ได้ forward มาจากเพื่อน ... ลองอ่านกันดู น่ารักดี

[fizzy vippie]

ลองอ่านกันดูนะ ... หรือใครที่ว่างรบกวนแปลเป็นไทยให้น้องๆที่อาจจะอ่านเองไม่เข้าใจด้วย
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ... ได้รับมาจากเพื่อนชาวต่างชาติ
ลองมาดูกันว่าเด็กที่พิการและมีความบกพร่องทางสติปัญญาเขาเข้าใจเรื่องของปัสกาอย่างไร


Jeremy was born with a twisted body and a slow mind. At the age of
12 he was still in second grade, seemingly unable to learn. His
teacher, Doris Miller, often became exasperated with him. He would
squirm in his seat, drool, and make grunting noises. At other times,
he spoke clearly and distinctly, as if a spot of light had
penetrated the darkness of his brain. Most of the time, however,
Jeremy just irritated his teacher.

One day she called his parents and asked them to come in for a
consultation. As the Forresters entered the empty classroom, Doris
said to them, "Jeremy really belongs in a special school. It isn't
fair to him to be with younger children who don't have learning
problems. Why, there is a five year gap between his age and that of
the other students."

Mrs. Forrester cried softly into a tissue, while her husband
spoke. "Miss Miller," he said, "there is no school of that kind
nearby. It would be a terrible shock for Jeremy if we had to take
him out of this school. We know he really likes it here." Doris sat
for a long time after they had left, staring at the snow outside the
window. Its coldness seemed to seep into her soul. She wanted to
sympathize with the Forresters. After all, their only child had a
terminal illness. But it wasn't fair to keep him in her class. She
had 18 other youngsters to teach, and Jeremy was a distraction.
Furthermore, he would never learn to read and write. Why waste any
more time trying?

As she pondered the situation, guilt washed over her. Here I am
complaining when my problems are nothing compared to that poor
family, she thought. Lord, please help me to be more patient with
Jeremy. From that day on, she tried hard to ignore Jeremy's noises
and his blank stares. Then one day, he limped to her desk, dragging
his bad leg behind him.

"I love you, Miss Miller," he exclaimed, loud enough for the whole
class to hear. The other students snickered, and Doris' face turned
red. She stammered, "Wh-why that's very nice, Jeremy. N-now please
take your seat."

Spring came, and the children talked excitedly about the coming of
Easter. Doris told them the story of Jesus, and then to emphasize
the idea of new life springing forth, she gave each of the children
a large plastic egg. "Now," she said to them, "I want you to take
this home and bring it back tomorrow with something inside that
shows new life. Do you understand?"

"Yes, Miss Miller," the children responded enthusiastically-all
except for Jeremy. He listened intently; his eyes never left her
face. He did not even make his usual noises. Had he understood what
she had said about Jesus' death and resurrection? Did he understand
the assignment? Perhaps she should call his parents and explain the
project to them.

That evening, Doris' kitchen sink stopped up. She called the
landlord and waited an hour for him to come by and unclog it. After
that, she still had to shop for groceries, iron a blouse, and
prepare a vocabulary test for the next day. She completely forgot
about phoning Jeremy's parents.

The next morning, 19 children came to school, laughing and talking
as they placed their eggs in the large wicker basket on Miss
Miller's desk. After they completed their math lesson, it was time
to open the eggs. In the first egg, Doris found a flower. "Oh yes, a
flower is certainly a sign of new life," she said. "When plants peek
through the ground, we know that spring is here." A small girl in
the first row waved her arm. "That's my egg, Miss Miller," she
called out. The next egg contained a plastic butterfly, which looked
very real. Doris held it up. "We all know that a caterpillar changes
and grows into a beautiful butterfly. Yes, that's new life, too."
Little Judy smiled proudly and said, "Miss Miller, that one is
mine." Next, Doris found a rock with moss on it. She explained that
moss, too, showed life. Billy spoke up from the back of the
classroom, "My daddy helped me," he beamed.

Then Doris opened the fourth egg. She gasped. The egg was empty.
Surely it must be Jeremy's she thought, and of course, he did not
understand her instructions. If only she had not forgotten to phone
his parents. Because she did not want to embarrass him, she quietly
set the egg aside and reached for another.

Suddenly, Jeremy spoke up.
"Miss Miller, aren't you going to talk about my egg?"
Flustered, Doris replied, "But Jeremy, your egg is empty."
He looked into her eyes and said softly, "Yes, but Jesus' tomb was empty, too."

