ผมเป็นคริสตังยืน ที่บ้านเป็นพุทธแต่แม่เป็รคริสพวกเราสรางครอบครัวมาโดยความลำบากอะ พ่อเราไม่ชอบคริสแบบถึงขนาดเหตูว่าญาติทางแม่ที่เป็นคริส คอยดูหมิ่นและพูดเสมอว่าครอบครัวเราไปไม่รอด และคอยยกตนข่มท่าน พอเราโตขึ้นมาเรารู้จักแม่พระพยายามสวดสายประคำ แต่เมื่อเราเข้าป.2ที่บ้านก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางคริส แม่ออกจากคริส เราเองก็โตขึ้นเวลาผ่านไปเราเองก็พยายามทำให้คนที่เป็นคริสหรือผู้ที่เชื่อในพระหลงไปเพราะเราเองก็มีความรู้ในศาสนาพอตัว จนเกิดความนังเกียจพวกคริสเรา เมื่ออยู่ม.หกเราเริ่มแสวงหาไสย เช่นเลี้ยงกุมารทอง สะสมพระเครื่อง ตะกรุด เป็รต้นมันทำให้เรารู้สึกว่าที่แท้เราแสวงหาอะไรกัน เราคว้าลมในอากาศเพื่อหาอะไร จนเราเข้ามหาลัย มีกิจกรรมเปิดตะวันน้องใหม่เราอยากเท่ย์เลยแฝงตัวไปกับคริสเตียนเพื่อทำพิธีทางศาสนาของแต่ละศาสนา พี่น้องคริสเตียนรักกันมากแต่เราเริ่มพูดเรื่องแม่พระบางคนต่อต้านทันที่ เราเริ่มรู้สึกว่าทำไมมาว่าแม่เราละ เราก็โต้เถียงเรื่องนี้กัยพวกเขาโดยที่เราเองแทบไม่มีความรู้ในเรื่องนี้เลย แต่เหมื่อนมันมีอยู่แล้วในใจความรู้มาจากไหนก็ไม่รู้
ผมเริ่มคิด เหมื่อนพบแสงอะไรไม่รู้แต่วันนั้นมีสุขมากเหมือนเรามีใครคอยช่วยเราอยู่ ไม่นานแม่ไม่สบายเป็นกระเพาะเรือรัง แม่ทรมานมากเราเองก็ทุกข์เพราะเขากับสังคมใหม่ไม่ได้ สับสนทุกทางเลยละก็เลยคิดว่าไปวัดดีกว่า นึกสนุกไปวัดคริสไม่รู้อะไรดลใจ วันนั้นเป็นวันฉลองแม่พระทุกวันที่24ของทุกเดือน เรางงมากเหมือนเราเป็นเด็กเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ กลับหอนอนจิตใจสับสนครั้งแรกที่พบแม่พระเป็นความฝันที่เหมื่อนจริงเราเห็นแม่อยู่ข้างเตียงในรูปที่เมืองลูคก์แม่ยิ้มและยื่นสายประคำให้ เราตื่นมา ปิติ ยินดีอย่างยิ่ง หมดความสงสัยและเริ่มศึษาและให้เพื่อนคาทอลิกสอนการสวดสายประคำและแน่ใจว่าเมื่อคืนเราเจอแม่พระตัวจริง(แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเราตั้งตนเองเป็นนักบุญนะ)ไม่นานแม่ก็หายเราสวดแบบจริงจังนะเดินไปสวดไป ทั้งในและนอกคณะ เพื่อนงงกันใหญ่มองเราเป็นคนเล่นของหรือบางคนก็หมั่นใส่ เหมื่อนอดีตที่เราทำกับคริสหลายคน เรากลับมาปกป้องแม่พระแต่เรายังไม่มีความรักรักต่อพระเจ้ายังไม่ล้างบาป เราโต้เถียงกับพี่น้องนิกายอื่น เช่นลัทธิพยานพระยโหวา บ้างก็คริสเตียน
หลังจากนั้นเราประกาศว่าเป็นคริสเป็นลูกแม่ แม่เริมนำเราให้รู้จักพระเยซู ซึ่งเมื่อก่อนเราต่อต้าน ในคำภวนา ในบทอ่านเราหันมาหาพระ เริ่มคุยกับพระแต่ยังไม่สนิทใจเพราะยัง
