ถ้าไม่เหลือใครอีกแล้ว
ถ้าต้องหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ถ้า................................
แล้วฉันต้องทำอย่างไร
ขอย้อนรอยวันมหาสึนามิ ที่หลายคนกำลังลืมเลือนมันไป อาจเป็นเพราะอาจไม่ได้สัมผัสกับเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลงนั้นด้วยตัวเอง แต่ตัวฉันนั้นมันไม่อาจลืมได้ เนื่องจากใกล้วันแม่ วันที่เราจะรักแม่ของเราเป็นพิเศษ แต่แม่หลายคนก็สูญเสียลูกในวันนั้น และลูกก็สูญเสียแม่ที่รักอยู่หลายคน ถึงแม้จะผ่านมาเกือบ 8 เดือน แต่ความทรงจำก็ไม่เคยจืดจาง ขอไว้อาลัยแด่ดวงวิญญาณทุกดวงที่จากไป
ค่ำคืนวันคริสตมาส ฉันรำลึกถึงการประสูติของพระเยซูเจ้า และสนุกสนานกับคืนนั้น เป็นคืนที่มีความสุข ผู้คนมากมายมาเยี่ยมเยือนเกาะภูเก็ต เกาะสวรรค์สำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติและชาวไทย คืน 25 ธันวาคม เกือบทุกคนที่อยู่ตามหาดต่างนอนดึก
เช้า 26 ธันวาคม อากาศดีแจ่มใส มีผู้คนไปโบสถ์กันน้อยกว่าทุกวันเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยจากเมื่อคืน พระจะอวยพรทุกคนไปโบสถ์ในวันนั้น เนื่องจากทุกคนที่ไปโบสถ์ในวันนั้นทั้งคาทอริก และคริสเตียน ต่างรอดชีวิตเนื่องจากโบสถ์อยู่ห่างจากหาด
8.20 น. โดยประมาณ เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง 9.0 ริกเตอร์ ทีวีไม่ออกข่าวแต่อย่างใด ดาราเล่นเกมส์โชว์อย่างสนุก ละครกำลังมันส์ ภาคใต้สั่นสะเทือนจนรู้สึกเหมือนอยู่ในเรือ
9.50 น.โดยประมาณ น้ำทะเลเริ่มเหือดแห้งอย่างไม่เป็นมาก่อน ปลาแปลกๆเริ่มโผล่ ตัวมันน่าเกียจมาก มีหลายชนิดน่าจะมาจากอินโด ผู้คนเริ่มแตกตื่น
10.18 น.โดยประมาณ น้ำเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกลียวคลื่นเริ่มก่อตัวอย่างรวดเร็ว และเสียงดังมาก ลูกแรกซัดเข้าอย่างร้ายกาจ มันสูงยิ่งนัก มันเข้ามาไกลมาก กวาดทุกสิ่งทุกอย่างให้ลงไปในทะเลที่มีน้ำดำสนิท ลูกที่ 2 ที่ 3 เริ่มตามมาน้ำเริ่มจะท่วมขังไม่ไหลลงสู่ทะเล น้ำท่วมเท่าตึก 3 ชั้น ผู้คนจมน้ำตายเป็นจำนวนมาก แต่ก่อนตายนั้นเขาต้องถูกทุบตีกระแทกด้วยของแข็งนับไม่ถ้วน เพราะแต่ละศพมีแต่แผลที่น่าสยด
11.20 น. ทีวีเริ่มออกข่าวว่าเกิดน้ำท่วม แล้วก็ออกรายการปกติกันต่อ เพราะนั้นคือธุรกิจ