Time stopped. When she could speak again, Doris asked him, "Do you
know why the tomb was empty?" "Oh, yes," Jeremy said, "Jesus was
killed and put in there. Then His Father raised Him up."

The recess bell rang. While the children excitedly ran out to the
school yard, Doris cried. The cold inside her melted completely
away.

Three months later, Jeremy died. Those who paid their respects at
the mortuary were surprised to see 19 eggs on top of his casket, all
of them empty.


Happy Easter!

[Zion]

:oเรื่องจริงเหรอ

พระเจ้ทรงสถิตย์กับเรา แน่ๆเลย :)

[Batholomew]

แง แง แปลให้อ่านด้วยครับ
ไม่แข็งแรงอ่ะครับ

[~@Little lamb@~]

บอกลิงแล้ว
แต่วันนี้งานเยอะ
อาจจะมาแปลให้พรุ่งนี้นะจ๊ะ

[Nihil]

ขอโทษที่ช้างับ




เยเรมีย์มีความทุพลภาพแต่กำเนิด ทั้งร่างกายที่พิกลพิการ และ สมองที่เรียนรู้ได้ช้ากว่าคนอื่น
เมื่อเขามีอายุได้ 12 ปี เขายังเรียนอยู่เพียงชั้นป.2
ราวกับว่าเขาไม่สามารถจะเรียนได้เลย

อาจารย์ของเขา ดอริส มิลเลอร์ มักจะอารมณ์เสียกับเขาอยู่เสมอๆ
เพราะว่าหลายต่อหลายครั้งที่เขาจะนั่งบิดไปมาอย่างอยู่ไม่สุขบนเก้าอี้ น้ำลายไหลย้อย และส่งเสียงคำรามในลำคออยู่เนืองๆ ในขณะที่ในเวลาอื่น เขาสามารถพูดได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ ราวกับแสงสปอตไลท์ส่องผ่านเข้าไปในสมองของเขา แต่กระนั้นก็ดี หลายต่อหลายครั้ง พฤติกรรมดังกล่าวของเยเรมีย์ก็สร้างความรำคาญให้กับอาจารย์ของเขาเป็นอย่างมาก


วันหนึ่งเธอได้เรียกผู้ปกครองของเยเรมีย์มาปรึกษา
โดยบอกกับทั้งคู่ว่า
"เยเรมีย์ควรไปเรียนที่โรงเรียนพิเศษเฉพาะทางสำหรับเขามากกว่า
มันไม่แฟร์ที่เขาจะเรียนร่วมกับเพื่อนๆที่เด็กกว่าเขา และ ไม่มีปัญหาการเรียนรู้ช้าแบบเขา
นอกจากนี้เขายังแก่กว่าเด็กคนอื่นๆถึง 5 ปีอีกด้วย



นาง ฟอเรสเตอร์ มารดาของเยเรมีย์สะอื้นเบาๆ ในขณะที่สามีของเธอกล่าวตอบออกมาว่า
"คุณ มิลเลอร์ ไม่มีโรงเรียนอย่างที่คุณกล่าวในละแวกนี้เลย
เยเรมีย์เขาคงจะช็อคมากถ้าจู่ๆเราจะให้เขาออกจากโรงเรียนแบบนั้น
เราก็รู้ว่าเขาชอบที่จะเรียนที่นี่"


อาจารย์ ดอริส ยังคงนั่งอยู่เงียบๆเพียงลำพังหลังผู้ปกครองของเยเรมีย์กลับไปแล้ว
สายตาจับจ้องมองหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมานอกหน้าต่าง ราวกับความหนาวเย็นของมันซึมเข้าไปถึงจิตวิญญาณข้างใน เธอรู้สึกสงสารครอบครัวฟอเรสเตอร์ที่บุตรโทนของครอบครัวกลับเป็นโรคที่ร้ายแรงเช่นนี้
แต่มันก็ไม่แฟร์ที่จะให้เขาเรียนในชั้นเรียนของเธออีกต่อไป เพราะเธอยังมีนักเรียนคนอื่นๆอีก 18 คนที่จะต้องสอน และเยเรมีย์ทำให้นักเรียนคนอื่นๆว่อกแว่กไม่มีสมาธิ ที่สำคัญเขาไม่สามารถจะเรียนรู้อะไรได้เลย
ดังนั้นจะเสียเวลาพยายามอย่างไร้ค่าไปอีกทำไมกันละ?


