ตอน ประถมหนึ่ง ผมก็ต้องอยู่คนเดียว ตื่นเช้ามาแม่ยังไม่ตื่น แต่พอกลับมาบ้านตอนเย็น แม่ก็ยังไม่กลับจากที่ทำงาน คือ ผมไม่มีเวลา ได้คุยกับแม่เลยครับ พออยู่มัธยมหนึ่ง ครับ แม่ผมก็ทำงานจนเก็บเงินได้แล้ว เพื่อ ที่จะ มาซื้อบ้าน อยู่กับผม สองคน ครับซึ่งไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่ผม กับแม่ต้อง เช่าบ้าน อยู่กัน ครับ แต่ แล้วก็ได้ได้มี เพื่อนแม่คนหนึ่ง เขาติดคุกครับ เขาได้ขอร้องให้แม่ผมช่วยส่งเสียเขา เวลาที่อยู่ในคุกครับ เขาบอกว่าถ้าเขาออกมาเขาจะใช้เงินคืนครั แม่ผมก็ช่วยครับแม่ ผมส่งเงินให้เขาใช้ในคุก เดือนละ 3000 บาทครับ ตอนแรกผมเห็นผมก็ ตกใจเหมือนกันว่าทำไม มันเยอะขนาดนี้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว คนในคุกเขาไม่ต้องมีค่าใช้จ่าย อะไรเลยครับ ซึ่งแม่ผมเขาก็ปิดบัง ผมมา เป็นเวลา สองปี เมื่อ เขา ออกมาจากคุกครับ เหมือนกับว่าเขาไม่มีปัญญาใช้ให้แม่ผม อ่ะครับ เขาจึง พาแม่กับผม มาอยู่ที่จันทบุรี ครับ ซึ่งผมก็ได้มาล้างบาปที่ จันท์ ครับ เมื่อผมไปอยู่จันท์กับเพื่อนแม่คนนั้น เขาก็ได้ทำร้ายร่างกายแม่ผม จนยับเยินเลย(เพื่อนแม่เป็น ผู้ชายนะครับ) ครับ ปากแตก คางแตก ตาเขียว แบบว่าผมเห็นแล้วผม ยังรับไม่ได้ เลยครับ แม่จึง ย้ายผมออกมา อยู่กันในตัวเมืองจันท์ครับ แล้วก็ได้ขาดการติดต่อ กับเพื่อนคนนั้นไปเลยครับ โดนที่แม่ก็ไม่มีเงินเก็บเลยซักบาทเดียวครับ หลังจากนั้น ผมก็ต้องอยู่คนเดียวที่บ้านพักที่จันท์ แม่ผมต้องเดินสายไป จังหวัดโน้นบ้างจังหวัดนี้บ้าง ซึ่งแม่ผมนั้นไม่มีเวลาอยู่กับผมเลย บางครั้งผม ต้องอยู่คนเดียว เป็นเวลา สองเดือนเลยครับ ซึ่งผมเองก็ คิดว่า เด็ก ม.3 ต้องมารับหน้าที่หนักได้ขนาดนี้เลยหรอ? ส่วนพ่อผมครับ เมื่อตอน ม.1 เขาก็ส่งให้ผมใช้ เดือนละ 3000บาท ซึ่ง ตอนนี้ผมก็เล่าปัญหา และความทุกข์ของผมให้พ่อฟัง ผมก็พยายาม ขอให้พ่อส่งเงินให้ผมเพิ่ม(เงินเดือนพ่อผม 80000-100000บาทต่อเดือน) เป็นเดือนละ 5000 แต่พ่อผมก็ไม่ช่วยเหลือ อะไรผมเลย ซึ่งผม คิดว่าเงินเดือนเป็นแสน แต่ผมขอเพิ่มอีกแค่ สองพัน พ่อผมก็ไม่ให้ ผมขอบอกตรงๆเลยนะครับ ตอนนี้ผมรู้ สึกอ้างว้างและว้าเหว่มากครับ ขอคำภาวนาให้ผมด้วยนะครับ
เเล้วตอนนี้อยู่คนเดียวหรอค่ะ ลำบากไหมอ่ะ 
ถ้ารู้สึกเหงาก็ไปเข้าโบสถ์น้าไปนขบายเเละคุยกับพระ 
