การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี ( ผ่าตัดที่คอค่ะ กระดูกทับเส้นใส่เหล็กเชื่อมข้อกระดูก 2 ข้อติดกัน) ต่อจากนั้นก็พักฟื้น
ปัญหาอยู่ที่ว่าระหว่างระยะเวลาที่เราลาป่วยนั้น เรามีความจำเป็นที่จ่ะต้องเดินทางไปภูเก็ต เพื่อเยี่ยมน้องซึ่งป่วยกระทันหัน (เพราะพระคุณของพระเจ้า ทำให้เราแข็งแรงเร็วมาก) เรานั่งเครื่องบินไป เพื่อนที่ทำงานก็เช็คว่าเราไปไหน ตีความว่าเราไปเที่ยว... จะลงน้ำทะเลได้ไงค่ะ แผลยังไม่ถึงอาทิตย์เลย
พอเรากลับมาทำก็เริ่มเป็นไฟกันเลยค่ะ
อย่างแรก มีเพื่อนบางคนไม่พูดด้วย ทำปึงปังใส่ อายุก็ขึ้นเลขสี่กันแล้วทั้งนั้น
อย่างที่สอง ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทำร้าย มีการพูดขึ้นมาก่อนว่า อากาศร้อนๆอย่างนี้ ทำให้คนเกิดอารมณ์ เกิดอยากตบใครได้ง่ายๆ
เวลาทำงานถามอะไรก็ไม่ตอบ ทำท่าทางรังเกียจ เดินถอยห่าง หรือพอเราจะเดินไปทางนี้ เค้าก็จะไป แต่ทำทีหยุดกึก เพื่อที่จะไม่ให้ใกล้เรา เหมือนเราเป็นตัวน่ารังเกียจ
ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว เราควรทำอย่างไรดี เพราะเราได้พูดกับหัวหน้า ได้อธิบายไปแล้ว
เราเห็นว่า ถ้าคนเรามีอคติต่อกัน ต่อให้ทำดียังไง หรือแก้ตัวอย่างไรก็ไม่เป็นผล เราคิดว่าพระเจ้าคงไม่ต้องการให้เราตอบโต้ใคร
ทีนี้ทำยังไงเราถึงจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์กับเรื่องนี้ค่ะ บางทีคิดจะลาออกจากงานเลยค่ะ
ตอนนี้เอาเพลงมาฟังเวลาทำงานเหมือนไม่รับรู้ ไม่ได้ยินอะไร แต่คิดว่าไม่ใช่ทางออกที่ถูกแน่
ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อย จะใช้พระคัมภีร์ข้อไหนหนุนใจได้บ้าง
มีความรู้สึกผิดมาก ทั้งๆที่ไม่ได้ผิดระเบียบบริษัทเลย แต่ทำให้ไม่ถูกใจใครบางคน จนเหมือนกับที่ทำงานเป็นสนามรบไปแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่ามารครอบงำเรา หรือครอบงำเค้ากันแน่
ช่วยทีน่ะค่ะ จะรอคำตอบค่ะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ
แหะๆ
