โดย William M. Hendryx จากหนังสือสรรสาระ
ฉบับเดือนเมษายน 2545/2002, รวบรวมและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
‘ เดล บัตเทนฮอฟ’ วัย 32 ปี ทำกิจส่วนตัวหลังตื่นนอนเหมือนทุกวัน เริ่มตั้งแต่
โกนหนวด อาบน้ำและสระผม จากนั้นก็เช็ดตัว สวมกางเกงยีนเก่าซีดและใส่รองเท้าบูท
แล้วเดินไปที่ประตูบ้าน แต่ก่อนจะถึงประตู เขาก็หยุดพลางเอามือล้วงกระเป๋าสตางค์
พวงกุญแจ และบัตรประจำตัวออกมาวางบนโต๊ะแต่งตัว เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องพกของ
เหล่านี้เพื่อไปยังจุดหมายที่กำลังจะไป
อากาศเช้าตรู่เดือนมีนาคม 2000 เมืองพอร์ตแลนด์ รัฐออริกอน ทั้งหนาวและชื้น
เดลเดิน มุ่งหน้าสู่แม่น้ำซึ่งต้องใช้เวลาราว 45 นาที ระหว่างเดินก็เห็นร้านค้าต่าง ๆ
เปิดประตูรอลูกค้า แต่ละก้าวที่เดินไปนั้น เขารู้สึกตัวลีบเล็กเพราะทั้งสมองและหัวใจไร้
ความรู้สึก เดลเริ่มเดินขึ้นไปตามบาทวิถีข้างสะพาน เขาเป็นคนถึงฆาตไม่ใช่แคล้วคลาด
แม้จะมีชีวิตรอด ทั้งที่ใช้ยาเสพติดมานาน 6 ปี และรอดชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ขณะเมายา
มาแล้วก็ตาม ชีวิตสมรสของเขาอับปางไปแล้ว เขาอยู่คนเดียวโดยไม่ติดต่อกับแม่ พี่น้อง 4 คน
และลูกสาววัย 10 ขวบ เดลละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าญาติพี่น้อง แต่ใจไม่แข็งพอจะหยุดเสพยา
**************
……ลินดา ยืนอยู่บนโป๊ะไม้ริมแม่น้ำ เบื้องหน้าคือสายน้ำขุ่น เธอตบมือเสียงดังก้อง 2 ครั้งกระตุ้น
ทุกคนให้ “ร่วมแรงร่วมใจกัน” แม้ว่าอากาศยามเช้าจะหนาวจัด แต่ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งมาจากที่ต่าง ๆ
ในเมืองพอร์ตแลนด์กำลังร่วมกันฝึกพายเรือมังกรซึ่งเป็นเรือแคนูแบบเอเชีย ผู้หญิงกลุ่มนี้มีทั้งแม่
วัยสาว ยายสูงอายุ และหญิงโสด แต่สิ่งที่ดึงดูดให้ทุกคนมารวมกันคือมิตรภาพและชะตากรรมเดียวกัน
ลินดากับเพื่อนทุกคนสวมหมวกแก๊ปสีชมพูด้านหน้ามีคำว่า “ผู้แคล้วคลาด”
วันนี้ลินดารับหน้าที่เป็นผู้ควบคุมการฝึกซ้อม เธอนั่งประจำที่หัวเรือ ประจันหน้ากับฝีพายทั้ง 9 ที่นั่ง
ชิดจนไหล่ชนกันแถวละ 2 คนและมีคนคัดท้าย 1 คน เมื่อเทียบกับทีมอื่น ๆ ในพอร์ตแลนด์ ฝีพาย
ในทีมของลินดาจัดว่าอ่อนหัดเพราะแต่ละคนร่างกายอ่อนแอ แต่ทีมนี้ไม่ได้ตั้งขึ้นมาล่าถ้วยรางวัล
เป้าหมายแท้จริงคือการเอาชนะโรคมะเร็งเต้านม
“ชูพายขึ้น” ลินดาสั่ง “จ้วงน้ำ”
มีเวลาซ้อมในน้ำเพียงชั่วโมงเดียว และตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว 10 นาที ลินดาจึงตัดสินใจไม่พายออกไป
กลางแม่น้ำเหมือนอย่างเคย แต่เปลี่ยนมาซ้อมจังหวะการพายอยู่ใกล้ ๆ โป๊ะนั่นเอง
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