นึกภาพพระไม่ออก เห็นแต่กางเขน ที่เขาติอยู่ เราเจอปัญหาอีกครั้งน้องชายถูกรถชนเข้าโรงพยาบาล หมอว่าขาหักแน่แม่เองก็เริ่มเครียด พ่อเองก็เครียด เรารู้สึกหดหู่เพราะเวลานั้นเราก็มีปัญหากับการปรับตัว คืนนั้นก่อนนอนเราคุกเขาภวนากับแม่และเรมภวนากับพระเยซู ผ่านสายประคำ พูดว่าอย่าทิ้งลูก ลูกขอโทษที่ทำบาป ช่วยลูกด้วย แม่อย่าทิ้งลูกนะ คืนนั้นเราหลับแบบกึ่งๆๆในห้องมืดมาก ปลายตาเห็นที่ปลายเท้ามีลักษณ์คล้ายถําแม่พระเป็นเหมือนแสงอยู่ในถํา เป็นแสงเล็กๆต่งดงาม แม่ตรัสคำที่เราไม่มีทางลืมตลอดชีววิตว่าลูกจงทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงอย่างอื่นแม่จะดูแลให้ เราตื่นร้องไห้ที่เมื่อก่อนเราคิดทำร้ายศาสนาของพระ เรารูสึกรักพระ ที่ประทานแม่มา ที่ไม่ทิ้งเราที่นำเรา ที่อภัยแก่เราเราก้มกราบถึงพื้นเลยละช่วงสายแม่โทรมา แม่หายแล้วน้องขาไม่หักหมองงกันใหญ่เลย ว่ามันน่าจะหัก น้องเจ็บอยู่ไม่กี่วันก็หายที่บ้านดีขึ้น เรากับเพื่อนก็เริ่มดีขึ้นเรากราบขอบพระคุณพระและรู้แล้วว่าพระนั้นคือพระเจ้าเราพบในสื่งที่แสวงหาใจเราเองเป็นสุขมาก ทุกครั้งที่เล่าเรื่องนี้
และขอรับรองโดยเอาแม่เป็นประกันเลยว่าเราเล่าทุกอย่างนั้นเป็นความจิงและมีเรื่องจะเล่าอีกแต่เราจะเอามาลงภายหลัง 
และขอโมทนาพระเจ้าที่ให้แม่ของพระองค์แก่ผมผมรักแม่มากและรักท่านมากพี่ชายและพระเจ้าของผม เชิญชวนทุกคนที่มีเรื่องจะโมทนาคุณแม่พระแบ่งปันกันเพื่อเราจะประกาศได้เต็มภาคภูมิว่านี่แม่ของเราและพระเจ้าทรงรักเราถึงกับให้ทั้งชีวิตและมารดาของพระองค์เพื่อเราทุกคน อาแมน
อาแมนอาแมนอาแมน รักรักรักรักรักรักรักรักกรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักพระพระพระรพระรพระพระพระพระพระพระพรระเจ้าเจ้าเจ้าเจ้าและแม่พระ
จนมีอยู่วันนึงสงสัยมาก ก็เลยเข้าไปถามแม่พระ ต่อหน้าพระรูป ถามว่า ลูกจำได้ ตอนเด็กๆเคยเรียนวิชาสังคม ศาสนาคริสต์เนี่ย ต้องมีพระเยซูเจ้าไม่ใช่เหรอคะ ทำไมลูกไม่เห็นพระเยซูเจ้าเลย (ตอนนั้นคิดว่า นี่คือโบสถ์ของแม่พระ) แม่พระคือ แม่ของพระเยซูใช่มั้ยคะ ขอแม่แนะนำพระเยซูให้ลูกรู้จักด้วยได้มั้ย .... เท่านั้นแหละ อะไรก็ไม่รู้พรั่งพรูเข้ามา เหมือนตาเปิดออก จู่ๆก็ได้พบและรู้จักพระเยซูเจ้า เหมือนเจอเพื่อนที่ตามหากันมานาน ยังไงยังงั้นเลย ตอนนั้นทั้งพูดทั้งคุย คำภาวนามากมายหลั่งไหลออกมา ไม่รู้มาจากไหน (เล่าให้ใครฟัง เค้าก็จะว่า พระจิต) พรั่งพรูออกมาจากวิญญาณ ต่อหน้าพระองค์ และจากนั้นก็เลยได้รู้จักพระเยซูเจ้า ได้มาวัดวันอาทิตย์ และต่อเนื่องมาเรื่อยๆ ... บางทีก็มีแอบลืมแม่พระเหมือนกันนะ ทั้งๆที่จริงๆ ไม่ควรลืม เพราะถ้าไม่มีแม่พระ ก็คงไม่ได้รู้จักพระเยซูเจ้า 
หรือบางที ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจว่า คืออะไร 
หรือบางที ไม่ได้ฟัง มัวแต่สนใจอย่างอื่นอยู่ 
ก็เลยต้องไปค่อยๆ นั่งเงียบๆฟังอีกที ต่อหน้าศีลมหาสนิทว่า ตอนนั้น พระองค์หมายถึงอะไรนะคะ