คนที่กระทำบาป คือคนที่มอบเราให้ศัตรูนำไปประหาร แท้จริงคนนั้นเองเป็นศัตรูของเรา และบาปของเขาเป็นเครื่องประหารเรา แต่ไม่ใช่เฉพาะการทำบาปหนักเท่านั้น... คนรักของเราแท้ๆ ที่ปล่อยตัวกระทำผิดเล็กน้อยจนติดเป็นนิสัย ไม่คิดดัดแปลงแก้ไขความโน้มเอียงทางบาป ไม่ยับยั้งนิสัยธรรมชาติเพราะขาดความรัก ไม่สำนึกตน ฯลฯ ก็ทรยศเราเหมือนกัน บาปและความอกตัญญูของคนทั่วไปทรมานใจของเรา แต่จะถือสาอะไรกับคนที่ชอบกระทำผิดต่อเราอยู่แล้วเล่า? การจูบของยูดาสทรมานใจเราอย่างร้ายแรงยิ่งกว่าบาปของคนทั่วไป เพราะเขาเป็นคนหนึ่งในจำนวนอัครสาวก 12 คน ซึ่งเราได้เลือก เพื่อให้รัก และบรรเทาใจเราเช่นเดียวกับสาวกอื่น
เมื่อพวกทหารกรูเข้ามาจับเรา เราบอกเขาว่า “เป็นเราเอง” ...สำหรับคนที่ปล่อยตัวในอันตรายล่อแหลมต่อการถูกประจญ เราจะบอกเช่นเดียวกัน “เป็นเราเอง” ถูกแล้ว เราเอง ที่ลูกทรยศ ที่มอบเราแก่ศัตรู แต่ไม่เป็นไรหรอก ขอให้ลูกกลับมาหาเราผู้เป็นบิดาของลูก ลูกยังมีเวลา ถ้ากลับใจ เราจะให้อภัย ผลที่จะเกิดขึ้นคือ แทนที่ลูกจะมัดเราด้วยบาป เราจะมัดลูกด้วยความรัก มาเถิด มาหาเรา ผู้ซึ่งรักลูก ผู้ซึ่งเทโลหิตจนหยดสุดท้ายเพื่อลูก เราสงสารลูกที่เป็นคนอ่อนแอ เราเฝ้าคอยลูก ร้อนใจอยากรับลูกไว้ในอ้อมแขนของเรา
มาเถิดเจ้าสาว (ซิสเตอร์ทั้งหลาย) พระสงฆ์ของเรา, เราคือองค์ความเมตตาไร้ขอบเขต อย่ากลัว เราไม่ลงโทษ ไม่ผลักไสไล่ส่ง แต่จะเปิดใจต้อนรับ เราจะรักลูกด้วยความอ่อนหวานยิ่งกว่าแต่ก่อน จะชำระล้างความผิดของลูกด้วยโลหิตที่หลั่งจากแผลของเรา วิญญาณของลูกจะกลับสวยงามดังเดิม เป็นที่น่าพิศวงแก่ชาวสวรรค์ และใจของเราจะได้พักผ่อนเป็นสุขในลูก แต่ทว่า หากเมื่อได้ยินเสียงเรียกแล้ว ลูกยังทำหูทวนลม ยังทำตาบอดดื้อรั้นอกตัญญู และยังมัดเรา ยังลากเราไปประหาร นี่เองที่ทำให้เราทนทุกข์สาหัสและเศร้าเสียใจยิ่งนัก
เมื่อจูบเราเป็นสัญญาณแล้ว ยูดาสได้ออกจากสวนด้วยวิญญาณอันปั่นป่วน เขาคิดว่าบาป ของเขาใหญ่เกินกว่าที่จะให้อภัยได้ ก็เสียใจ อนิจจาเอ๋ย ยูดาส สาวกที่เรารักแท้ๆ ยังเดินเข้าหาความตายนิรันดร ความเศร้าของเราในขณะนั้นใหญ่หลวงนัก ใครจะอธิบายได้ อย่างไรก็ดีถึงเวลาแล้วเราจึงมอบตัวแก่พวกทหารเยี่ยงลูกแกะที่ว่าง่ายให้เขากระทำตามชอบใจ เราถูกลากไปที่สำนักของคายฟาส คนที่นั่นต้อนรับเราด้วยถ้อยคำถากถางเย้ยหยันสบประมาท คนใช้คนหนึ่งตบหน้าเราเป็นครั้งแรก การตบนั้นทรมานเรากว่าการโบยตีหรือ? ไม่ใช่แน่ แต่เมื่อถูกตบ เรามองเห็นคนจำนวนมากกระทำบาปครั้งแรก ทั้งๆ ที่ได้ดำรงอยู่ในฐานะพระหรรษทานเรื่อยมา และการะทำบาปต่อไปอีกกี่ครั้ง ซ้ำร้ายตัวอย่างของเขายังเป็นต้นเหตุให้คนอื่นกระทำตาม และตกอยู่ในอันตรายอย่างเดียวกัน บางครั้งในความหายนะยิ่งกว่านั้นคือ ตายในบาป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++