พี่น้องทั้งหลาย ข้าพเจ้าไม่คิดว่า ข้าพเจ้าชนะแล้ว ข้าพเจ้าทำเพียงอย่างเดียวคือ ลืมสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง มุ่งสู่เบื้องหน้าอย่างสุดกำลัง ข้าพเจ้ากำลังวิ่งเข้าสู่เส้นชัยไปหารางวัลที่พระเจ้าทรงเรียกจากสวรรค์ให้ข้าพเจ้าเข้าไปรับในพระคริสตเยซู-ฟป 3: 13-14
ทุก ๆ ปี ที่โรงเรียนมักจะมีวันกีฬาสีอันจะเป็นโอกาสที่เด็ก ๆ จะได้แข่งกีฬากัน การที่เราได้ลงเล่นในสนามนั้นทุกครั้งจะเป็นเหตุการณ์ที่เตือนความทรงจำของผมให้นึกถึงสิ่งที่น่าอายที่ได้เกิดขึ้น แต่ก็เป็นบทเรียนที่ดีที่ผมได้เรียนรู้เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว
เมื่อผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง โรงเรียนของผมได้จัดให้มีกีฬาสีขึ้นผมกำลังจะลงแข่งขันวิ่งเร็วซึ่งมีเด็กอื่นๆอีกห้าคนที่จะวิ่งแข่งด้วยเนื่องจากไม่สามารถที่จะซื้อรองเท้าที่ใช้สำหรับวิ่งได้เพราะซื้อไม่ทันกันวันงาน ผมได้แต่ใส่รองเท้ายางสีดำราคาถูกๆ จึงเป็นเหตุให้เหงื่อออกชุ่มเท้าเมื่อมีเสียงปืนดังขึ้นให้ออกวิ่งได้นั้น ผมจึงออกวิ่งสุดแรงเกิดมุ่งไปที่เส้นชัย แต่รองเท้ายางของผมก็หลุดออกจากเท้า ผมไม่สนใจเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปเส้นชัยแล้วช่วงแข่งเสร็จค่อยไปเก็บเอารองเท้าขึ้นมา ผมจึงเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าสู่เส้นชัย ถ้าผมจะหยุดวิ่งโดยกังวลเรื่องสวมรองเท้าแล้วละก็ ผมก็คงจะเป็นอันดับสุดท้ายแน่นอน
เหตุการณ์นี้เป็นบทเรียนที่มีค่าสำหรับผมมากในชีวิตของผมหลายครั้งอาจมีบ้างที่รู้สึกท้อแท้ท้อถอย ปวดร้าวในหัวใจและหงุดหงิด แต่ถ้ามีกำลังใจตลอดสู้จนนาทีสุดท้ายพระเจ้าก็ได้ทรงอวยพรแก่ชีวิตของเราทุกคนด้วยความรักและประทานความสำเร็จให้เรา พระเจ้าได้สอนให้ผมได้รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรที่จะต่อสู้กับชีวิตไม่ว่าเราจะมีความจำกัดแค่ไหนก็ตาม เราก็สามารถที่จะหนุนใจซึ่งกันและกันด้วยความสามารถที่เราแต่ละคนมีอยู่ และถ้าเราได้ใช้ความสามารถเหล่านั้นแล้ว เราก็จะพบกับชีวิตที่ครบถ้วนบริบูรณ์ในความรักของพระคริสต์
บทเรียนนี้ทำให้ผมระลึกถึงท่านนักบุญเปาโลที่เขียนไว้ในจดหมายถึงชาวฟิลิปปีที่ว่า
(หรือว่า แอบเตรียมบทเทศน์อาทิตย์นี้รึเปล่าคะ 
) เราจะรักความเศร้า ความลำบาก เพราะเราจะรู้ว่า นั่นคือพระพรของพระ ::001:: 