12.00 น. น้ำเริ่มลง หน่วยกู้ภัยเริ่มมา ผู้คนร้องอย่างครวญคลานหวีดร้องโดยความเจ็บปวด นั้นคือเสียงแห่งทุกข์ระทม
12.50 น. คนเจ็บ เริ่มส่งโรงพยาบาล ทั้งเมืองวุ่นวายไปหมดเหมือนเกิดเหตุสงคราม เสียงวี่หวอ ดังระงม น้ำตาแห่งความรักหลั่งรินเต็มใบหน้าทุกคน
17.00 น. โรงพยาบาลทุกแห่งในภูเก็ต เต็มไปด้วยคนไข้ ต้องนอนเบียดกันเหมือนคนไข้อนาถา หน้าโรงพยาบาล ก็ต้องนอน
18.30 น. ซากศพต้องลำเลียงมากองกันที่โรงพยาบาลเพื่อฉีดยา ห่อด้วยผ้าขาวกองกับพื้น
19.50 น. มืดแล้วหยุดการหาคนเจ็บ และคนตาย
เช้า 27 ธันวาคม
หากันต่อแต่เจอศพซะมากกว่า ยอดพุ่งสูงมากขึ้น ศพเริ่มเน่า
28 29 30 31 ธันวาคม
ยังเจอศพขึ้นเรื่อยๆ ตามวัดพุทธ เต็มไปด้วยศพ ต้องเผากันไม่ต่ำกว่า 60 ศพในแต่ละวันต่อวัด จนเมรุระเบิดเพราะใช้งานหนักไป คริสต์ อิสลามต้องรีบฝัง เพราะศพที่เจอตอนหลังจะเน่าหมดแล้วมีแต่กลิ่นเน่าๆ
1 มกราคม
งดฉลองปีใหม่ ตามเมืองภูเก็ต เต็มไปด้วยป้ายประกาศหาญาติ Missing ยิ่งกว่าป้ายหาเสียง และป้ายกำหนด ณาปณกิจศพ มันช่างน่าวังเวง
เบ็ดเสร็จ คนเจ็บนั้นมากกว่า 5000 คนอย่างแน่นอนในภูเก็ต คนตายมากกว่า 1000 คน แต่รัฐบาลไม่ได้ออกข่าวเช่นนั้น ทั้งประเทศคนตายมากกว่า 10000 ศพ โดยเฉพาะที่พังงาคนตายเกือบหมดเมือง นี่คือความจริง แต่ข่าวนั้นไม่เคยจริง
ทุกวันนี้ ภูเก็ตกำลังมีคนว่างงานเป็นจำนวนมาก เมืองกำลังเงียบเหงา ช่วงเกิดสึนามิใหม่ๆ มีแต่ผีที่ลืมตายมาหรอกหลอน ทุกๆคืนที่นอนต้องผวากับคลื่นร้าย มีการเตือนภัยให้อพยพแล้วถึง 2 ครั้ง แล้วต้องหนี้กันอีกนานเท่าไร ทำได้ดีแค่นี้หรือ ถ้าเกิดขึ้นจริงเราก็คงหนี้ได้แค่ตัว แต่สินทรัพย์ก็คงมลายสิ้น
เช้าที่สดใสอบอุ่นด้วยรักของพระองค์ มองเห็นโพ้นทะเลเริ่มแปรเปลี่ยน
คลื่นยักษ์มาอย่างน่าใจหาย มันพัดพาทุกอย่างไม่เลือกหน้า
เสียงร้องหวีดดังสนั่นทั่วธารา ทุกชีวิตต้องมลายสิ้นเพราะฤทธิ์มัน
ส่วนที่รอดต้องระทมเพราะความจาก มันทิ้งไว้แค่รอยน้ำตาที่แสนทุกข์
ภาวนาขออย่าให้มาอีกเลย นี่คือมฤตยูมหาภัยสึนามิ
ขอให้ทุกวิญญาณพระองค์ได้โปรดรับเขาไว้ในอ้อมกอด และเผยพระพักต์ของพระองค์ให้พวกเขาเหล่านั้นเห็นด้วยเถิด อาแมน
*srv *srv *srv *srv