ขณะที่เธอกำลังชั่งน้ำหนักตัดสินใจอยู่นั้น ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามาใส่ตัวเธอ
เธอคิดกับตัวเองว่า ฉันบ่นกับปัญหาของฉัน แต่มันเป็นปัญหาที่ไม่อาจเทียบได้เลยกับสิ่งที่ครอบครัวที่น่าสงสารครอบครัวนี้ประสบ โอ้วองค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทรงพระเมตตาให้ลูกมีความอดทนกับเยเรมีย์มากขึ้นกว่านี้เถิด ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจกับเสียงของเยเรมีย์ กับ ดวงตาที่เลื่อนลอยของเขา

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเดินกระโพกกระเพกตรงมาหาเธอที่โต๊ะ

"ผมรักคุณ มิส มิเลอร์"

เขากล่าวออกมาด้วยเสียงอันดังพอให้ทุกคนในชั้นสามารถได้ยินได้
นักเรียนคนอื่นๆเริ่มที่จะหัวเราะคิกคัก ขณะที่หน้าของดอริสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
เธอพูดตะกุกตะกักตอบไปว่า "ทะ ทะ ทำไมละ นี่เป็นเรื่องที่วิเศษมากเลยนะ เยเรมีย์
อะ อะ เอาละ ตอนนี้กลับไปนั่งที่ที่ของเธอก่อนนะจ้ะ"



ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน และเด็กๆทุกคนก็ตื่นเต้นกับอีสเตอร์ที่กำลังจะมาเยือน
ดอริสเล่าเรื่องของพระเยซูคริสต์ให้พวกเด็กๆฟัง และเพื่อเป็นการให้ความสำคัญกับเรื่องการกำเนิดชีวิตใหม่ เธอได้แจกไข่พลาสติคขนาดใหญ่ให้กับเด็กนักเรียนทุกคนในชั้น

"เอาละตอนนี้"
เธอพูดกับบรรดาเด็กนักเรียน
"ครูอยากให้พวกเธอนำไข่นี้กลับบ้าน และนำมาอีกทีในวันพรุ่งนี้ โดยให้ใส่สิ่งที่เป็นเครื่องหมายของชีวิตใหม่ลงไปข้างในไข่ด้วย พวกเธอเข้าใจกันไหมจ้ะ?"



"พวกเราเข้าใจครับ / คะ คุณครู มิลเลอร์" เด็กนักเรียนพร้อมใจกันตอบอย่างตื่นเต้น เว้นแต่เพียงเยเรมีย์คนเดียว เขานั่งฟังอย่างตั้งใจ สายตาจับจ้องที่คุณครูดอริสอย่างไม่กระพริบตา

เขาไม่แม้แต่จะทำเสียงแปลกๆเช่นทุกครั้ง
เขาเข้าใจเรื่องการสิ้นพระชนม์ และ การกลับคืนชีพของพระเยซูคริสต์หรือ?
หรือว่าเขาเข้าใจเรื่องการบ้านเหรอ?
หรือว่าอาจารยืดอริสต้องเรียกผู้ปกครองมาคุยและอธิบายเรื่องการบ้านนี้ให้เขาฟัง



เย็นวันนั้น ดอริสยุ่งกับเรื่องหลายๆเรื่องที่บ้าน อ่างซิงค์ในครัวตันจนต้องเรียกเจ้าของบ้านมาช่วยเป็นชั่วโมง
แถมเธอยังต้องไปหาซื้อของชำจุกจิกหลังจากนั้น ตามมาด้วยการรีดผ้าชุดของเธอ และเตรียมข้อสอบสำหรับวันรุ่งขึ้น ทำให้วันนั้นเธอลืมที่จะโทรหาผู้ปกครองของเยเรมีย์



เช้าวันรุ่งขึ้น
เด็กนักเรียน 19 ชีวิตมาที่โรงเรียน หัวเราะ และ พูดคุยกันในขณะที่แต่ละคนทยอยกันมานำไข่ใส่ไว้ในตะกร้าขนาดยักษ์ที่โต๊ะของดอริส


หลังจบชั่วโมงคณิตศาสตร์ก็ถึงเวลาแกะไข่ของแต่ละคน
ไข่ฟองแรกที่ดอริสแกะมีดอกไม้อยู่ข้างใน
"โอใช่เลยจ้ะที่รัก ดอกไม้เป็นเครื่องหมายแห่งชีวิตใหม่" เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
"เมื่อแมกไม้เจริญงอกงามขึ้นมา เราก็รู้ว่าฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว
เด็กหญิงตัวน้อยๆที่นั่งอยู่แถวหน้าชูมือยิ้มแป้นพร้อมกล่าวออกมาว่า
"นั่นเป็นไข่ของหนูเองคะ คุณครูดอริส"


