญ่ เป็นคนดี และได้เรียนจบสูงๆ เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น น้องหลายคน มีผู้ใจดีมารับเป็นบุตรบุญธรรม บางคนได้ทำงานเมืองนอก บางคนกลับมาช่วยเหลือ ดูแลน้องๆ รุ่นหลัง ในบ้านนี้
สุดท้ายนี้ ขอขอบพระคุณพระเป็นเจ้า และขอพระองค์โปรดทรงอวยพระพรให้แก่บ้านหลังนี้ ให้เป็นที่พักพิงสำหรับน้องๆ เหล่านี้ ต่อไปเทอญ
พี่น้องท่านใด ผ่านไปแถวพัทยา ก็เชิญชวนเข้าไปเยี่ยมน้องๆ เค้าได้นะครับ พวกเค้ากำลังรอการกอดจากท่านอยู่ หรือจะร่วมบริจาคช่วยเหลือพวกเค้าได้ตามรายละเอียดใน website ของมูลนิธิครับ
มูลนิธิสงเคราะห์เด็ก พัทยา
http://www.thepattayaorphanage.org/projects_th.php?ac=1
มัทธิว 25:40
พระมหากษัตริย์จะตรัสตอบว่า ‘ เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ท่านทำสิ่งใดต่อพี่น้องผู้ต่ำต้อยที่สุดของเราคนหนึ่ง ท่านก็ทำสิ่งนั้นต่อเรา’
ดูรวมๆ จ้า
)
)