ผู้อยู่ฝ่ายความจริง
ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นและก็ไม่เคยขี้เกียจ(ไปโบสถ์)ด้วย ไม่รู้ว่าเป็นมารรึเปล่า 
ก็เลยไม่ได้ไปโบสถ์เลย
ไม่รู้ว่าไปมิซซาทันรึเปล่า 
อยากสัมผัส บรรยากาศแบบนั้นบ้างจังครับViridian เขียน: ขอยกเคสของพี่เองนะ
โดยปกติวันธรรมดาพี่จะตื่นเกือบเที่ยง
ในขณะที่วันอาทิตย์ จะเป็นวันที่พี่ต้องตื่นเช้ากว่าวันอื่น (6.00 น.) เพื่อจะไปให้ทันมิสซาตอน 8.30 น. ที่วัดอัสสัมชัญ
เวลาที่ตื่นเนี่ย เราก็รู้สึกว่า...
"โอ๊ยยยย ต้องไปฟังมิสซาอีกแล้ว ยังง่วงอยู่เลย ขี้เกียจ อยากนอนต่อ เปื่อย เฉื่อย เบื่อ ฯลฯ"
จนทำให้บางครั้งรู้สึกอยาก "อู้" หรือ อยาก "เบี้ยว" เหมือนกัน
แต่สิ่งที่ผลักดันให้เรารู้สึกว่า ไม่ว่ายังไง ก็ต้องตื่นไปให้ได้ คือความคิดที่ว่า...
"ทุกครั้งที่เราไปวัด เราไม่เคยผิดหวังที่ได้ไป" เพราะพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปวัด
ได้ไปพบพระเจ้าในศีลมหาสนิท...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดพระองค์เป็นพิเศษมากกว่าที่ไหนๆ...
ได้ร้องเพลงนมัสการพระองค์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้หัวใจของพี่เต็มตื้นไปด้วยความรักและความปีติยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้า...
ได้ฟังพระวาจาและบทเทศน์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าพระองค์กำลังตรัสกับพี่ด้วยความรักและความห่วงใย...
ได้ไปเรียนคำสอน ได้ไปเจอพ่อที่น่ารัก (พ่อวีระ) ได้ไปเจอครูคำสอนใจดี
ได้ไปเจอเพื่อนๆ พี่น้องร่วมสำนัก ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่เติบโตทางความคิดและจิตวิญญาณ...ทำให้พี่มีสังคมใหม่...พี่น้องทุกคนที่วัดน่ารักมากๆ...
และเราก็ "ก้าวไปด้วยกัน" บนหนทางแห่งความเชื่อ ความไว้ใจ และความรัก ในองค์พระคริสตเจ้า
ยอมตื่นเช้า เพื่อแลกกับสิ่งเหล่านี้ พี่ว่ามันแสนจะคุ้มค่านะ น้องว่าจริงไหม??
อ๊ะ ขอบคุณครับผมViridian เขียน:อดทน และ รอคอย ค่ะคุณน้อง วางใจในพระเจ้าให้มากๆKuRapiKa เขียน: อยากสัมผัส บรรยากาศแบบนั้นบ้างจังครับ
แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร
รับรองว่าพระองค์ไม่ปล่อยให้คุณน้องรอเก้ออย่างแน่นอน เชื่อสิ
พระอวยพรจ๊ะ
สวดขอKuRapiKa เขียน:อยากสัมผัส บรรยากาศแบบนั้นบ้างจังครับViridian เขียน: ขอยกเคสของพี่เองนะ
โดยปกติวันธรรมดาพี่จะตื่นเกือบเที่ยง
ในขณะที่วันอาทิตย์ จะเป็นวันที่พี่ต้องตื่นเช้ากว่าวันอื่น (6.00 น.) เพื่อจะไปให้ทันมิสซาตอน 8.30 น. ที่วัดอัสสัมชัญ
เวลาที่ตื่นเนี่ย เราก็รู้สึกว่า...
"โอ๊ยยยย ต้องไปฟังมิสซาอีกแล้ว ยังง่วงอยู่เลย ขี้เกียจ อยากนอนต่อ เปื่อย เฉื่อย เบื่อ ฯลฯ"
จนทำให้บางครั้งรู้สึกอยาก "อู้" หรือ อยาก "เบี้ยว" เหมือนกัน
แต่สิ่งที่ผลักดันให้เรารู้สึกว่า ไม่ว่ายังไง ก็ต้องตื่นไปให้ได้ คือความคิดที่ว่า...
"ทุกครั้งที่เราไปวัด เราไม่เคยผิดหวังที่ได้ไป" เพราะพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปวัด
ได้ไปพบพระเจ้าในศีลมหาสนิท...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดพระองค์เป็นพิเศษมากกว่าที่ไหนๆ...
ได้ร้องเพลงนมัสการพระองค์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้หัวใจของพี่เต็มตื้นไปด้วยความรักและความปีติยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้า...
ได้ฟังพระวาจาและบทเทศน์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าพระองค์กำลังตรัสกับพี่ด้วยความรักและความห่วงใย...