ไข่ใบต่อมาเป็นผีเสื้อพลาสติคที่ดูเหมือนจริงมาก
"เราทุกคนรู้กันดีว่าจากดักแด้ ชีวิตใหม่โตขึ้นออกมาเป็นผีเสื้อที่แสนงดงามเช่นนี้
และใช่อย่างแน่นอน นี่ก็เป็นชีวิตใหม่เช่นกัน"
ดอริสกล่าว
หนูน้อยจูดี้ยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนจะบอกว่ามันเป็นไข่ของเธอ


ไข่ฟองต่อมาข้างในมีก้อนหินที่มีตะไคร่น้ำขึ้นปกคลุมอยู่ ดอริสจึงอธิบายไปว่า ตะไคร่น้ำก็เป็นสิ่งมีชีวิตเช่นกัน ลลี่ที่นั่งอยู่แถวหลังยกมือขึ้นกล่าวว่าเป็นไข่ของเขา และพ่อของเขาเป็นคนช่วยเลือกให้



ไข่ใบที่สี่กลับว่างเปล่าไม่มีอะไร ดอริสคิดออกทันทีว่ามันต้องเป็นไข่ของเยเรมีย์แน่ ซึ่งหมายความว่าเขาไม่เข้าใจการบ้านที่เธอได้สั่งไปเอาเสียเลย ถ้าเพียงเธอไม่ลืมที่จะโทรศัพท์ไปบอกผู้ปกครองของเขา สิ่งนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะทำให้เขาต้องขายหน้า เธอจึงเอาไข่ฟองนั้นวางไว้ข้างๆอย่างเงียบ
ก่อนจะเริ่มลงมือแกะไข่ฟองต่อไปต่อแทน



ทันใดนั้นเอง เยเรมีย์พูดแทรกขึ้นมา
"คุณครูมิลเลอร์ ครูจะไม่พูดเกี่ยวกับไข่ของผมเลยหรือครับ?"
"แต่ไข่ของเธอไม่มีอะไรเลยนะ" ดอริสตอบอย่างงุนงง
เยเรมีย์จ้องมองไปที่ดวงตาของดอริสก่อนจะตอบเบาๆว่า
"ใช่ครับ แต่พระคูหาที่ฝังพระศพของพระเยซูคริสต์ก็ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหมือนกันนิครับ"


ทุกคนในที่นั้นนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรจนดอริสพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า
"แล้วเธอรู้ไหมละว่าทำไมพระคูหาถึงว่างเปล่า"
"รู้ครับ" เยเรมีย์ตอบ
"พระองค์ทรงสิ้นพระชนม์และถูกฝังที่นั่น แต่พระบิดาทรงทำให้พระองค์กลับคืนชีพขึ้นมาใหม่"



เสียงกระดิ่งหมดเวลาเรียนดังขึ้น
ในขณะที่เด็กนักเรียนแต่ละคนต่างกรูกันวิ่งออกจากชั้นเรียน
ดอริสเริ่มที่จะร้องไห้ออกมา เวลานี้ความหนาวเย็นในจิตใจของเธอถูกหลอมละลายลงหมดอย่างสิ้นเชิง



3 เดือนหลังจากนั้น เยเรมีย์ได้เสียชีวิตลง
สัปเหร่อที่ดูแลสุสานก็ต้องมีอันแปลกใจเมื่อมีไข่ 19 ฟองอยู่ที่โลงศพของเยเรมีย์
และไข่ทุกฟองล้วนว่างเปล่าไม่มีอะไรข้างใน



สุขสันต์วันอีสเตอร์

[Ot@]

Very touching stroy krub ^_^
Thanks for sharing ja :-*

[Batholomew]

ดีมากเลยครับ
*thx ลิง (ฝ่ายต่างประเทศ)

[Amankris]

ขอบคุณพี่ลิงที่ช่วยแปลให้ได้อ่านกันถ้วนหน้าครับ ;)

[Holy]

มธ 18:3

[My Hope]

ขอบคุณมากครับ

[francisco xavier]

ซึ้งได้ใจมาก ๆ ครับ ขอบคุณครับ

[sinner]

น้ำตาไหลพราก ซึ้งอ่ะค่ะ

ขอบคุณนะคะ

[กรอกสมบูรณ์]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่ารักอย่างนี้