ในระหว่างกินนั้น ข้าพเจ้าได้สัมภาษณ์คุณพี่คนหนึ่งในร้านนั้น ว่าต้นไม้ที่ปรากฎบนธงของประเทศเลบานอนคือต้นอะไร ท่านบอกว่าชื่อ "ต้นซี้ด" ชื่ออย่างกับชื่อรายการวิทยุของพี่ตุ้ย ธีรภัทร อะไรทำนองนั้น ข้าพเจ้าได้ยินชื่อต้นไม้ดังกล่าว ก็นึกถืง "ไม้สนซีดาร์" เหมือนจะเห็นแว้บๆในพระคัมภีร์ ประหนึ่งเป็นไม้มีค่า มีราคา นำมาสร้างของล้ำค่า สูงส่ง มากมาย โอ สนแห่งเลบานอน งดงามเหลือเกิน
มัคทายิการำพึงว่า การที่ชีได้มารับประทานอาหารที่นี่ทำให้ชีหวนนึกถึงชีวิตของชาวยิวที่มีภูมิลำเนาตั้งรกรากอยู่แถวเลบานอนนั้น ชีเอนจอยอี๊ตติ้ง ไม่นานนักชีก็กินหมด ชีปรารภด้วยว่าชีชอบอาหารแนวนี้มาก
สำหรับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ว่าอร่อยดี เพราะสั่งสลัดมากิน แต่กระเดือกลงไปลำบากนัก ด้วยว่า"เลี่ยน"อยู่ไม่น้อย ต้องพึ่งน้ำปรุงรสเผ็ดเปรี้ยวแกล้มไปตลอด ก็ยังกระเดือกไม่หมด
อุปสรรคอย่างหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารับประทานด้วยความยากลำบากก็คือสลัดทั้งหลายทั้งสลัดเลบานอนและสลัดกรีกใส่ "น้ำมันมะกอก" ลงไปด้วย แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่า เพราะทำให้ข้าพเจ้าเข้าถึง "แก่นธรรม" ที่ว่า สำหรับข้าพเจ้าแล้ว น้ำมันมะกอกไม่ควรนำมาบริโภค แต่เอาไปผสมเครื่องหอมทำน้ำมันคริสมา น่าจะดีกว่า อิ อิ
หลังจากนั้น ข้าพเจ้าก็ไปโซ้ยอาหารเม็กซิกันแก้เลี่ยน รสชาติไม่จัดจ้านยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็อร่อยดีไม่น้อย แผ่นข้าวโพดทอดกรอบอร่อยล้ำ ชอบมาก
จากนั้นข้าพเจ้าก็ไปเดินมาบุญครอง ได้เห็นร้านอาหารอินเดียกับร้านอาหารอียิปต์ ซึ่งข้าพเจ้าไม่ได้กินอะไร เพราะอาหารอินเดีย ข้าพเจ้าเคยกินแล้ว ส่วนอาหารอียิปต์ ก็มีแต่เนื้อสัตว์ย่างไปย่างมา ข้าพเจ้าไม่นิยม ก็เลยผ่านไป ผ่านจากอียิปต์ (อุ๊ย...เหมือนโมเสส...อิ อิ) ไปสู่สยามพารากอน ซัดสลัดเห็ดซอสเทริยากิกับข้าวห่อไข่กับหอยจากจังหวัดอะไรสักอย่างของญี่ปุ่น แล้วก็กลับบ้าน
)
