Andreas เขียน:ผมเองไม่รู้ทำไมชาวยิวถึงมีธรรมเนียมไม่เอ่ยพระนามพระเจ้า ทั้ง ๆ ที่ในหนังสืออพยพ พระเจ้าทรงต้องการให้มนุษย์จำพระนามของพระองค์ และเรียกพระนามของพระองค์ได้
พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า “เราคือเราเป็น” แล้วตรัสต่อไปว่า “ท่านต้องบอกชาวอิสราเอลดังนี้ว่า “เราเป็น” ทรงส่งข้าพเจ้ามาหาท่านทั้งหลาย” พระเจ้าตรัสกับโมเสสอีกว่า ท่านต้องบอกชาวอิสราเอลดังนี้ว่า “พระยาห์เวห์ พระเจ้าของบรรพบุรุษของท่าน พระเจ้าของอับราฮัม พระเจ้าของอิสอัค และพระเจ้าของยาโคบ ทรงส่งข้าพเจ้ามาหาท่านทั้งหลาย นามนี้จะเป็นนามของเราตลอดไป ชนรุ่นต่อ ๆ ไปจะต้องเรียกเราด้วยนามนี้” อพย 3:14
แบ่งปันอย่างนี้ครับ
ในสังคมของชาวอิสราแอล วัฒนธรรมของเขาเกี่ยวกับเรื่อง"ชื่อ"คือ
"ชื่อ"เป็นสิ่งที่ทำให้ ทราบถึงธรรมชาติของคนผู้นั้น ชาวยิวมีความยำเกรงพระเป็นเจ้าอย่างมาก
จึงไม่กล้าจะเอ่ยนามของพระองค์ตรงๆ แต่จะเลี่ยงไปพูดว่า อะดอนาย (Adonai) ที่แปลว่า เจ้านาย
นี่เป็นเหตุหนึ่ง ที่อาจทำให้เกิดความเหินห่างกันเสมอของ เจ้านายกับผู้รับใช้ด้วย
สำหรับคำว่า ยาห์เวห์ (Y-H-W-H) เราอ่านตาม คำอ่านที่เขียนไว้ในเอกสารภาษากรีก
อันที่จริง คำนี้ อาจแปลว่า ทำให้(เจ้า)มีชีวิตอยู่ได้ , (น่าสนใจที่ความหมายคล้องกับคำว่า ช่วยให้รอด)
เป็นการแจกกิริยา(Hiphil)ให้เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3 ตามหลักไวยากรณ์ภาษาฮีบรู
ประโยคใน อพยพ 3:14 ทุกคนที่ศึกษาพระคัมภีร์มีความสนใจกันมาก
และเขียนขยายความถึงมัน หลากหลายเวอร์ชั่นมากมาย
เรื่องการเรียกถึงพระองค์
ส่วนตัวผมเห็นว่า ต้องไม่ลืมเรื่อง การที่พระองค์ทรงประทานโอกาสให้พวกเราเป็นพิเศษ
ทรงตรัสกับเราแบบเป็นความสัมพันธ์ระดับบุคคลต่อบุคคล ซึ่งพระอาจารย์เจ้าของเรา
ก็ทำเช่นนั้น “ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ของท่านทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด” (มธ 5:48) ดังนี้“ท่านทั้งหลายได้รับจิตการเป็นบุตรบุญธรรม ซึ่งทำให้ท่านร้องออกมาว่า อับบา พ่อจ๋า” (รม 8:14; กท 4:6)
ทั้งนี้ ขอแสดงความนบนอบต่ออำนาจพระศาสนจักร,