ได้ไปเรียนคำสอน ได้ไปเจอพ่อที่น่ารัก (พ่อวีระ) ได้ไปเจอครูคำสอนใจดี
ได้ไปเจอเพื่อนๆ พี่น้องร่วมสำนัก ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่เติบโตทางความคิดและจิตวิญญาณ...ทำให้พี่มีสังคมใหม่...พี่น้องทุกคนที่วัดน่ารักมากๆ...
และเราก็ "ก้าวไปด้วยกัน" บนหนทางแห่งความเชื่อ ความไว้ใจ และความรัก ในองค์พระคริสตเจ้า
ยอมตื่นเช้า เพื่อแลกกับสิ่งเหล่านี้ พี่ว่ามันแสนจะคุ้มค่านะ น้องว่าจริงไหม??
แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร
สำนักอะไร ... สำนักง้อไบ๊เหรอViridian เขียน: ขอยกเคสของพี่เองนะ
โดยปกติวันธรรมดาพี่จะตื่นเกือบเที่ยง
ในขณะที่วันอาทิตย์ จะเป็นวันที่พี่ต้องตื่นเช้ากว่าวันอื่น (6.00 น.) เพื่อจะไปให้ทันมิสซาตอน 8.30 น. ที่วัดอัสสัมชัญ
เวลาที่ตื่นเนี่ย เราก็รู้สึกว่า...
"โอ๊ยยยย ต้องไปฟังมิสซาอีกแล้ว ยังง่วงอยู่เลย ขี้เกียจ อยากนอนต่อ เปื่อย เฉื่อย เบื่อ ฯลฯ"
จนทำให้บางครั้งรู้สึกอยาก "อู้" หรือ อยาก "เบี้ยว" เหมือนกัน
แต่สิ่งที่ผลักดันให้เรารู้สึกว่า ไม่ว่ายังไง ก็ต้องตื่นไปให้ได้ คือความคิดที่ว่า...
"ทุกครั้งที่เราไปวัด เราไม่เคยผิดหวังที่ได้ไป" เพราะพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปวัด
ได้ไปพบพระเจ้าในศีลมหาสนิท...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดพระองค์เป็นพิเศษมากกว่าที่ไหนๆ...
ได้ร้องเพลงนมัสการพระองค์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้หัวใจของพี่เต็มตื้นไปด้วยความรักและความปีติยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้า...
ได้ฟังพระวาจาและบทเทศน์...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่รู้สึกว่าพระองค์กำลังตรัสกับพี่ด้วยความรักและความห่วงใย...
ได้ไปเรียนคำสอน ได้ไปเจอพ่อที่น่ารัก (พ่อวีระ) ได้ไปเจอครูคำสอนใจดี
ได้ไปเจอเพื่อนๆ พี่น้องร่วมสำนัก ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน...นั่นทำให้พี่มีความสุข...
เพราะทำให้พี่เติบโตทางความคิดและจิตวิญญาณ...ทำให้พี่มีสังคมใหม่...พี่น้องทุกคนที่วัดน่ารักมากๆ...
และเราก็ "ก้าวไปด้วยกัน" บนหนทางแห่งความเชื่อ ความไว้ใจ และความรัก ในองค์พระคริสตเจ้า
ยอมตื่นเช้า เพื่อแลกกับสิ่งเหล่านี้ พี่ว่ามันแสนจะคุ้มค่านะ น้องว่าจริงไหม??
ไม่หรอก คิดอีกที น่าจะเป็น "สำนักข่าวหัวเป็ด" นะ ก้าบๆๆๆๆViridian เขียน:แหม พี่ สำนักง๊อไบ๊เขามีแต่ผู้หญิงน๊าาาาFlorian เขียน: สำนักอะไร ... สำนักง้อไบ๊เหรอ
อันนี้อาจจะแนวสำนักตักศิลามากกว่านะพี่ 55555
สำนักข่าวหัวเป็ด แห่งมิสเซ็งเป็ดน่ะหรับคับพี่Florian เขียน:ไม่หรอก คิดอีกที น่าจะเป็น "สำนักข่าวหัวเป็ด" นะ ก้าบๆๆๆๆViridian เขียน:แหม พี่ สำนักง๊อไบ๊เขามีแต่ผู้หญิงน๊าาาาFlorian เขียน: สำนักอะไร ... สำนักง้อไบ๊เหรอ
อันนี้อาจจะแนวสำนักตักศิลามากกว่านะพี่ 55555
สำนักข่าวประจำมิสเซ็งของเราคือ "สำนักข่าวอุดมสวย" และ "สำนักข่าวอุดมสาว" สองสำนักนี้เท่านั้นViridian เขียน:สำนักข่าวหัวเป็ด แห่งมิสเซ็งเป็ดน่ะหรับคับพี่Florian เขียน:ไม่หรอก คิดอีกที น่าจะเป็น "สำนักข่าวหัวเป็ด" นะ ก้าบๆๆๆๆViridian เขียน: แหม พี่ สำนักง๊อไบ๊เขามีแต่ผู้หญิงน๊าาาา
อันนี้อาจจะแนวสำนักตักศิลามากกว่านะพี่ 55555
